«Δεν ξέρω αν είμαι γεννημένη γι’αυτό το άθλημα. Το σώμα μου δε μπορεί να το διαχειριστεί». Αυτά ήταν τα λόγια της Έμιλι Ίνφελντ προς την προπονήτρια της, Τζέρι Σουμάχερ, τον περασμένο Δεκέμβριο. Οκτώ μήνες αργότερα η Αμερικανίδα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 10.000μ. στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Πεκίνου.
του Στέφανου Σουλιώτη
Ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δε μπορούσε να φανταστεί η Ίνφελντ πως η φετινή χρονιά θα ολοκληρωνόταν με την τρίτη θέση στο βάθρο του κορυφαίου ραντεβού της χρονιάς. Η 25χρονη στάθηκε δύο φορές άτυχη από τον ίδιο τραυματισμό. Στεναχωρέθηκε, απογοητεύτηκε αλλά δεν την πήρε από κάτω. Πάτησε γερά στα πόδια της και δικαιώθηκε.
Η Ίνφελντ έχασε σημαντικούς αγώνες τα τελευταία δύο χρόνια λόγω κατάγματος κόπωσης στο ισχίο. Μόλις έγινε καλά από τον τραυματισμό της στο αριστερό ισχίο ήρθε το κάταγμα στο δεξί. Για έναν αθλητή που κάνει προγραμματισμό για τη σεζόν του πολλούς μήνες πριν, αυτό ήταν ο,τι χειρότερο. Η Ίνφελντ κατέρρευσε. Τα δύο αλλεπάλληλα κατάγματα προκάλεσαν περισσότερη ζημιά στο ηθικό της παρά στο σώμα της.
«Ήθελα να τα παρατήσω», παραδέχθηκε σε συνέντευξή της. «Υπήρχαν στιγμές που έλεγα πως ήθελα να γυρίσω πίσω στο πανεπιστήμιο ή να ασχοληθώ με κάτι άλλο».
Η Αμερικανίδα δεν άφησε τον εαυτό της να παρασυρθεί για πολύ όμως. Έδιωξε γρήγορα τις αρνητικές σκέψεις και φόρεσε ξανά τα παπούτσια της. Στα 25 της ήταν πολύ μικρή για να πει αντίο σε κάτι που αγαπούσε τόσο πολύ.
Ο δεύτερος τραυματισμός της ήρθε λόγω της βιασύνης να επιστρέψει από τον πρώτο. Αυτή τη φορά μπήκε στην προπόνηση πιο έξυπνα και πιο συντηρητικά. Το πρόγραμμα περιελάμβανε κολύμβηση και ασκήσεις στο νερό. Με την πολύτιμη βοήθεια της προπονήτριάς της δυνάμωνε σταδιακά το σώμα της πριν προχωρήσει στην αντοχή.
Ο πρώτος αγώνας 10.000μ.
Η Ίνφελντ άρχισε να μπαίνει σιγά σιγά σε αγώνες. Στο μίτινγκ «Πέιτον Τζόρνταν» όταν τον περασμένο Μάιο έτρεξε για πρώτη φορά στα 10.000μ. Τα πήγε καλύτερα από ο,τι φανταζόταν. Ξέφυγε από τον συνωστισμό στην αρχή της κούρσας και χώθηκε στο γκρουπ των πρωτοπόρων περνώντας τη γραμμή σε 31:38.71 κατακτώντας την έκτη θέση σε σύνολο 37 αθλητριών. Και να σκεφτεί κανείς πως αρχικά ήταν να συμμετάσχει στα 5.000μ. Δεν έγινε όμως γιατί είχε πολύ μέτρια απόδοση σε προπόνηση 400μ. μία εβδομάδα πριν τον αγώνα όταν έτρεξε την απόσταση σε 1:08. Η εμφάνιση της Ίνφελντ στα 10.000μ. έκανε την προπονήτριά της να πιστεύει πως η αθλήτρια έχει τις δυνατότητες να μπει στην Εθνική ομάδα ενόψει Πεκίνου.
Ο επόμενος αγώνας της ήταν στο εθνικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ τον Ιούνιο στο Γιουτζίν. Η 25χρονη τερμάτισε τρίτη εφαρμόζοντας την ίδια τακτική. Ακολούθησε το ρυθμό της κούρσας και όταν οι αθλήτριες άρχιζαν να ανεβάζουν στροφές βρέθηκε στο μπροστινό γκρουπ. Η Σουμάχερ έσκασε ένα χαμόγελο. Η Ίνφελντ μπήκε στην Εθνική ομάδα. Ακόμα και τότε η απόδοσή της ήταν έκπληξη για την ίδια: «Είμαι ακόμα σοκαρισμένη! Είμαι πολύ χαρούμενη που απλά και μόνο πέρασα τη γραμμή του τερματισμού. Νιώθω υπέροχα. Το ήθελα τόσο πολύ».
Το χάλκινο στο Πεκίνο
Η 24χρονη πίστεψε στον εαυτό της. Ακόμα και ο τρόπος που κέρδισε το μετάλλιο στο Πεκίνο μαρτυρά πόσο ωρίμασε όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και πνευματικά. Το «άρπαξε» μέσα από τα χέρια της συμπατριώτισσάς της Μόλι Χαντλ καθώς η τελευταία σήκωσε το χέρια της για να πανηγυρίσει και χαλάρωσε λίγα εκατοστά πριν τον τερματισμό. Η Ίνφελντ την προσπέρασε και τερμάτισε εννέα χιλιοστά μπροστά της.
«Το χάλκινο μετάλλιο σίγουρα μου έδωσε αυτοπεποίθηση και ελπίδα για την επόμενη χρονιά. Αλλά βλέπω τα πράγματα μέρα με την ημέρα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί. Ο τραυματισμός μου με βοήθησε να σκέφτομαι πως δε μπορείς να κοιτάς τόσο μακριά στο μέλλον», είπε η αθλήτρια.
«Ήθελα να τα παρατήσω», επανέλαβε η Ίνφελντ, «αλλά η προπονήτριά μου ήταν υπέροχη. Οι συναθλητές μου καταπληκτικοί. Είμαι πολύ ευτυχισμένη. Αγαπάω το τρέξιμο».
Η Αμερικανίδα ξέρει να αρπάζει την ευκαιρία. Γιατί αυτές μαζί με την τύχη παρουσιάζονται λίγες φορές στη ζωή. Και στο Πεκίνο η Ίνφελντ βρέθηκε στον κατάλληλο χώρο την κατάλληλη στιγμή για να την αρπάξει και με τα δύο χέρια.
