Ούτε μπράβο, ούτε κρίμα. Ούτε ζητωκραυγές και άκρατη θριαμβολογία, ούτε ψόγος και απαξίωση. Αν η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έχει κατορθώσει να κερδίσει ένα πράγμα από το 2004 και μετά, είναι το δικαίωμά της να «απαιτεί» την ψύχραιμη αντιμετώπιση και τον σεβασμό όλων, φίλων ή εχθρών.
του Νίκου Κούδα
[email protected]
follow me @nkoudas
Όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο, πατώντας το γρασίδι ενός κανονικού, μεγάλου γηπέδου, και όχι στα μίνι γηπεδάκια της γειτονιάς τους, αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι σημαίνει να αγωνίζεσαι επί 120 λεπτά, ιδίως μέσα σε συνθήκες αφόρητης ζέστης και υγρασίας. Εκεί όπου η παραμικρή κίνηση, η φαινομενικά απλή πάσα ή το εύκολο τελείωμα μίας φάσης φαντάζουν βουνό, και η σωματική κόπωση μεταφέρεται στο μυαλό, θολώνοντας την κρίση. Φανταστείτε τώρα ότι το παιχνίδι δεν είναι μεταξύ φίλων και γνωστών, αλλά έχει ως διακύβευμα την πρόκριση στις οκτώ καλύτερες ομάδες του πλανήτη. Και επιπλέον η μπάλα είναι στημένη στη βούλα του πέναλτι. Αγχωτικό;
Για όλους αυτούς τους λόγους, δε δικαιούται να κατηγορήσει κανείς τον Φάνη Γκέκα που αστόχησε, τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο που σούταρε αντί να πασάρει όταν βγαίναμε «πέντε εναντίον δύο» στην αντεπίθεση, τον Κώστα Μήτρογλου που δεν έκανε καλύτερο πλασέ στην τελευταία φάση της παράτασης, τον Ορέστη Καρνέζη που δεν μπόρεσε να αποκρούσει ούτε ένα πέναλτι. Αντιθέτως, θα πρέπει όλοι να τους χειροκροτήσουμε για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν εκεί και προσπάθησαν! Χωρίς κλισέ περί ηρώων που πολέμησαν σαν Έλληνες, χωρίς πατριωτικές φανφάρες περί ανωτερότητας του ελληνικού μας DNA και θεωρίες περί Έλληνα θεού και του περιούσιου λαού του. Απλά προσπάθησαν, σαν άξιοι αθλητές, αλλά και σαν τα μικρά παιδιά με το άδολο βλέμμα που υπήρξαν κάποτε, όταν μάτωναν τα γόνατά τους στις αλάνες και τα σχολεία της γειτονιάς τους. Ήταν εκεί και προσπάθησαν. Και πέτυχαν κάτι που, πίσω στο μακρινό, βασανιστικό καλοκαίρι του 1994 στις ΗΠΑ, φάνταζε με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Τι διαφορά έκαναν όμως αρχικά τα δέκα χρόνια μέχρι το ονειρεμένο 2004 της Πορτογαλίας, και ακολούθως τα είκοσι χρόνια που μας αξίωσαν να ζήσουμε τη βραδιά της 29ης Ιουνίου 2014 στο Ρεσίφε. Είκοσι χρόνια συμπυκνωμένης ποδοσφαιρικής εκπλήρωσης και ανείπωτης αθλητικής ευτυχίας. Ο μαγικός αριθμός «4» πανταχού παρών σε όλες τις σημαντικές ποδοσφαιρικές στιγμές μας.
Σίγουρα αν μας έλεγαν πριν τη διοργάνωση ότι θα αποκλειόμασταν στη φάση των «16», θα αποδεχόμασταν την προσφορά με κλειστά μάτια. Έτσι όπως κύλησε όμως το παιχνίδι, είναι λογικό να μας μένει η πικρία του ανεκπλήρωτου και ένα μεγάλο «αν» στην ψυχή. Παρά την δίχως άλλο ιστορική ευκαιρία πρόκρισης κόντρα στην Κόστα Ρίκα, κυρίως λόγω της θετικής εξέλιξης που είχε ο αγώνας για την ομάδα μας, θα πρέπει να θυμόμαστε δύο πράγματα: που ήμασταν ως ποδοσφαιρικό έθνος πριν από το μουντιάλ της Βραζιλίας και κυρίως ότι πρώτα και πάνω απ΄ όλα τελικά πρόκειται για ένα παιχνίδι. Το πιο όμορφο, άδικο, συναρπαστικό αλλά και εκνευριστικά άσπλαχνο παιχνίδι που έχει υπάρξει ποτέ. Ωστόσο πάντοτε ένα απλό παιχνίδι. Κι αν κάτι μας έχει διδάξει αυτή η Εθνική ομάδα από το 2004 και μετά, είναι ότι ως τέτοιο θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε και να το απολαμβάνουμε. Ούτε ως ειδική αποστολή εθνικής σημασίας, ούτε ως σταυροφορία και ιερό χρέος, και φυσικά ούτε ως casus belli, όπως τόσο συχνά καταντά να είναι στα -ανάξια για μία τέτοια Εθνική ομάδα- ελληνικά γήπεδα της μισαλλοδοξίας.
Αυτό που μετράει τελικά είναι ότι κατεβάσαμε το όνειρο από τον ψηλό του θρόνο και το ζήσαμε, το φέραμε στα γήινα μέτρα μας και παλέψαμε μαζί του, αγγίξαμε προς στιγμήν τη λάμψη του, αλλά τελικά μας τύφλωσε, ξεγλιστρώντας όπως η άμμος μέσα από τα δάχτυλα. Ήμασταν όμως εκεί και το προσπαθήσαμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η Εθνική θα μας αναγκάσει, αργά ή γρήγορα, να ξαναζήσουμε αντίστοιχες, μπορεί και ακόμη σπουδαιότερες καταστάσεις. Και εκείνη τη φορά, ίσως να είναι η σειρά μας να πανηγυρίσουμε. Ίσως πάλι και να ξαναχάσουμε. Το σημαντικό ωστόσο είναι ότι θα είμαστε εκεί, και θα προσπαθούμε.
Το έλεγε άλλωστε και μία παλιά διαφήμιση: «Impossible is nothing»…
