Aπό τα πρόσωπα των αγώνων του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος κλειστού στίβου της Γλασκόβης, ήταν και ο Γιώργος Τσούγκος. Ο προπονητής του δευτεραθλητή Ευρώπος στο ύψος Κώστα Μπανιώτη. Ένας εργάτης του ελληνικού στίβου, ιδιαίτερα χαμηλών τόνων με διαφορετική φιλοσοφία από την πλειοψηφία των συναδέλφων του. Αυτό καθιστά ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μια συζήτηση μαζί του.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Με τον πρωταθλητή του ύψους έχουν διαγράψει μία κοινή προπονητική πορεία 13 χρόνων, μία από τις πιο σταθερές συνεργασίες για τα ελληνικά δεδομένα. Μετά από τόσα χρόνια ήρθε φέτος και το πρώτο μετάλλιο για τον Κώστα Μπανιώτη σε μεγάλη διοργάνωση, γεγονός όμως που φαίνεται να μην επηρεάζει την προπονητική φιλοσοφία του. Θεωρεί ότι οι οικονομικές συνθήκες και τα η σχέση προσφοράς και ζήτησης μεταξύ σωματείων και προπονητών είναι η βασικότεροι λόγοι της παρακμής του άλματος εις ύψος στα πανελλήνια πρωταθλήματα. Βλέπει μέλλον στο πρόσωπο του Αντώνη Μέρλου και περαιτέρω βελτίωση για τον τριπλουνίστα Παύλο Μπόφτση, μιας και αμφότεροι έχουν προπονηθεί υπό τις οδηγίες του. Ακολουθεί η συνέντευξη:
Ήταν δικαίωση για εσάς το μετάλλιο του Κώστα;
Η δική μου αντίληψη δεν έχει να κάνει με το μετάλλιο αποκλειστικά, είναι στη μεγιστοποίηση της απόδοσης ενός αθλητή. Από εκεί και πέρα το να φτάνει ένας αθλητής σε ένα επίπεδο, όπως αυτό των επιδόσεων του Κώστα (Μπανιώτη), και να οδηγείται κάποια στιγμή και σε ένα μετάλλιο είναι σίγουρα αποτέλεσμα μίας προσπάθειας. Αλλά δε θεωρώ τη δικαίωση την κατάλληλη έκφραση. Πάντα ένα μετάλλιο είναι και θέμα συγκυριών. Από την πλευρά του προπονητή η ίδια δουλειά γίνεται, το μετάλλιο είναι περισσότερο για τον ίδιο τον αθλητή γιατί αυτό του μένει ως βίωμα, ως μία ιστορία που έχει να θυμάται. Προσωπικά είμαι πολύ καλυμμένος ως προπονητής από την προσπάθεια του, από τη σχέση που έχουμε με τον Κώστα και τη δουλειά που έχουμε κάνει. Δε θα μου έδινε κάτι παραπάνω το μετάλλιο. Ήδη είμαι πολύ ικανοποιημένος από την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια και από όλο αυτό που έχω ζήσει μαζί του.
Ποιο είναι το κλειδί της επιτυχίας για αυτή τη μακροχρόνια σχέση αθλητή προπονητή;
Αυτό είναι μία παγκόσμια συνταγή. Διεθνώς οι καλοί αθλητές σπάνια εναλλάσσουν τους προπονητές τους, έχει παρατηρηθεί ότι στη διάρκεια της καριέρας τους θα είναι με 1-2 προπονητές. Γιατί η μακροχρόνια συνεργασία είναι αυτή που μπορεί να φέρει εις πέρας μία δουλειά, δε γίνεται κάτι με βραχυπρόθεσμη προσπάθεια. Άρα το κλειδί της επιτυχίας είναι ακριβώς η μακροχρόνια σχέση προπονητή-αθλητή. Στο πως έχει λειτουργήσει αυτό σίγουρα παίζει ρόλο η ποιότητα και ο χαρακτήρας του αθλητή, η καλή επικοινωνία και η σχέση εμπιστοσύνης που αναπτύσσεται.
Ο Αντώνης Μέρλος προπονήθηκε μαζί σας για ένα διάστημα πριν γυρίσει στην Αμερική για σπουδές. Πώς σας φαίνεται ως ανερχόμενος αθλητής;
Είναι ένα παιδί χαρισματικό και έχει δυνατότητες εξέλιξης. Απλά είναι νέος βέβαια και θέλει ακόμα εκπαίδευση και δουλειά. Έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να το κάνει.
Το άλμα εις ύψος είναι ένα αγώνισμα που έχει χαρίσει αρκετές διακρίσεις στην Ελλάδα στο παρελθόν. Παρόλα αυτά στα πανελλήνια πρωταθλήματα οι συμμετοχές είναι πολύ λίγες. Σε τι πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Αυτό τη κατά τη δική μου άποψη -γιατί είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν- ευρύτερα τα τελευταία χρόνια λόγω διαφοροποίησης των οικονομικών συνθηκών τα σωματεία έχουν στρίψει πολύ μεγάλο μέρος της προσοχής τους στις ακαδημίες και όχι στο αναπτυξιακό κομμάτι. Ως επακόλουθο, τα σωματεία δεν επενδύουν σε προπονητές που ασχολούνται με την ανάπτυξη, δηλαδή με αθλητές και αθλήτριες ηλικίας μεγαλύτερης από 16-17 ετών και με προοπτική να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό. Μέσα από αυτή τη βάση της ανάπτυξης θα βγουν οι μελλοντικοί πρωταθλητές. Από την άλλη δεν υπάρχουν και πολλοί προπονητές που αναζητούν αυτό το αντικείμενο εργασίας. Δηλαδή και οι νέοι συνάδελφοι θα πάνε να δουλέψουν στις ακαδημίες για να μπορέσουν να βγάλουν το μισθό τους και να ζήσουν.
Τώρα, πιο συγκεκριμένα, όλα τα αγωνίσματα χρειάζονται εξειδίκευση αλλά κάποια έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αν δεν το καλλιεργήσεις σε μία κατάλληλη ηλικία, και ικανότητα να υπάρχει από κάποιο παιδί, νευρομυϊκά δεν είναι εύκολο να εκφραστεί σε μεγαλύτερη ηλικία, θα χαθεί. Πρέπει να μπει σε μία σειρά από μικρή ηλικία: πρώτα σε γκρουπ για άλματα και μετά να εξειδικευτεί στο ύψος. Αλλά με βάση αυτά που αναφέραμε πριν, επειδή είναι και πιο ιδιαίτερο ως αγώνισμα δεν υπάρχουν οι προπονητές που θα το καλλιεργήσουν στα σωματεία και τα σωματεία δεν προσλαμβάνουν προπονητές για κάτι τέτοιο.
Πιστεύετε ότι και η έλλειψη εξοπλισμού (π.χ. στρωμάτων ύψους) παίζει ρόλο σε αυτό;
Αυτό εν μέρει παίζει ένα ρόλο γιατί σε μία περιοχή στην περιφέρεια μπορεί να μην υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Μπορεί να μην υπάρχει το στρώμα αλλά να υπάρχει ένας διάδρομος και να κάνουν οι αθλητές 100 μέτρα, να υπάρχουν πολλά παιδιά που ασχολούνται με το ίδιο αντικείμενο. Και πάλι ποιοτικά δεν παίζει κάποιο ρόλο από μόνο του. Αλλά τουλάχιστον είναι γεμάτο το πανελλήνιο πρωτάθλημα, αν εννοούμε αυτό. Όπως είπαμε και πριν είναι πολλοί οι παράγοντες και για εμένα ο βασικότερος είναι ο ανθρώπινος. Αυτό δε το λέω ισοπεδωτικά, προφανώς και υπάρχουν αξιόλογοι συνάδελφοι και σωματεία, αλλά όχι στους αριθμούς που υπήρχαν στο παρελθόν.
Πέρα από τον Μπανιώτη προπονείτε και τον αθλητή του άλματος τριπλούν Παύλο Μπόφτση ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί αισθητά.
Είναι εξίσου πολύ καλή η σχέση μας, είναι πολύ σημαντικό αυτό για εμένα και επενδύω σε αυτό. Ο Παύλος είναι ένα παιδί που είχε σταματήσει τον αθλητισμό και ξεκίνησε πάλι σε μεγαλύτερη ηλικία και για εμένα έχει κάνει μίας μορφής υπέρβαση. Είναι δύσκολο μετά από μία ηλικία να επανέλθεις και να δείξεις και τη βελτίωση που έχει δείξει ο Παύλος. Πιστεύω βέβαια ότι έχει δυνατότητα να εξελιχθεί κι άλλο.
