«Όταν δίνεις λιγότερο από το 100% αυτού που μπορείς, είναι σαν να θυσιάζεις το ταλέντο που σου χάρισε ο Θεός». Η συγκεκριμένη ατάκα ανήκει στον θρυλικό αθλητή των μεγάλων αποστάσεων Steve Prefontaine, η οποία έγινε το μότο ζωής του Αγκίμ Κοτζάι, του 18χρονου πασαδόρου του Πήγασου Πολίχνης, ο οποίος όπως αποκάλυψε το Sportsfeed.gr είναι το όνομα έκπληξη στις κλήσεις του Δημήτρη Ανδρεόπουλου στην Εθνική ανδρών εν όψει της συμμετοχής της στο European League.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Ο Steve Prefontaine έμπαινε στις κούρσες του όχι περιμένοντας τους άλλους να κουραστούν, αλλά τρέχοντας από την αρχή στα κόκκινα… Κέρδισε πολλούς αγώνες, έχασε αρκετούς, αλλά πάντα έδινε το 100%… Κι αυτά τα λόγια του, που έγιναν οδηγός ζωής για τον Αγκίμ, δεν τα διάβασε κάπου τυχαία, αλλά τ’ άκουσε από το στόμα του Μανώλη Ροδοβίτη του ανθρώπου ο οποίος τον ανακάλυψε πριν από 7 χρόνια σ’ ένα Δημοτικό Σχολείο των Νέων Μουδανιών Χαλκιδικής, τον μπόλιασε με το μικρόβιο του βόλεϊ και σήμερα καμαρώνει μαζί του για τα επιτεύγματα του… Γιατί το να κερδίζεις μια υποτροφία (αθλητική και ακαδημαϊκή) στο φημισμένο κολέγιο τους Σπρίνγκφιλντ και να επιλέγεσαι στην προεπιλογή μιας Εθνικής ομάδας είναι αν μη τι άλλο κάτι ξεχωριστό. Όπως ακριβώς κι η ιστορία του Αγκίμ Κοτζάι.
«Είναι η πρώτη σελίδα ενός βιβλίου που θέλω να έχει… πολλές ακόμη»
Τον πετύχαμε στο πατρικό του στα Νέα Μουδανιά, εκεί όπου ζει από το 2005 η οικογένεια (που έχει δύο ακόμη παιδιά με τον μικρό του αδελφό αν και 10 ετών να έχει ξεκινήσει ήδη βόλεϊ στο ΠΟ Νέων Μουδανιών).
Λίγο αγχωμένος, αλλά με τη χροιά της φωνής του να φανερώνει έστω κι ανεπαίσθητα τη χαρά που ένιωθε από τη στιγμή που έμαθε μέσα από το κείμενο του Sportsfeed.gr ότι το όνομα του βρίσκεται μέσα στη λίστα που έχει δηλώσει ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία για το European League.
Κι ήταν εκείνη η στιγμή που πέρασαν από το μυαλό, σαν ταινία, όλα όσα είχαν γίνει τα τελευταία έξι χρόνια και τον οδήγησαν στην πρώτη δικαίωση.
«Η οικογένεια μου δεν είχε καμία σχέση με αθλητισμό απλά ο πατέρας μου, Ντριτάν, ήταν θετικός με τον αθλητισμό και μας παρακινούσε να ασχοληθούμε», θυμάται και εξιστορεί πως έμπλεξε στα δίχτυα του φιλέ.
«Ο κ. Ροδοβίτης έκανε σχολικά τουρνουά και όταν ήμουν μαθητής της 6ης Δημοτικού ήρθε στο σχολείο μας, με είδε και μου είπε ‘αν θέλεις έλα στην ομάδα’. Εγώ απλά έπαιζα όπως όλα τα παιδιά, ενώ τότε δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ιδιαίτερα ψηλός. Εν τέλει αποφάσισα να πάω κι έτσι άρχισαν όλα».
Σ’ αυτό το σημείο εντοπίζεται κι η μοναδική διάσταση απόψεων με τον βολεϊκό του πατέρα Μανώλη Ροδοβίτη, ο οποίος ναι μεν από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ότι έχει μπροστά του κάτι ξεχωριστό, αλλά για να τον πείσει να ξεκινήσει προπονήσεις στον ΠΟ Νέων Μουδανιών χρειάστηκε να βάλει στο κόλπο και τον γυμναστή του σχολείου που έκανε το τελευταίο… πουσάρισμα.
Ο Ροδοβίτης, όπως θα διαβάσετε και παρακάτω από την πρώτη εβδομάδα αντιλήφθηκε ότι έχει να κάνει με έναν πιθανό σπουδαίο πασαδόρο, ο Αγκίμ όμως ακόμη και τώρα δε χρησιμοποιεί μεγάλα λόγια.
«Υποσυνείδητα μπορεί να έβλεπα ότι βελτιώνομαι μέρα με τη μέρα, να αγωνίζομαι σε παιδικό, εφηβικό, ανδρικό στα 15 μου χρόνια, αλλά ποτέ δεν το… φώναζα κι ούτε νομίζω θα το κάνω», λέει χαρακτηριστικά, ενώ στα 16 του χρειάστηκε να κάνει την πρώτη του δύσκολη επιλογή.
Στον ΠΟ Νέων Μουδανιών, παρά την εξαιρετική δουλειά που γίνεται, το ταλέντο του έμοιαζε να… ασφυκτιά και με την παρότρυνση του μέντορα του έψαξε για το επόμενο βήμα που ήταν ο Πήγασος.
«Επιλέξαμε τον Πήγασο γιατί με κέρδισε με τη συμπεριφορά του ο κ.Μιχαλίτσος, που είναι ο υπεύθυνος της ομάδας βόλεϊ, ενώ μέτρησε το ότι ήταν μια ομάδα που επενδύει στα τμήματα ανάπτυξης και παράλληλα είχε υψηλούς στόχους και στην Α2».
Η πρώτη χρονιά αρκετά δύσκολη με τρεις αλλαγές προπονητών, η φετινή πολύ καλύτερη με τον Αντρέι Κράβαρικ στο τιμόνι (από το φινάλε της περσινής σεζόν) ενώ με προπονητή τον Άγγελο Αγγελή κατέκτησε την 3η θέση με την εφηβική ομάδα του Πήγασου στο Πανελλήνιο Εφήβων.
Εκεί όπου βιώνοντας την περίφημη χαρμολύπη (από τη μια το πρώτο χάλκινο σε Πανελλήνιο κι από την άλλη η αίσθηση ότι μπορούσε κάτι παραπάνω) ενημερώθηκε από τον προπονητή του ότι ήθελε να του μιλήσει ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος.
Ο προπονητής της Εθνικής ανδρών και προπονητής του Παναθηναϊκού είχε βρεθεί στο κλειστό της Μίκρας καθώς στο φάιναλ φορ μετείχε και ο Παναθηναϊκός (στον οποίο αγωνίζονταν ο γιος του Χαράλαμπος μαζί με τους Ράπτη, Ρουσόπουλο) και προφανώς έχοντας δει κάποια πράγματα που επιβεβαίωσαν τις πρώτες πληροφορίες που είχε πάρει για τον Κοτζάι.
«Με ρώτησε για την υπηκοότητα μου, για το αν ενδιαφέρομαι να παίξω στην Εθνική Ελλάδας» θυμάται ο οποίος από τον περασμένο Οκτώβριο είναι και με τη βούλα Έλληνας πολίτης.
Κι όταν τον ρωτήσαμε αν αυτή ήταν μια συνειδητή επιλογή η απάντηση του δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.
«Απολύτως συνειδητή! Είχαμε αρχίσει τις διαδικασίες από τότε που ξεκίνησα το βόλεϊ… Για μένα είναι κάτι αυτονόητο… Δεν είναι θέμα το που γεννήθηκε κάποιος, αλλά θέμα φιλοσοφίας. Κι εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Απόστολο Θωμαδάκη και τη σύζυγό του Ελευθερία Ζαρκαδά, οι οποίοι ως νομικοί με βοήθησαν αφιλοκερδώς σ’ αυτή την προσπάθεια και τους οφείλω πολλά».
Η κουβέντα με τον Ομοσπονδιακό τεχνικό λογικό ήταν να γεννήσει μέσα του διάφορες σκέψεις, αλλά όπως λέει χαρακτηριστικά «υποψιαζόμουν διάφορα, όμως τα άφηνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου».
Μέχρι τη στιγμή που διάβασε στο www.Sportsfeed.gr ότι το όνομα του ήταν μέσα στην λίστα της Εθνικής ανδρών που δηλώθηκε στην CEV για το European League…
Kι όταν τον ρωτήσαμε ποια ήταν η πρώτη του σκέψη ήταν μία από τις στιγμές που δεν έκρυψε τον παιδικό ενθουσιασμό του…
«Είπα μέσα μου ‘τα κατάφερα!’ Εδώ και πολλά χρόνια πάσχιζα, να παίξω στην Εθνική Ελλάδας και εν τέλει η σκληρή δουλειά απέδωσε καρπούς… Κι είναι σημαντικό, όποιες δυσκολίες ή απογοητεύσεις κι αν συναντήσεις στη ζωή σου να μη σταματάς να προσπαθείς και θα έρθει η στιγμή της δικαίωσης».
Πριν όμως προλάβει κανείς να σκεφτεί ότι αυτή η κλήση μπορεί του πήρε τα μυαλά ο Αγκίμ βάζει τα πράγματα στη θέση τους…
«Αυτό που έχει συμβεί είναι η πρώτη σελίδα στο νέο κεφάλαιο του βιβλίου της ζωής μου. Θέλω να πιστεύω ότι έχω μπροστά μου άλλες… 5000 κενές σελίδες. Ακόμη δεν έχω πετύχει κάτι. Μπορεί να με ενθουσίασε το άκουσμα της είδησης, αλλά δεν λέει τίποτα. Τώρα θέλει ακόμη πιο σκληρή δουλειά από την πλευρά μου για να γραφούν οι επόμενες σελίδες και τα νέα κεφάλαια…».
Νέα κεφάλαια στα οποία αρχικά θα συνδυαστούν σπουδές και βόλεϊ καθώς στα τέλη του καλοκαιριού θα βρεθεί στο Σπρίνγκφιλντ ξεκινώντας τις σπουδές του στην αθλητική βιολογία.
«Μέσα μου είναι ξεκάθαρο ότι θα πάρω το πτυχίο και θα παίξω βόλεϊ και στις ΗΠΑ πιστεύω ότι θα τα συνδυάσω ιδανικά και τα δύο…», λέει με σιγουριά, Την ίδια σιγουριά με την οποία λίγες εβδομάδες αφότου ξεκίνησε το βόλεϊ είχε πάρει την απόφαση ότι η θέση του είναι… πασαδόρος.
«Ο κόουτς μας έβαζε να περάσουμε απ’ όλες τις θέσεις, αλλά εγώ ήξερα ότι ήθελα να γίνω πασαδόρος. Μου έχουν ζητήσει να αλλάξω θέση, αλλά δεν το σκέφτηκα ποτέ. Η αίσθηση ότι από τα δικά μου χέρια περνά το παιχνίδι είναι αυτή που με οδηγεί»
Μανώλης Ροδοβίτης: «Έχει όλο το… πακέτο για να φτάσει ψηλά»
Ο τρόπος με τον οποίο ο Αγκίμ μιλούσε για τον άνθρωπο που τον μύησε στα μυστικά του βόλεϊ, μας οδήγησε στην κουβέντα με τον Μανώλη Ροδοβίτη, ο οποίος εδώ και μια δεκαετία περίπου έχει εγκατασταθεί μόνιμα στα Νέα Μουδανιά έχοντας την ευθύνη της τοπικής ομάδας βόλεϊ.
Βολεϊκά αποτελεί προϊόν των ακαδημιών του Αίαντα Ευόσμου, με αγωνιστική παρουσία στον Πανερυθραϊκό και τον Κόροιβο Αμαλιάδας στο πρωτάθλημα της Α2.
«Θεωρώ ότι ήμουν ένας πασαδόρος που είχα ταβάνι και ήθελα να βρω ένα παιδί που θα γινόταν πολύ καλύτερος…», λέει με ειλικρίνεια ξετυλίγοντας το κουβάρι της ανακάλυψης του Αγκίμ και συνεχίζει: «Σε εκείνη την επίσκεψη μου στο σχολείο του, είδα ένα ψηλόλιγνο παιδί που είχε πολύ καλή επαφή με τη μπάλα, έξυπνο κι ευγενικό… Τον κυνηγούσα λίγο στην αρχή και τον πιέσαμε με τον γυμναστή του σχολείου, αλλά αυτή ήταν κι η μοναδική δυσκολία που είχα μαζί του. Από την αρχή υπήρξε καλή χημεία και του έλεγα να κάνει πέντε πράγματα κι αυτός πάντα έκανε περισσότερα».
Αν και σχετικά φρέσκος εκείνη την εποχή ως προπονητής «από την πρώτη εβδομάδα κατάλαβα ότι είναι γεννημένος για να γίνει πασαδόρος. Έβλεπα τη θέση που έπαιρνε το σώμα του, την αντίληψη που είχε και το καταλάβαινα. Κι ένα χρόνο αργότερα ήμουν πλέον σίγουρος ότι έχει όλο το πακέτο για να φτάσει ψηλά».
Για τον 37χρονο σήμερα τεχνικό ο Αγκίμ ήταν ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα, αλλά κι ένα τρανό παράδειγμα προς μίμηση.
«Πολλές φορές λέμε για έναν νεαρό αθλητή ότι είναι ταλέντο. Από την εμπειρία μου στις ακαδημίες αυτοί που πετυχαίνουν τελικά δεν είναι τα ταλέντα, αλλά τα παιδιά που έχουν όρεξη, διάθεση και δουλεύουν συνεχώς για να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους χωρίς να ψάχνουν για δικαιλογίες. Κι ο Αγκίμ είναι ένα παιδί που δε βρήκε ένα δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα, ωστόσο αν και έτυχαν πολλά και δύσκολα εμπόδια ποτέ δεν τα παράτησε… Κι αυτό δε φαίνεται μόνο μέσα από την πορεία του στο βόλεϊ, αλλά κι από την πορεία του ως μαθητής. Στο βόλεϊ του έχει δοθεί ένα χάρισμα και θα είναι κρίμα να το χάσει, θεωρώ όμως ότι τώρα που θα φύγει στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο ιδανικός τόπος για να συνδυάσει της σπουδές του με τον αθλητισμό κι είμαι σίγουρος ότι και πάλι θα τα καταφέρει».
Κι ίσως ο καλύτερος επίλογος αυτής της ξεχωριστής ιστορίας είναι το ποστάρισμα που έκανε τον περασμένο Νοέμβριο ο Μανώλης Ροδοβίτης, λίγες ώρες αφότου είχε μάθει από τον Αγκίμ ότι για τα επόμενα χρόνια θα μετακομίσει στη Μασαχουσέτη.
