Connect with us

INTERVIEW

Γιαννουλάκης : «Δεν έχουμε περιθώριο να χάνουμε παιδιά»

Published

on

Δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για τους ανθρώπους του στίβου. Είναι ο άνθρωπος πίσω από σπουδαίους αθλητές του κυπριακού αθλητισμού όπως ο Μίλαν Τραΐκοβιτς, η Ελένη Αρτυματά, η Ραμόνα Παπαΐωάννου, αλλά και από ανερχόμενους αθλητές όπως ο Παΐσιος Δημητριάδης και η Ολίβια Φωτοπούλου. Ο λόγος, για τον Αντώνη Γιαννουλάκη.

συνεντευξη Παναγιώτης Βότσης
[email protected]

Αν και κατάγεται από τα Χανιά της Κρήτης, μεγάλωσε στο Αιγάλεω και αποτέλεσε από μικρός μέλος της μεγαλύτερης κοιτίδας του αθηναϊκού στίβου, αυτή του ΠΓΣ του Κώστα Παπαναστασίου. Με την ιδιότητα του προπονητή κατάφερε να αναδείξει σε ελληνικό έδαφος αθλήτριες παγκόσμιας κλάσης όπως η Γωγώ Κοκλώνη και η Άντρη Σιάλου. Έφυγε από την Ελλάδα το 2011, στα 41 του, και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κύπρο, έχοντας από το 2002 συνεργασία με την ΚΟΕΑΣ. Από τότε μέχρι και σήμερα, η ομάδα του κατακτά τη μία διάκριση μετά την άλλη, κατατάσσοντάς τον επίσημα στους καλύτερους προπονητές της τελευταίας εικοσαετίας σε Ελλάδα και Κύπρο, βάσει αποτελεσμάτων.

Κύριε Γιαννουλάκη, κάνατε κι εσείς στίβο σε πιο μικρή ηλικία;
Ναι, ήμουν αθλητής στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο και έκανα 400 μέτρα. Δεν ήμουν όμως ποτέ επαγγελματίας αθλητής γιατί αρχικά πήγαινα σε νυχτερινό λύκειο και στη συνέχεια έκανα οικογένεια σε μικρή ηλικία, γεγονός που έφερε αρκετές υποχρεώσεις. Αλλά η λατρεία μου για τον αθλητισμό ήταν πολύ μεγάλη, ήταν έρωτας. Έζησα τη χρυσή εποχή του ΠΓΣ με τον αείμνηστο Κώστα Παπαναστασίου που, όπως όλοι μας, του είχα λατρεία. Δε με έκανε μόνο να αγαπήσω τον αθλητισμό, με έκανε να το δω με άλλο μάτι.

Είχατε κάνει αγώνες και στο παλιό Καραϊσκάκη;
Το θέμα του Καραϊσκάκη είναι μία μαχαιριά στον αθλητισμό του Πειραιά. Τα νέα παιδιά ίσως δεν ξέρουν αυτή την ιστορία και αξίζει να την ακούσουν. Τότε το γήπεδο μεγαλουργούσε, πέρα από τους περίπου 10 συλλόγους που έκαναν προπόνηση εκεί, έρχονταν και άλλοι τόσοι αθλητές από την ελληνική επαρχία και την Κύπρο γιατί είχε και ξενώνες. Όλοι οι αθλητές από τα δυτικά προάστια επιλέγαμε το Καραϊσκάκη γιατί δεν είχε μόνο το κεντρικό γήπεδο, αλλά και το βοηθητικό. Ήταν μία κυψέλη αθλητών. Αυτό το λάθος από την Ολυμπιακή Επιτροπή και όλους τους υπόλοιπους ιθύνοντες, ήταν μεγάλη καταστροφή για τον Πειραιά, εξαφανίστηκαν σύλλογοι.

Έχετε σπουδές στο αντικείμενο της προπονητικής;
Δεν έχω τελειώσει τη γυμναστική ακαδημία, είμαι εμπειρικός προπονητής. Όμως έχω πάρει τα δύο πρώτα διπλώματα της παγκόσμιας ομοσπονδίας στη σχολή που οργάνωσε ο ΚΟΑ μαζί με την ΚΟΕΑΣ υπό την αιγίδα της IAAF. Έμεινα πολύ ευχαριστημένος και θα πρότεινα στα νέα παιδιά, κι ας έχουν πάρει το πτυχίο του ΤΕΦΑΑ (πλέον ΣΕΦΑΑ), να παρακολουθήσουν τα μαθήματα της IAAF. Είναι εξειδικευμένα πάνω στο αντικείμενο του στίβου και είναι κάτι το ξεχωριστό. Αλλά για εμένα δεν είναι μόνο οι πιστοποιήσεις που σε κάνουν καλό προπονητή, σημασία έχει το ταλέντο σου ως παιδαγωγός-προπονητής, η αγάπη σου για αυτό που κάνεις και το τι πρεσβεύεις ως άνθρωπος. Επίσης σημαντική είναι η δια βίου μάθηση, δεν περνάει μία μέρα που να μην διαβάσω, που να μη μελετήσω το αντικείμενο της προπονητικής. Όλα αυτά μαζί δομούν μία προσωπικότητα ενός ανθρώπου που μπορεί να ανακαλύψει έναν καλό αθλητή ή αθλήτρια και να τον/την οδηγήσει σε επιτυχίες, διαχρονικά.

Φαντάζομαι έχει σημασία η τελευταία λέξη.
Το να πάρεις έναν παιδί και να στα 18-19 και να φέρεις μία επιτυχία δεν είναι πολύ δύσκολο. Το να πάρεις όμως ένα παιδί στα 18-19 και να το φτάσεις μέχρι τα 30-32 με μία δεκαετία επιτυχιών, αυτό είναι το δύσκολο. Σπουδαίο επίσης είναι να έχεις βγάλει πολλούς αθλητές ως προπονητής, όχι μόνο έναν. Κάνω κι εγώ πρωταθλητισμό με τον εαυτό μου και νιώθω περήφανος που έχω βγάλει την Γωγώ Κοκλώνη, την Άντρη Σιάλου, την Ελένη Αρτυματά, τη Ραμόνα Παπαϊωάννου, το Μίλαν Τραΐκοβιτς και άλλους τόσους αθλητές που μπορεί να μην έχουν φτάσει σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά έχουν σημαντικές διακρίσεις. Πριν τη συνέντευξη έκανα μία αναδρομή και συνειδητοποίησα ότι ως προπονητής έχω μπει στους τελικούς όλων των μεγάλων διοργανώσεων: Παγκόσμιο κλειστού (Τραΐκοβιτς), Πανευρωπαϊκό κλειστού (Κοκλώνη με 2 μετάλλια, Τραΐκοβιτς), Παγκόσμιο ανοιχτού (Αρτυματά), Πανευρωπαϊκό Ανοιχτού (Τραϊκοβιτς, Αρτυματά), Ολυμπιάδα (Τραϊκοβιτς). Ο επόμενος στόχος μου είναι ένα μετάλλιο αθλητή μου σε πολύ μεγάλη διοργάνωση, πάντα θεμιτά και πάντα με τη διασφάλιση ότι δεν θα υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού για τους αθλητές μου.

Ποια είναι η σχέση σας με το ΣΕΓΑΣ; Το θέμα των εμπειρικών προπονητών ήταν πάντα ένα λεπτό θέμα στον ελληνικό στίβο.
Δεν είναι κακή, είναι ίσως αδιάφορη από την άποψη ότι δε συνεργάζομαι με την ελληνική ομοσπονδία. Γνωρίζω προσωπικά και εκτιμάω κάποιους ανθρώπους μέσα στο ΣΕΓΑΣ, με τους οποίους είχα συνεργαστεί όταν είχα την Κοκλώνη, και είχαμε καλή συνεργασία. Πιστεύω ότι αυτή η θέση για τους εμπειρικούς προπονητές θα παρέλθει με την πάροδο του χρόνου. Οδεύουμε προς το 2020 και ο αθλητισμός παγκοσμίως παίρνει άλλη μορφή. Η ίδια η παγκόσμια ομοσπονδία, μέσα από τα προγράμματα επιμόρφωσης, δίνει τη δυνατότητα σε παλιούς αθλητές που θέλουν να μεταδώσουν τις γνώσεις ετών και έχουν τα προσόντα, να προπονήσουν. Κάποια στιγμή είχε γίνει μία θετική προσπάθεια από το ΣΕΓΑΣ για τη θέσπιση σχολής προπονητών, αναγνωρισμένης από τη ΓΓΑ, που όμως δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Λύσεις μπορούν να υπάρξουν και σε συνεργασία με το ΤΕΦΑΑ ή και εντός του τμήματος. Με αυτό τον τρόπο, μεγάλοι αθλητές θα έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν στο άθλημά τους, από άλλο πόστο, προσφέροντας ακόμα περισσότερα πίσω στην κοινωνία.

Πώς προέκυψε η Κύπρος στην πορεία σας;
Το δρόμο για την Κύπρο μου άνοιξαν οι αθλητές μου Μάκης Κατσαντώνης και Άντρη Σιάλου. Ήταν οι πρώτοι Κύπριοι που ήρθαν στο γκρουπ μου στην Ελλάδα, όταν είχα την Κοκλώνη, τον Κοτσαρίνη και άλλους Έλληνες αθλητές. Η Σιάλου στα Παπαφλέσσεια το 2002 έκανε 55.25 στα 400 εμπόδια, 3η επίδοση τότε στον κόσμο, οπότε ξεκίνησε η συνεργασία μου με την κυπριακή ομοσπονδία. Αμέσως μετά ήρθε και η Ελένη (Αρτυματά) και, ευνόητα, η συνεργασία με την ΚΟΕΑΣ συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Ποια είναι η συνταγή της επιτυχίας του κυπριακού στίβου, που είναι σε συνεχή άνοδο τα τελευταία χρόνια;
Στην Κύπρο δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε αναλώσιμους αθλητές όπως π.χ. στην Αμερική. Αν βρούμε ένα ταλέντο πρέπει να το κρατήσουμε στο χώρο. Δύσκολα θα ξαναβγεί μία Σιάλου, μία Αρτυματά, ένας Τραΐκοβιτς ή και αντίστοιχα σε άλλα αθλήματα ένας Παγδατής, ένας Κοντίδης. Σε μία μικρή νησιωτική χώρα της Μεσογείου πρέπει να δουλεύεις πάρα πολύ σοβαρά και να έχεις προγραμματισμό για να πετύχεις. Σκέψου, στη Ν.Αφρική ερχόμαστε 1-2 μήνες για προετοιμασία από το 2002. Πρώτοι από τους Έλληνες νομίζω ότι πήγαν η Νίκη Μπακογιάννη και ο Περικλής Ιακωβάκης, ο οποίος και μας σύστησε. Σε όλη αυτή την προσπάθεια βέβαια έχουμε αρωγό τον ΚΟΕΑΣ και την ΚΟΑ. Στον κυπριακό στίβο γίνεται μία συστηματική δουλειά, υπάρχει επικοινωνία και εμπιστοσύνη μεταξύ ομοσπονδίας και αθλητών-προπονητών και έχουμε φιλοσοφήσει ότι δεν έχουμε περιθώριο να χάνουμε παιδιά. Ήδη έχουμε πολύ καλές συμμετοχές σε διεθνή πρωταθλήματα και ελπίζω ότι θα συνεχιστεί αυτή η ανοδική πορεία και στο μέλλον, με μετάλλια.

Πώς είναι η συνεργασία σας με τους φορείς στην Κύπρο; Βλέπετε διαφορές σε σχέση με την Ελλάδα;
Η Κύπρος είναι αρκετά πιο μικρή οπότε είναι πιο εύκολες οι σχέσεις μεταξύ των φορέων. Η αρχή του αθλητισμού, ο ΚΟΑ, πάντα ήταν δίπλα μας, με ιδιαίτερη έμφαση όμως τα τελευταία 5 χρόνια, πράγμα που φάνηκε στους 4 Ολυμπιονίκες (τρεις 7ες και μία 8η θέση) του 2016. Η ΚΟΕΑΣ λειτούργησε επίσης άψογα όλα αυτά τα χρόνια με τον Αντώνη Δράκο, που για εμένα θα είναι πάντα ο πρόεδρος. Ανάμεσα στους δύο φορείς λειτουργεί και η ΚΟΕ, που επίσης υπηρετεί σωστά το σκοπό ύπαρξής της. Σε συνεργασία με τους 3 δημόσιους φορείς όμως, αξίζει να αναφέρω ότι τεράστιος αρωγός στην προσπάθεια όλων των αθλητών στην Κύπρο είναι και ο ΟΠΑΠ Κύπρου, από τον ιδιωτικό τομέα. Στο κομμάτι της σύγκρισης τώρα, δεν έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και δεν μπορώ να κρίνω. Από συζητήσεις που γίνονται όμως και από το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετοί αθλητές που μετακομίζουν στην Κύπρο τελευταία, έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα εδώ. Πέρα από τα συστήματα που εφαρμόζονται, σίγουρα βοηθάει και το ότι είναι μικρή κοινωνία, άρα πιο ζεστό και οικογενειακό το κλίμα.

Μέσα στο 2018 ψηφίστηκε στην Κύπρο ένα πρόγραμμα επαγγελματικής αποκατάστασης για τους αθλητές. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό;
Αυτός ο θεσμός υπήρχε με πιο γενικά κριτήρια και πιο παλιά, καταργήθηκε όμως το 2001. Μέχρι και το 2017 δεν υπήρχε καμία βοήθεια προς τους αθλητές για το μετά. Το 2018 το διοικητικό συμβούλιο του ΚΟΑ, ανάμεσα τους και η Άντρη Σιάλου, συνέταξε ένα νέο πρόγραμμα το οποίο πλέον έχει ψηφιστεί από την κυπριακή βουλή. Ουσιαστικά, οι αθλητές που έχουν πάρει από 1η μέχρι 8η θέση σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα ή Ολυμπιακούς Αγώνες, δικαιούνται ένα ποσό επαγγελματικής αποκατάστασης. Προϋπόθεση για να λαμβάνει το χρηματικό ποσό είναι να απορροφηθεί από κάποια αθλητική ομοσπονδία είτε μέσω πρότασης, είτε μέσω διορισμού από τον ΚΟΑ. Ουσιαστικά, παραμένει έτσι στο χώρο του αθλητισμού, και όχι σε άσχετη θέση στο δημόσιο. Και εγώ νιώθω περήφανος για αυτό το πρόγραμμα, γιατί με τους αθλητές μου συζητούσαμε συχνά το «μετά». Οι αθλητές στίβου δεν έχουν τις απολαβές του ποδοσφαίρου για να είναι εξασφαλισμένοι, πρέπει να σκεφτούν πώς θα προχωρήσουν στη ζωή τους μετά το τέλος της καριέρας τους. Τώρα, αθλητές όπως η Αρτυματά, ο Τραΐκοβιτς, ο Παρέλλης προπονούνται με άλλη ηρεμία.

Οι απόψεις - editorial που δημοσιεύονται στο Sportsfeed απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Sportsfeed το οποίο τηρεί πιστά τις αρχές της ελευθεροτυπίας: Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης. Copyright © 2022 Sportsfeed.gr

*/