Ο 33χρονος Αμερικανός Ματ Στάτσμαν δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τους αρτιμελείς ανθρώπους. Μάλλον εμείς θα πρέπει να ζηλέψουμε τη δύναμη και τη θέληση που τον διακατέχουν για να πετυχαίνει πάντα το ακατόρθωτο.
Από το ξεκίνημα της ζωής του τίποτα δεν πήγε καλά για τον Ματ Στάτσμαν. Γεννήθηκε χωρίς χέρια, οι φυσικοί γονείς του τον έδωσαν για υιοθεσία, αργότερα έκανε φυλακή και έπειτα δε έβρισκε πουθενά εργασία. Με μελανά χρώματα θα περιέγραφαν οι «φυσιολογικοί» άνθρωποι τον βίο και την πολιτεία του 33χρονου Αμερικανού. Όχι όμως ο ίδιος. «Δε θα άλλαζα κάτι στη ζωή μου. Αν γεννιόμουν ξανά θα ήθελα να είμαι έτσι ακριβώς. Απλά λίγο πιο ψηλός!». Έτσι καταλήγει ο Στάτσμαν μιλώντας στο καλωδιακό κανάλι HBO. Στο λεξιλόγιό του Αμερικανού δεν υπάρχει η λέξη «αδύνατον». Ο Στάτσμαν είναι ασημένιος Παραολυμπιονίκης στην τοξοβολία από το Λονδίνο το 2012, έβδομος καλύτερος Αμερικανός στην ιστορία του αγωνίσματος και κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ της μεγαλύτερης απόστασης επίτευξης στόχου είτε από αρτιμελείς είτε από ΑμεΑ αθλητές. Ο Στάτσμαν γεννήθηκε στο Κάνσας στις 10 Δεκεμβρίου 1982. Η ιδιαιτερότητά του ήταν πως δεν είχε χέρια. Το γιατί έγινε αυτό δεν κατάφερε να το μάθει ποτέ. Οι γονείς του τον εγκατέλειψαν στους πρώτους μήνες της ζωής του επειδή δε μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της ανατροφής του. Για καλή του τύχη υιοθετήθηκε από μία οικογένεια στην Αϊόβα οι οποία είχε ήδη τρία αρτιμελή παιδιά. Ο Τζίν και η Λίον Στάτσμαν δεν είδαν ποτέ ούτε άφησαν τον ίδιο να συνειδητοποιήσει πως έχει οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας. Οι δύο γονείς άνοιξαν την αγκαλιά τους με έναν και μόνο κανόνα: «Δεν είσαι ανάπηρος. Κάν’το μόνος σου». Ο Ματ έμαθε να ζει χωρίς χέρια. Έκανα τα πάντα χωρίς χέρια. Έτρωγε, άκουγε μουσική, έπλενε το πρόσωπό του, έγραφε, διάβαζε… Η ζωή του δε διέφερε σε τίποτα με αυτή που έκαναν οι γονείς του και τα αδέλφια του. Μεγαλώνοντας ο Ματ έμπλεξε με το νόμο. Παρασύρθηκε και αγόρασε αυτοκίνητο με ακάλυπτη επιταγή. Εξέτισε ποινή τριών μηνών σε σωφρονιστικό ίδρυμα αν και οι γονείς του μπορούσαν να πληρώσουν την εγγύηση για να αφεθεί ελεύθερος. «Αν είσαι αρκετά μεγάλος για να μπεις φυλακή, τότε πρέπει να είσαι και αρκετά μεγάλος ώστε να πληρώσεις μόνος σου την εγγύηση», του είχε πει ο πατέρας του.
Τοξοβολία από ανάγκη
Η επαφή του με την τοξοβολία ήλθε όταν δημιούργησε τη δική του οικογένεια. Η ανάγκη για χρήματα ήταν άμεση αλλά κανείς στην Αϊόβα δε θα προσλάμβανε κάποιον που θα έψηνε μπέργκερ ή θα σέρβιρε με τα πόδια. Απελπισμένος από τη δεινή οικονομική του κατάστασταση οδηγήθηκε στη σκέψη πως για να φέρει κυριολεκτικά ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι, έπρεπε να βγει για κυνήγι στο δάσος της περιοχής του. «Όταν η οικογένειά σου πεινάει, δεν έχεις άλλη επιλογή. Το κάνεις επειδή είσαι αναγκασμένος. Όχι επειδή το θέλεις», λέει ο Στάτσμαν. Χωρίς να υπάρχει κάποιος να τον βοηθήσει έμαθε μόνος του πώς να πιάνει το τόξο, να τραβάει τη χορδή και να σημαδεύει. Έτσι εξασφάλιζε την τροφή της οικογένειάς του τον πρώτο καιρό ώσπου ένας φίλος τού πρότεινε να συμμετάσχει σε έναν τοπικό αγώνα τοξοβολίας για να βγάλει λίγα χρήματα. «Όταν πήγα, κοίταξα γύρω μου και αναρωτήθηκα «πού είναι οι άλλοι αθλητές χωρίς χέρια; Αφού μπορώ να το κάνω κι εγώ γιατί να μην μπορούν να το κάνουν και εκείνοι;». Από τον πρώτο του αγώνα και μετά ο Στάτσμαν έπαθε εμμονή με την τοξοβολία. Σιγά σιγά έμαθε να πιάνει καλύτερα το τόξο. Χρησιμοποιούσε τις πατούσες και τα πόδια του για να στήσει το τόξο και το πιγούνι του για να τεντώσει τη χορδή. Σύντομα άρχισαν να έρχονται οι πρώτες επιτυχίες και το 2012 ταξίδεψε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου από όπου επέστρεψε με το ασημένιο μετάλλιο στις βαλίτσες του. Μέχρι και λίγους μήνες πριν ένα μόνο πράγμα δεν είχε καταφέρει. Να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ της μεγαλύτερης απόστασης επίτευξης στόχου. Ξεκίνησε τις προπονήσεις στην αυλή του σπιτιού του τοποθετώντας τον στόχο σε απόσταση που έφτανε σε άλλο κτήμα και δε φαινόταν με γυμνό μάτι. Στις 9 Δεκεμβρίου 2015, μία ημέρα πριν την επέτειο των γενεθλίων του, ο Στάτσμαν πέτυχε το στόχο από απόσταση 283,47μ., απόσταση σχεδόν έξι φορές μεγαλύτερη από εκείνη των Παραολυμπιακών Αγώνων. Και αν στην αρχή κάποιοι θεωρούσαν εύκολο αντίπαλο τον Αμερικανό, τώρα πλέον μετά και από αυτό όλοι γνωρίζουν πως θα τα βρουν σκούρα απέναντί του. Οι νίκες δεν είναι το σημαντικότερο επίτευγμα για τον Αμερικανό όσο η έμπνευση που αποτελεί για τους υπόλοιπους. Βλέποντάς τον στην τηλεόραση παρακινήθηκε και ο Λανς Θόρτον, πρώην στρατιωτικός που έχασε το δεξί χέρι του στο Ιράκ, να ξεκινήσει την τοξοβολία. Ο Ματ όχι μόνο έμαθε από πολύ μικρός πως δεν υπάρχει κάτι αδύνατο αλλά το απέδειξε κιόλας. Συνεπώς στην ερώτηση αν θα ήθελε να είχε χέρια εύλογα απαντάει: «Όχι, ποτέ δεν το ευχήθηκα».
