Ευρωβόλεϊ ανδρών: Τα παιδιά του Μάκη και τα… αποπαίδια

Η συγκυρία ιδανική. Για την ακρίβεια η ιδανικότερη που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Τη μέρα που η Εθνική ανδρών ξεκινά το ταξίδι για το πρώτο Ευρωβόλεϊ μετά από 10 χρόνια, η ΕΣΑΠ συνεδριάζει για να δει πόσες ομάδες θα παίξουν στο νέο πρωτάθλημα…

του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]

Για όσους τυχόν δεν το αντιλήφθηκαν η εισαγωγή ήταν πέρα για πέρα ειρωνική, ωστόσο επειδή και παρακάτω θα έχουμε… παρεξηγήσεις ας τα εξηγούμε όλα μπας και τα καταλάβουν κάποιοι.

Πέρα από την πλάκα είναι πραγματικά τραγικό αυτό που συμβαίνει με τη βόλεϊ λιγκ, αλλά όπως και με το ταξίδι της Εθνικής γυναικών, έτσι και μ’ αυτό της ανδρών θα προσπαθήσουμε να ζήσουμε και να μεταφέρουμε τη θετική πλευρά αυτής της περιπέτειας που ξεκινά με την ομάδα να ζει στην (διόλου βολεϊκή, αλλά απαραίτητη) λογική «χαμηλά τη μπάλα».

Όχι γιατί πάμε να τους πιάσουμε στον ύπνο, αλλά γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Από την σύγχρονη βολεϊκή καταστροφή της Σμύρνης (η Ελλάδα έκανε το 3χ3 στην Α’ φάση και ο τότε πρόεδρος Στέλιος Προσαλίκας θέλησε να γίνει και προπονητής τινάζοντας τα πάντα στον αέρα) και τα όσα ακολούθησαν (λέγε με Γκόρντον Μέιφορθ) έβαλαν την Εθνική σε μια δύσκολη τροχιά, στην οποία σχεδόν ποτέ δεν είχε και την τύχη με το μέρος της…

Τρεις αποκλεισμοί σε αγώνες μπαράζ Ευρωβόλεϊ (Τουρκία 2011, Βέλγιο 2013, Ισπανία 2017) και μια αποτυχία το 2015 (μας πέρασαν Σλοβακία, Εσθονία) συνέθεσαν ένα επίπονο παζλ, το οποίο άρχισε να αποκτά χρώμα με την περσινή επιτυχία και την επιστροφή μας στα τελικά. Το αν ήταν ευκολότερο γιατί αυξήθηκαν οι ομάδες της τελικής φάσης είναι μια κουβέντα που, όπως και στην περίπτωση της Εθνικής γυναικών, αφορά μόνο τη βολεϊκή κοινωνία. Η ουσία είναι ότι επιστρέψαμε και μακάρι σε κάθε προκριματική διαδικασία να γίνεται ένα θαύμα και να προκύπτει μια ευνοϊκή συγκυρία που θα μας ανοίγει διάπλατα το δρόμο για τη συμμετοχή μας σε τέτοιες διοργανώσεις. Ας θυμηθούμε όλοι τον πόνο που νιώσαμε με τους τέσσερις προηγούμενους αποκλεισμούς και τότε θα καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι ότι σήμερα ο Ανδρεόπουλος, οι συνεργάτες του και οι 14 αθλητές που επέλεξαν ξεκινούν για να συμμετάσχουν στη γιορτή των κορυφαίων του Ευρωπαϊκού βόλεϊ (κι ο όμιλος μας με Ιταλία, Βουλγαρία, Γαλλία είναι μια παράσταση με πολλά λαμπερά ονόματα στη μαρκίζα).

Σ’ αυτά τα χρόνια προέκυψαν και σημαντικά πράγματα, όπως ο τελικός του European League (ναι εντάξει υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν ότι το… European League υφίσταται από φέτος που παίξαμε τελικό στην Silver edition), αποκλείοντας στον ημιτελικό την Σλοβενία που μετά από ένα χρόνο έπαιξε τελικό Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Υπήρξε η επιστροφή μας στο World League, έστω και στην 3^η κατηγορία… Δεν υπήρξε όμως η ανάλογη συνέχεια μέχρι να έρθει η πρόκριση για το Ευρωβόλεϊ 2019.

Μια πρόκριση που μοιάζει με οξυγόνο όσο κι αν ο… περίγυρος (βόλεϊ λιγκ) δεν αφήνει και μεγάλη αισιοδοξία… Είπαμε όμως δεν θα τους αφήσουμε να μελαγχολήσουμε.

Κι αν η ιστορία θα γράψει ότι ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος ήταν ο προπονητής που με όλους τους αθλητές οι οποίοι αγωνίστηκαν στα προκριματικά, επανέφερε την Εθνική στα τελικά, αυτή η πρόκριση αποτελεί και τη δικαίωση κάποιων ανθρώπων που πριν από χρόνια έβαλαν το δικό τους λιθαράκι (και συνεχίζουν να το βάζουν από άλλο πόστο).

Κι αναφερόμαστε στον, παλιό συμπαίκτη των Ανδρεόπουλου, Καραμαρούδη στον Παναθηναϊκό και την Εθνική ομάδα, τον Μάκη Δημητριάδη προπονητή της Εθνικής Παίδων του 2011 η οποία έχει 4 μέλη της σ’ αυτή την ομάδα (Κοκκινάκης, Κουμεντάκης, Πρωτοψάλτης, Ζήσης), άλλοι δύο ήταν στις προεπιλογές (Τζιουμάκας, Δαλακούρας Ανέστης). Η τελευταία φουρνιά αγοριών που χάρισε στην Ελλάδα διακρίσεις σε αναπτυξιακές ομάδες (6^η θέση στο Ευρωπαϊκό και 7^η στο Παγκόσμιο του 2011) και η οποία είχε τη σφραγίδα του Θρακιώτη τεχνικού (ο οποίος έφυγε εντελώς άδικα από τη θέση του).

Μια φουρνιά που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες (μέχρι τώρα τουλάχιστον), αν και αυτό δεν είναι αποκλειστικά δική της ευθύνη, αλλά έστω και με καθυστέρηση γεύεται μια χαρά…

Αυτά για αρχή, λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας για τη Νότιο Γαλλία με την ελπίδα ότι θα ζήσουμε κάτι ανάλογο μ’ αυτό το μαγικό δεκαήμερο που ζήσαμε με τα κορίτσια της Εθνικής γυναικών.