Όπως αποδείχθηκε στην πράξη, η πρόσφατη γενική συνέλευση του ΣΕΓΑΣ ήταν τελείως αδιάφορη, καθώς ουδείς τόλμησε να τοποθετηθεί επί καίριων θεμάτων που αφορούν τον ελληνικό στίβο, ενώ ελάχιστοι ήταν οι ψίθυροι που ακούστηκαν για όσες τροποποιήσεις κανονισμών με πολύ επιμέλεια και προσεκτική στρατηγική φρόντισε να περάσει το προεδρείο.
του Θανάση Νικολάου
[email protected] follow me @ThanNikolaou
Εκείνο που αναδείχθηκε τελικώς ως μέγα ζήτημα είναι η προσπάθεια της ομοσπονδίας να ελέγξει το δρομικό κίνημα και την οργάνωση λαϊκών αγώνων δρόμου, βουνού, κλπ., αλλά και να εκφοβίσει σωματεία και αθλητές που θα μπουν στην διαδικασία είτε να οργανώσουν είτε να αγωνίζονται σε αγώνες δρόμου που δεν εγκρίνει ή δεν συμμετέχει ο ΣΕΓΑΣ.
Με άλλα λόγια και σύμφωνα με την απόφαση της γενικής συνέλευσης, οι Νακόπουλος, Δημητράκης, Γκούρλιας, Μαγγίνας, Φιλάνδρα, Μαρινάκου, Κοΐνη, Παρδάλου, Καρακατσάνη, Ρεμπούλη, στους οποίους αναφερόμαστε ενδεικτικά καθώς είναι οι 10 κορυφαίοι κατά τον ΣΕΓΑΣ Έλληνες πρωταθλητές των δρόμων μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων, απαγορεύεται πλέον να συμμετέχουν σε λαϊκούς αγώνες δρόμου χωρίς την έγκριση της ομοσπονδίας.
Όλοι οι προαναφερθέντες είναι οι μοναδικοί δρομείς αποστάσεων που έχουν κριθεί ικανοί για να ενταχθούν στον σχεδιασμό της ομοσπονδίας για το 2015. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει και τίποτε ιδιαίτερο, καθώς κανείς από τους 10 κορυφαίους κατά τον ΣΕΓΑΣ δρομείς δεν εισπράττει έστω και ένα ευρώ ως οικονομική ενίσχυση για να συνεχίσει να κάνει πρωταθλητισμό. Όλοι τους είναι χρηματοδότες του εαυτού τους, διότι σχεδόν κανένας τους δεν διαθέτει κάποιον προσωπικό χορηγό που να πληρώνει.
Και έρχεται ξαφνικά αυτή η απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΣΕΓΑΣ που τους απαγορεύει να τρέχουν όπου θέλουν και όποτε θέλουν σε λαϊκό αγώνα δρόμου. Στο άκουσμα της απόφασης κάποιοι γέλασαν, κάποιοι εξοργίστηκαν και κάποιοι τρόμαξαν. Όπως και να έχει η ουσία είναι πως οι ξεχασμένοι δρομείς για την ομοσπονδία εδώ και χρόνια, φαίνεται πως από φέτος έγιναν ξαφνικά σημαντικοί…
Είναι όμως στην πραγματικότητα έτσι τα πράγματα; Γιατί αν είναι τότε μία καινούργια σελίδα για τους Έλληνες δρομείς αποστάσεων ανοίγει, καθώς ο ΣΕΓΑΣ αν θέλει να έχει τη δύναμη της έγκρισης ή όχι συμμετοχής σε αγώνα δρόμου ενός αθλητή που είναι στο σχεδιασμό, θα πρέπει να αρχίσει να τον πληρώνει έστω και ένα συμβολικό ποσό 300 ευρώ το μήνα στον καθένα, θα πρέπει επίσης να τους στέλνει μία φορά το χρόνο τουλάχιστον για προετοιμασία σε υψόμετρο, να τους κανονίζει 3-4 αγώνες στο εξωτερικό για να μπορέσουν να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, αλλά και να διοργανώνει και άλλους 3-4 καλούς αγώνες στην Ελλάδα με αγωνίσματα αποστάσεων.
Μακάρι να είναι έτσι, μακάρι η ομοσπονδία να κάνει αυτά που πρέπει και οφείλει για να μπορεί δικαιωματικά να έχει απαιτήσεις από τους αυτοχρηματοδοτούμενους πρωταθλητές, αλλά μάλλον σενάριο επιστημονικής φαντασίας είναι όλο αυτό. Από ότι φάνηκε ήδη μάλιστα, μεγαλύτερη έγνοια είναι πως να διασφαλίσει οι πρωταθλητές της να τρέχουν στα Run Greece και σε ότι άλλα… run εμπλέκεται ο ΣΕΓΑΣ και οι άνθρωποί του και όχι τα φανταστικά σενάρια που πλάσαμε στην ανωτέρω παράγραφο με το φτωχό μας το μυαλό.
Εν κατακλείδι, το προφανές είναι – μακάρι να κάνουμε λάθος – πως ο ΣΕΓΑΣ θέλει να συμπεριφέρεται στους αθλητές ως υπαλλήλους αλλά να τους έχει αμμισθί. Να τους εκμεταλεύεται δηλαδή όσο περισσότερο μπορεί και να μην του στοιχίζει και τίποτε, γιατί δεν είναι καιρός για έξοδα.
Βέβαια έτσι όπως πάει το πράγμα, πολύ σύντομα στις αποστάσεις δεν θα υπάρχουν αθλητές να συμπληρώνουν ούτε τους τελικούς των πανελληνίων πρωταθλημάτων στα αγωνίσματα άνω των 1500μ., αλλά μεταξύ μας τώρα ποιός από την ομοσπονδία νοιάζεται που οι επιδόσεις στις αποστάσεις είναι επιπέδου 1960-1970 και οι συμμετοχές επιπέδου προπολεμικού…
