Η ποδηλασία άνοιξε το δρόμο στον 32χρονο Γκανέζο Άλεμ Μουμούνι να καλυτερέψει τις ζωές δεκάδων συμπατριωτών του και να εξασφαλίσει στα παιδιά ένα καλύτερο αύριο.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Ο Άλεμ Μουμούνι έκανε υπερήφανη τη χώρα του το 2012 όταν έγινε ο πρώτος Γκανέζος ποδηλάτης ΑμεΑ που προκρίθηκε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Πέρασε τους τελευταίους δύο μήνες της προετοιμασίας του στην Αγγλία και κατά την τελετή έναρξης του Λονδίνου μπήκε στο στάδιο ως σημαιοφόρος της τετραμελούς γκανέζικης αποστολής. Ωστόσο λίγες ημέρες πριν αγωνιστεί μία λοίμωξη τον έριξε στο κρεβάτι. Ο Μουμούνι δεν ήταν διατεθειμένος να λείψει από τη μεγαλύτερη διοργάνωση της καριέρας του. Αποφασισμένος να ζήσει το όνειρό του παρά την εξασθενημένη υγεία του, βρέθηκε στη γραμμή εκκίνησης και κατάφερε να τερματίσει στον αγώνα της ατομικής χρονομέτρησης. Την επόμενη ημέρα η άσχημη φυσική κατάσταση δεν του επέτρεψε να πάρει μέρος στην αντοχή. Ακόμα όμως και χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα η συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες είχε τεράστιο αντίκτυπο: «Η ομάδα της Γκάνας αντιπροσώπευε τότε τους συμπατριώτες μας αλλά το πιο σημαντικό ήταν πως αντιπροσώπευε όλους τους Αφρικανούς με αναπηρίες. Ειδικά στη Γκάνα η αντίληψη για αυτούς τους ανθρώπους άλλαξε πολύ. Δεν ήταν πια οι ζητιάνοι και τα παράσιτα της κοινωνίας», θυμάται σήμερα ο 32χρονος αθλητής. Επιστρέφοντας από το Λονδίνο ο Μουμούνι μαζί με τη Βρετανίδα προπονήτρια της Γκάνας, Αλεξάντρα Μέιν, δημιούργησε το ίδρυμα «Άλεμ». «Η συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς μού έδωσε φήμη. Αυτό είχε επίδραση στον κόσμο. Μου άνοιξε πόρτες και γνώρισα ανθρώπους που στήριξαν το σκοπό μου». Ο Μουμούνι δεν έκανε ποδήλατο απλά για να κάνει. Ήθελε να εξαργυρώσει με τον καλύτερο τρόπο τη δημοτικότητά του αλλά όχι για τον εαυτό του. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να προσφέρει μόρφωση στα παιδιά και τις βασικές ανέσεις στους κατοίκους των λιγότερο προνομιούχων χωριών της πατρίδας του. Το ίδρυμα Άλεμ βοηθάει αυτή τη στιγμή 33 παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο, προσφέρει φίλτρα νερού σε 72 οικογένειες και συγκεντρώνει χρήματα ώστε να κατασκευαστεί μία μονάδα καθαρισμού νερού στην περιοχή Ολντ Ακράντε. Άλλες δραστηριότητες του ιδρύματος περιλαμβάνουν την εγγραφή παιδιών στο δημόσιο σύστημα υγείας, τη χρηματοδότηση της περίθαλψης ανάπηρων ή άρρωστων παιδιών και την ανακαίνιση των σχολείων.
Κίνητρο τα δύσκολα παιδικά του χρόνια
Τα παιδικά χρόνια του Μουμούνι αποκαλύπτουν γιατί ο ίδιος επιθυμεί να αλλάξει τόσο πολύ τη ζωή των συνανθρώπων του προσφέροντάς τους καθαρό νερό και μόρφωση. Σε ηλικία δύο ετών «χτυπήθηκε» από πολιομυελίτιδα, που προκαλείται κυρίως από μολυσμένο νερό. Οι πιθανότητες να επιζήσει δεν ήταν με το μέρος του. Τελικά τα κατάφερε αλλά έχασε το δεξί πόδι. Πέρασε τα επόμενα οκτώ χρόνια της ζωής του μπουσουλώντας στα χώματα μέχρι που έμαθε να στηρίζεται σε μία ξύλινη πατερίτσα. Ο μικρός Άλεμ ήταν εξαιρετικά ευφυής. Ο ξάδελφός του το αναγνώρισε και παρακάλεσε τον πατέρα του να τον στείλει σχολείο. «Άρχισα να περπατάω στα 10 και ξεκίνησα το σχολείο στα 12. Οι γονείς μου δεν καταλάβαιναν πώς θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα αλλά ο ξάδελφός μου επέμενε να με στείλουν. Ήμουν το πρώτο παιδί της οικογένειας που πήγε σχολείο». Αυτό ήταν και το μεταβατικό στάδιο στη ζωή του Μουμούνι. Αν και έπρεπε να περπατάει καθημερινά πέντε χιλιόμετρα στηρίζοντας όλο το βάρος του στο ένα πόδι, απολάμβανε την κάθε στιγμή στο σχολείο. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι με αναπηρία αντιμετωπίζονται ως παρείσακτοι αλλά εκείνος δεν άφησε την παραμικρή προκατάληψη να του σταθεί εμπόδιο: «Ασχολήθηκα με ο,τι έκαναν και τα άλλα παιδιά», αναφέρει ο Μουμούνι και κάπως έτσι μπήκε στη ζωή του το ποδήλατο. Μετά από αμέτρητες πτώσεις και γρατζουνιές έμαθε να κρατάει ισορροπία. Το 2004 μετακόμισε στην πρωτεύουσα της Γκάνας, την Άκρα, για να συνεχίσει τις σπουδές του και να ενταχθεί στο σύλλογο ατόμων με αναπηρία. Δοκίμασε τα πάντα από αθλητισμό. Έπαιξε μπάσκετ, βόλεϊ και ποδόσφαιρο. Μάλιστα ήταν μέλος της εθνικής ομάδας που προκρίθηκε για το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου ΑμεΑ. Τελικά όμως τον κέρδισε η ποδηλασία. Στην πρώτη του συμμετοχή στο παναφρικανικό πρωτάθλημα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Στη συνέχεια πήρε μέρος στα παγκόσμια κύπελλα και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της UCI εξασφαλίζοντας θέση για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Στο Ρίο για καλό σκοπό
Πέρασαν τρία χρόνια και στα λεγόμενά του υπάρχει ακόμα η πίκρα για το πρόωρο αντίο στο Λονδίνο. Ωστόσο ο εκπληκτικά μορφωμένος Μουμούνι έχει μία παροιμία για κάθε περίσταση. Αυτή τη φορά χρησιμοποιεί εκείνη του Αμερικανού εφευρέτη Τόμας Έντισον: «Η μεγαλύτερη αδυναμία μας είναι να τα παρατάμε. Ο πιο σίγουρος τρόπος για να επιτύχουμε είναι να προσπαθήσουμε άλλη μια φορά». Ο 32χρονος Γκανέζος κάνει αυτό ακριβώς. Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο είναι προ των πυλών και ο τρεις φορές πρωταθλητής Αφρικής συγκεντρώνει όσους περισσότερους βαθμούς πρόκρισης μπορεί. Πρόσφατα παρακολούθησε προπονητικό καμπ στην έδρα της UCI, την Ελβετία, όπου πήρε πολύτιμες συμβουλές. Η συμμετοχή του σε διεθνείς διοργανώσεις ώστε να σφραγίσει την πρόκριση θα του κοστίσει σωματικά, πνευματικά και οικονομικά. Κάτι τέτοιο όμως ούτε που του περνάει από το μυαλό. Γνωρίζοντας ποιος είναι ο απώτερος σκοπός του σημειώνει: «Αγαπάω την ποδηλασία αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το κάνω για να δώσω κάτι πίσω στην κοινωνία. Ο μεγαλύτερος στόχος μου είναι να προσφέρω στα παιδιά τη δυνατότητα να μορφωθούν και να έχουν τέτοιο επίπεδο ζωής ώστε να γίνουν οι μελλοντικοί ηγέτες. Συνεπώς τελικά, όταν οι άνθρωποι με ρωτούν αν η αναπηρία μου είναι κατάρα, τους απαντάω με ειλικρίνεια «όχι, είναι ευλογία».
