Το 1968, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού, ο Αμερικανός σπρίντερ Τζιμ Χάινς (φωτογραφία) κατακτούσε το χρυσό μετάλλιο στην κούρσα των 100μ., πετυχαίνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ με χρόνο 9.95, επίδοση που έμελλε να αντέξει 15 ολόκληρα χρόνια. Πόσο πολύ έχουν αλλάξει όμως τα πράγματα από εκείνη την ιστορική ημέρα σε επίπεδο επιδόσεων; Πολύ λιγότερο από όσο φαντάζεστε…
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Με τη «διαστημική» για τα δεδομένα της δεκαετίας του ’60 επίδοσή του, ο Χάινς γινόταν ο πρώτος σπρίντερ που έτρεχε επίσημα (με πλήρως αυτόματη ηλεκτρονική χρονομέτρηση) τα 100μ. σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα. Συγκρινόμενη με το σημερινό παγκόσμιο ρεκόρ του… εξωγήινου Γιουσέιν Μπολτ, που στέκει στα 9.58, ο χρόνος του Χάινς είναι κατά μόλις 4% χειρότερος. Αντίστοιχα, σε όλα τα δρομικά αγωνίσματα υψηλών ταχυτήτων των ανδρών, η αναλογία των επιδόσεων μεταξύ των τελών της δεκαετίας του ’60 και του 2014 έχει ως εξής:
100μ. 9.95 έναντι 9.58 (4% χειρότερος)
200μ. 19.90 με χρονόμετρο χειρός (20.14 με αυτόματο) έναντι 19.19 (5% χειρότερος)
400μ. 44.67 έναντι 43.18 (3,5% χειρότερος)
Συνεπώς, αν τοποθετήσουμε εκείνα τα ρεκόρ στον πίνακα με τις συνολικές επιδόσεις όλων των εποχών, θα παρατηρήσουμε ότι η θέση τους είναι στο Νο103 για τα 100μ., επίσης στο Νο103 για τα 200μ., και τέλος στο Νο115 για τα 400μ. Κοινώς, στα 46 χρόνια που ακολούθησαν, με όλη τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη όσον αφορά τις επιστημονικές μεθόδους προπόνησης, την προσεγμένη διατροφή και τα συμπληρώματα, τα ταχύτερα ταρτάν, τα απείρως καλύτερα αθλητικά παπούτσια και την πρόσβαση σε κάθε λογής ηλεκτρονικά γκάτζετς, δεν βρέθηκαν παρά μόνο 103 ή αντίστοιχα 115 ταχύτεροι δρομείς από τους «ταπεινότερους» συναδέλφους τους της δεκαετίας του ’60. Αν πάμε μάλιστα λίγο πιο πίσω, στα 1958, και το «ηλεκτρονικό παγκόσμιο ρεκόρ» με 10.29 του Βρετανού Πίτερ Ράντφορντ στα 100μ., η βελτίωση του ρεκόρ στα 56 αυτά χρόνια τελικά δεν υπήρξε και τόσο δραματική. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το «μαγικό» όριο των 10 δευτερολέπτων ακόμα και σήμερα είναι τόσο σημαντικό στον χώρο του στίβου, αφού όπως αποδεικνύεται μαθηματικώς, κατά μέσο όρο μόνο δύο καινούριοι αθλητές κάθε χρόνο καταφέρνουν να το σπάσουν.
Βάζοντας πάντως στην άκρη το τζαμαϊκανό φαινόμενο της φύσης που ακούει στο όνομα Γιουσέιν Μπολτ, τα ρεκόρ του οποίου αναμένεται να κρατήσουν για αρκετά ακόμη χρόνια (εκτός αν τα καταρρίψει ο ίδιος), γίνεται αντιληπτό ότι η αγωνιστική πρόοδος σχεδόν μισού αιώνα δεν ήταν δα και τόσο μεγάλη, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών…
