Δε γίνεται να είσαι λάτρης του στίβου και να μην παρακαλουθήσεις την ταινία του Γιουσέιν Μπολτ. Το Sportsfeed παρακολούθησε το I am Bolt και μεταφέρει στους αναγνώστες την εμπειρία του.
H ταινία που στην ουσία είναι ντοκιμαντέρ, ξεκινά τον Αύγουστο του 2015 σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Μονακό, με τον μεγαλύτερο σταρ του παγκόσμιου αθλητισμού να… σιδερώνει ένα μπλουζάκι του.
Η συνέχεια είναι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Πεκίνου, όπου παρουσιάζονται πολλά πράγματα που δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Το παρασκήνιο της κόντρας Μπολτ – Γκάτλιν, η ατάκα που είπε ο Γκλεν Μιλς (προπονητής του Μπολτ) στον Τζαμαϊκανό μετά τον ημιτελικό των 100μ. και τον «έφτιαξε», αλλά και η εξομολόγηση του Μπολτ ότι… βαρέθηκε και δε θέλει άλλο να συνεχίσει.
Ακολουθησε το κομμάτι του ντοκιμαντέρ όπου ο Τζαμαϊκανός εμφανίζεται πιο χαρούμενος από ποτέ. Το κομμάτι των διακοπών και των πάρτι.
Το τρίτο κομμάτι του ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην έναρξη της προετοιμασίας των Ολυμπιακών και τον τραυματισμό που είχε στον τένοντα κατά τη διάρκεια ενός… πάρτι που τον άφησε εκτός προπονήσεων έξι εβδομάδες. Κάτι που το κράτησαν μυστικό από τους αντιπάλους του.
Στο ενδιάμεσο υπάρχει αρκετό υλικό από τους Αγώνες του 2008 στο Πεκίνο. Αυτό όμως που ξεχωρίζει είναι το κίνητρο που φρόντισαν να του δώσουν οι Αμερικανοί λέγοντας ότι θα τον κερδίσουν στο Ρίο. Ο ίδιος παραδέχεται ότι αυτό ήταν το κίνητρο που του έλειπε.
Μέχρι που ήρθε ο δεύτερος τραυματισμός στα τράιλς της Τζαμάικα με τους Αμερικανούς και πάλι να αμφισβητούν το αν θα πρέπει να πάρει εξαίρεση για ιατρικούς λόγους από τα τράιαλς. Εκεί είναι και η πρώτη φορά που εμφανίζεται εκνευρισμένος, λέγοντας πως ποτέ δεν επιτέθηκε στους Αμερικανούς για το γεγόνος ότι βρέθηκαν ντοπέ.
Το τελευταίο κομμάτι περιέχει όλα όσα έγιναν στο Ρίο και μία εκπληξη. Υπήρχε ένα στοίχημα του Μπολτ με όλα τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του (μάνατζερ, μασέρ, εκπρόσωπο) με τον ίδιο να υποστηρίζει ότι μπορεί να ρίξει βολή με το ακόντιο πάνω από τα 60μ. «Ποιος να το περίμενε, ότι το τελευταίο αγώνισμα που θα έκανα στους Ολυμπιακούς, θα ήταν ο ακοντισμός…» ήταν η ατάκα του Τζαμαϊκανού στην τελευταία σκηνή.
