Με τρία μετάλλια από τους χειμερινούς αγώνες γύρισε σήμερα Δευτέρα στο Βόλο η Σταυρούλα Καραντάκου. Η 21χρονη αθλήτρια του Ολυμπιακού Βόλου κατέκτησε την πρώτη θέση στα 100μ. ελεύθερο (57.49), τη δεύτερη στα 50μ. ελεύθερο (26.25) και την τρίτη στα 50μ. πεταλούδα (28.66).
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Ένα πρόβλημα τραυματισμού και μια περιπέτεια με το αγωνιστικό της δελτίο ανάγκασαν την Καραντάκου να προπονείται σε πολύ χαλαρό ρυθμό τα προηγούμενα δύο χρόνια και έτσι οι ενθαρρυντικές εμφανίσεις που πραγματοποίησε το περασμένο τριήμερο δε μπορεί πάρα να την χαροποιούν. «Η αλήθεια είναι πως δεν ήρθα προετοιμασμένη για αυτούς τους αγώνες. Όμως πήγα καλά. Δεν το περίμενα. Ο προπονητής μου, Γρηγόρης Μαντάς, και εγώ είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι. Πέρασα κάποια προβλήματα που με άφησαν εκτός για δύο χρόνια. Είχα ένα θέμα στο νύχι του ποδιού μου με συνέπεια να μην μπορώ καλά καλά να περπατάω. Έκανα τέσσερις μικροεπεμβάσεις μέχρι να εξακριβωθεί ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Ύστερα ήθελα να ακολουθήσω τον προπονητή μου στη νέα του ομάδα αλλά η τότε ομάδα μου δε μου έδινε το δελτίο. Στην ουσία επανήλθα πέρυσι στο καλοκαιρινό πρωτάθλημα και από τότε έχω κολυμπήσει ελάχιστες φορές σε αγώνες. Η επάνοδος στην αγωνιστική δράση είναι πάντα δύσκολη. Χάρηκα που επανήλθα γιατί είχα πέσει τόσο ψυχολογικά όσο και στην κατάταξη», είπε στο Sportsfeed η Καραντάκου που προπονείται στη Νέα Ιωνία γιατί το κολυμβητήριο του Βόλου είναι κλειστό. «Οι συνθήκες δεν είναι καλές. Είμαστε πολλοί αθλητές στις δύο διαδρομές και πολύ στριμωχτά. Είναι πολλά και διαφορετικά αγωνίσματα που κολυμπάει ο καθένας και ο προπονητής τρέχει πάνω κάτω να τα προλάβει όλα. Οι αποστάσεις είναι μακρινές από το σπίτι. Αλλού το γυμναστήριο αλλού το κολυμβητήριο…». Η Καραντάκου δεν παρέλειψε να αναφερθεί στους τρεις ανθρώπους που στέκονται όλα αυτά τα χρόνια δίπλα της. «Ο,τι κάνω, το κάνω με τη βοήθεια των γονιών μου. Ο πατέρας μου είναι ο μεγαλύτερος… χορηγός και η μητέρα μου είναι η ψυχολόγος αλλά και ο ταξιτζής γιατί με πηγαινοφέρνει στο κολυμβητήριο. Τους ευχαριστώ γιατί μαζί με τον προπονητή μου είναι πάντα δίπλα μου. Όταν πέφτεις χρειάζεσαι μια ομάδα ανθρώπων που ξέρεις πως σε αγαπάνε και επιδιώκουν να σε ανεβάσουν χωρίς να θέλουν το κακό σου. Όλοι οι αθλητές έχουν μια καμπή στην καριέρα τους. Εξαιτίας των δυσκολιών που πέρασε η μάνα μου με έβλεπε στεναχωρημένη και προσπαθούσε να μου φτιάξει τη διάθεση. Το ίδιο και ο προπονητής μου. Οι προπονήσεις ξεκίνησαν με χαβαλέ και αστεία για να μπορέσω να έρθω στα ίσα μου. Προσπάθησα να το ξεπεράσω σκεπτόμενη πως θα φτάσω ξανά τους χρόνους μου».
