Η Σινίντ Ντάιβερ διανύει σίγουρα μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής της μετά την τρομερή της κούρσα στο μαραθώνιο του Λονδίνου, η οποία προκάλεσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον και θαυμασμό.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Ήταν αναμφισβήτητα μία από τις πρωταγωνίστριες του μαραθωνίου του Λονδίνου, αφού στα 42 της χρόνια κατάφερε να τερματίσει 7η σε 2:24:11 διεκδικώντας άμεσα και τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο με την ομάδα της Αυστραλίας, όπως γράψαμε πιο αναλυτικά εδώ. Η εργαζόμενη δρομέας, μητέρα και σύζυγος μίλησε για το κατόρθωμά της και για τις λεπτομέρειες της κούρσας σε εκπομπή της αυστραλιανής τηλεόρασης: «Είμαι 42 και όχι 92. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν μπορείς να τρέξεις γρήγορα μετά τα 40 και με τις επιδόσεις μου τους νομίζω ότι τους διαψεύδω και είμαι πολύ περήφανη για αυτό! Ξεκίνησα να τρέχω ερασιτεχνικά 10 χρόνια πριν, στα 32 μου, με μία ομάδα δρομέων και το είδα πιο σοβαρά πριν τέσσερα χρόνια περίπου. Πλέον, με το 2:24:11 που έτρεξα στο Λονδίνο διεκδικώ, με καλή θέση, τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς του Τόκιο αλλά επειδή η Ολυμπιακή ομάδα δεν θα ανακοινωθεί μέχρι του χρόνου τον Απρίλιο-Μάιο θα περιμένω μέχρι να επιβεβαιωθεί επίσημα από την ομοσπονδία».
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν μπορείς να τρέξεις γρήγορα μετά τα 40 και με τις επιδόσεις μου τους νομίζω ότι τους διαψεύδω και είμαι πολύ περήφανη για αυτό!
Ως προς τον ίδιο τον αγώνα, μέχρι τα μισά του οποίου ήταν η προπορευόμενη αθλήτρια, είπε: «Ήταν πάρα πολύ δυνατή η κούρσα. Περίμενα ότι οι Αφρικάνες θα έβγαιναν μπροστά και ότι εγώ θα πλασαριζόμουν δύο γκρουπ πιο πίσω. Αλλά όλοι ξεκίνησαν πολύ αργά, είχε και αρκετό αέρα και καμία δεν ήθελε να φύγει μπροστά. Εγώ ήμουν αποφασισμένη να κάνω ένα καλό χρόνο και για να γινόταν αυτό έπρεπε να φύγω από την αρχή γρήγορα, και όχι από το πέρασμα του ημιμαραθωνίου και μετά όπως συνηθίζουν οι Αφρικάνες. Γνωρίζω ότι αυτή η τακτική δουλεύει καλύτερα για εμένα».
Ο τερματισμός στην 7η θέση του μαραθωνίου του Λονδίνου ήταν μία πολύ ιδιαίτερη στιγμή για την ίδια, αφού η οικογένειά της από την Ιρλανδία ήταν εκεί για να τη δει και να την εμψυχώσει. Δεν ήταν οι μόνοι όμως που την στήριζαν, καθώς όπως είπε ο σύζυγός της μαζί με τον ένα γιο της, 9 ετών, παρακολούθησαν όλο τον αγώνα από την Αυστραλία. Γελώντας συμπλήρωσε ότι ο δεύτερος γιος της, ο οποίος είναι 5 ετών, είδε πέντε χιλιόμετρα από τον αγώνα και μετά βαρέθηκε και ήθελε να δει κάτι άλλο. Η Ντάιβερ είναι Ιρλανδή στην καταγωγή αλλά μετακόμισε στην Αυστραλία το 2002 για να εργαστεί, συγκεκριμένα στον τομέα της πληροφορικής, και έφτιαξε εκεί οικογένεια. Το 2015 είχε πιάσει το όριο συμμετοχής που είχε θεσπίσει η ιρλανδική ομοσπονδία για τους Ολυμπιακούς του Ρίο, όμως στην συνέχεια η ίδια η ομοσπονδία το χαμήλωσε, πράγμα που οδήγησε την μαραθωνοδρόμο στα χρώματα της Αυστραλίας τα οποία φοράει μέχρι και σήμερα. «Έχω ζήσει σχεδόν τη μισή μου ζωή στην Αυστραλία. Νιώθω ότι εκπροσωπώ και τις δύο χώρες και λόγω αυτού θεωρώ ότι είμαι σε αρκετά προνομιακή θέση.» Εδώ να σημειωθεί ότι με τον νέο κανονισμό της IAAF δεν μπορεί να γυρίσει στα χρώματα της Ιρλανδίας αν δεν περιμένει πρώτα μία περίοδο τριών χρόνων.
Τέλος, εντυπωσιάζει με την αποφασιστικότητας της για το μέλλον, λέγοντας: «Οι περισσότεροι αθλητές έχουν διάρκεια καριέρας κοντά στα 20 χρόνια περίπου. Το ότι ξεκίνησα αργότερα στη ζωή μου την αθλητική καριέρα δεν σημαίνει ότι πρέπει να μειωθεί αυτό το προσδόκιμο διάρκειας». Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν συνεχίσει σε υψηλό επίπεδο μέχρι τα 52 της, θα μιλάμε και θα γράφουμε πλέον για κάτι το εξωπραγματικό.
