Ξεκινώντας για το Μόναχο, το 5o συνεχόμενο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα παρακολουθούσα από κοντά μετά το Ελσίνκι (2012), τη Ζυρίχη (2014), το Άμστερνταμ (2016) και το Βερολίνο (2018) αναρωτιόμουν πόσο καλύτερα θα μπορούσαν να πάνε τα πράγματα.
του Γιώργου Καπουτζίδη
Το Βερολίνο ήταν ένα θριαμβευτικό πρωτάθλημα για την Ελλάδα, με τρία χρυσά, δύο αργυρά και ένα χάλκινο, και με εκείνο τον αξέχαστο τελικό στο επί κοντώ γυναικών με την Κατερίνα (Στεφανίδη) και τη Νικόλ (Κυριακοπούλου) να πετυχαίνουν το πρωτοφανές και ανεπανάληπτο 1-2. Πόσο καλύτερα λοιπόν να πάνε τα πράγματα;
Ώσπου, το βράδυ του Σαββάτου, βλέποντας το ακόντιο της Ελίνας Τζένγκο στη δεύτερη της βολή, να πετάει στο νυχτερινό ουρανό του Μονάχου, σκέφτηκα ότι θα πάνε καλύτερα. 65 μέτρα και 82 εκατοστά για την ακρίβεια καλύτερα από το Βερολίνο. Τέσσερα χρυσά και ένα αργυρό μετάλλιο είναι ένας απίστευτος απολογισμός για την ελληνική ομάδα. Και τα χάρηκα τόσο πολύ αυτά τα μετάλλια, και χειροκρότησα νέα ατομικά ρεκόρ, (Φραντζεσκάκης, Γναφάκη) προκρίσεις σε τελικούς (Αναγνωστοπούλου, Καρύδη, Γκούσιν), σε ημιτελικούς (Αναστασίου, Πεσιρίδου) στενοχωρήθηκα με αποκλεισμούς και εγκαταλείψεις αλλά και πάλι χειροκρότησα με την καρδιά μου, γιατί αναγνωρίζω την προσπάθεια, τον αγώνα αλλά και κάτι άλλο. Ακόμα πιο σημαντικό. Σε αυτό το πρωτάθλημα κατάλαβα γιατί αγαπώ και σέβομαι τους αθλητές μας.
Το κατάλαβα στον τελικό της Κατερίνας. Έπιασα θέση από νωρίς στις κερκίδες με τον κολλητό μου, ανοίξαμε την ελληνική σημαία και περιμέναμε. Μας βλέπουν από μακριά ο Μέρλος, η Πόλακ και η Χαϊτίδου. Κάθονται μαζί μας. Έπειτα η Φέρρα με την Αναγνωστοπούλου. Βλέπουμε τα κορίτσια του βάδην, τις φωνάζουμε, έρχονται και οι 4. Χωρίς μπύρες. Μετά ήρθαν και οι μπύρες. (Κάποια θα τις παρήγγειλε προφανώς, δεν ήρθαν μόνες τους) Και κάπου εκεί ξεκίνησε τα άλματά της η Κατερίνα και άρχισε το πανηγύρι. Μία κερκίδα παιδιών, φασαριόζικη, άναρχη, παλαβή, να φωνάζουν άλλοτε όλοι μαζί, άλλοτε μόνοι τους, να πανηγυρίζουν σαν παιδιά, να φωτογραφίζονται σαν παιδιά και εν τέλει να αγωνίζονται σαν παιδιά.
Κι αν το καλοσκεφτείτε, όλοι έτσι ήμασταν κάποτε. Τρέχαμε σε αλάνες, πηδούσαμε σε αυτοσχέδια σκάμματα σε κάποια παραλία, ρίχναμε ξύλινα ακόντια. Ώσπου κάποια μέρα, χωρίς να το καταλάβουμε, το παιχνίδι τελείωσε, το οικόπεδο που ήταν η αλάνα χτίστηκε, μεγαλώσαμε και αποχαιρετήσαμε αυτά που μας έδιναν χαρά. Όχι όλοι όμως. Κάποιοι συνέχισαν.
Πάνω από τα μετάλλια, τα ρεκόρ και τις επιδόσεις, αυτό που αξίζει να θαυμάσει κανείς στους αθλητές του στίβου είναι η απόφασή τους να κρατήσουν ζωντανή την παιδικότητά τους. Η απόφασή τους να μείνουν στην αλάνα. Και να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που τους έκανε χαρούμενους και ευτυχισμένους. Έμειναν πιστοί στα παιδικά τους όνειρα και συνέχισαν το παιχνίδι.
Κι αν μπορούσα να δώσω μία συμβουλή, ως απλός φίλαθλος, σε όλους εσάς που χαρήκατε, συγκινηθήκατε ή κλάψατε με αυτά τα παιδιά, θα ήταν η εξής. Στα επόμενα πανελλήνια πρωταθλήματα, εκεί που αγωνίζονται όλοι αυτοί που θαυμάσατε, οι Ολυμπιονίκες, οι πρωταθλητές κόσμου, οι πρωταθλητές Ευρώπης, πηγαίνετε να τους δείτε. Δεν πρέπει να τους αφήνουμε να αγωνίζονται σε άδεια στάδια. Δεν σας μιλάω γι’ αυτά που πρέπει και μπορεί να κάνει η Πολιτεία αλλά δεν τα κάνει χρόνια τώρα. Δεν είμαι πολιτικός, δε θα γίνω και ποτέ και δεν έχω σκοπό να μπλέξω σε καμία κομματική συζήτηση. Ως φίλαθλος μπορώ να σας μιλήσω όμως. Πάρτε την οικογένειά σας, το αγόρι σας, το κορίτσι σας, τους κολλητούς σας, όποιον θέλετε, και ελάτε στο πανελλήνιο. Διαλέξτε το αγώνισμα που σας αρέσει, κι αν δεν σας τραβάει και τόσο πολύ ο στίβος, δεν πειράζει. Πηγαίνετε στο άθλημα που αγαπάτε. Έχει και κολύμβηση, και ξιφασκία, και ποδηλασία και τα πάντα στο Ολυμπιακό συγκρότημα. Είχα την απίστευτη χαρά και τιμή να τα γνωρίσω όλα, χάρη στο «Team Hellas, ο Δρόμος για το Τόκιο».
Η είσοδος είναι ελεύθερη, δε θέλει εισιτήριο το πανελλήνιο και γίνεται συνήθως Σαββατοκύριακο, που βολεύει. Ελάτε μια βόλτα. Έχει ακόμα παιδιά που παίζουν στην αλάνα. Και είναι πολύ ωραία παιδιά.
