Πλήρης ημερών, σε ηλικία 91 ετών ο Γιάννης Διακογιάννης «έφυγε» από τη ζωή αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά στην αθλητική δημοσιογραφία και το φίλαθλο κοινό. Υπήρξε ο μακροβιότερος παρουσιαστής της «Αθλητικής Κυριακής» και η αγάπη του για το στίβο ήταν αυτή που έβαλε το άθλημα στα ελληνικά σπίτια με τις θρυλικές του μεταδόσεις.
Εξαιρώντας την αθλητική δημοσιογραφία, ο ίδιος είχε εκμυστηρευτεί πως οι δύο μεγάλες του αγάπες ήταν η μουσική και ο στίβος. «Πρώτα με τράβηξε ο στίβος. Είμαι λάτρης του στίβου. Αλλά για να είμαι ειλικρινής είμαι πρώτα λάτρης της μουσικής και μετά του στίβου» δήλωσε σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στην Μυρτώ Λοβέρδου αποκαλύπτοντας πως και ο ίδιος υπήρξε αθλητής στίβου και μάλιστα σπρίντερ. «Την μπάλα την γνώρισα λίγο μετά την κατοχή, γύρω στο ΄44-΄45. Με πήρε ο θείος μου ο Νικήτας, που ήταν τερματοφύλακας στον Αθηναϊκό και πήγαμε να δούμε ένα φιλικό παιχνίδι. Επαιζαν Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, σκορ 1-1. Ως τότε ήμουν στην εφηβική ομάδα μπάσκετ της Ενωσης Παγκρατίου και αθλητής στίβου, εκατό, διακόσια, μήκος. Πήγαινα στη σχολή Καλπάκα και στους αγώνες της εποχής, ανάμεσα στα ιδιωτικά σχολεία, είχα έρθει δεύτερος στα εκατό και πρώτος στα 300. Ημουν δρομέας ταχυτήτων».
Στην ίδιαι συνέντευξη ο Γιάννης Διακογιάννης αποκάλυψε και τους αγαπημένους του αθλητές, μαζί με το αγαπημένο του αγώνισμα. «Ξεχωρίζω τον Καρλ Λιούις και τον 800αρη Σεμπάστιαν Κόου. Αγαπούσα πολύ τις ταχύτητες. Για μένα τα 800 μέτρα είναι το ωραιότερο αγώνισμα».
Η στροφή στην αθλητική δημοσιογραφία
Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο Γιάννης Διακογιάννης πήρε την απόφαση να συνεχίσει στον αθλητισμό αλλά από το δημοσιογραφικό πόστο. «Στη Γαλλία σπούδασα δημοσιογραφία, αθλητική δημοσιογραφία. Και συγχρόνως ήμουν ανταποκριτής της μοναδικής τότε αθλητικής εφημερίδας, της “Αθλητικής Ηχούς”. Κι έτσι είχα μια ταυτότητα εισόδου σε όλα τα γήπεδα της Γαλλίας. Συνεργαζόμουν ερασιτεχνικά και με το εβδομαδιαίο περιοδικό που κυκλοφορούσε με τη γαλλική εφημερίδα “L’ Equipe”. Εκεί γνώρισα μεγάλους δημοσιογράφους, παρακολούθησα και αρκετά μαθήματα. Ολα αυτά από το ΄54 ως το ΄60. Εμεινα έξι χρόνια στο Παρίσι. Οταν γύρισα από τη Γαλλία δούλεψα στην εφημερίδα “Ελευθερία” του Κόκκα, στην Πανεπιστημίου και στην “Αθλητική Ηχώ”. Το 1966 με φώναξε ο Γιαννακάκος, τότε διευθυντής του ΕΙΡ, να κάνω την πρώτη μετάδοση του παγκοσμίου κυπέλου. Δεν ήταν ζωντανή. Κάθε μεσημέρι κατέβαινε ένας υπάλληλος του ΕΙΡ στο αεροδρόμιο, στο Ελληνικό, έπαιρνε μια μπομπίνα του BBC από τον αγώνα της προηγουμένης και την έφερνε. Αν και ο κόσμος ήξερε το αποτέλεσμα, δεν είχε δει τον αγώνα. Τότε το στούντιο ήταν στην Πλατεία Βικτωρίας, εκεί που είναι σήμερα ο ΟΤΕ. Μετέδωσα 11 ή 12 αγώνες».
Η πρώτη τηλεοπτική μετάδοση στίβου
Ο στίβος μπήκε στα ελληνικά σπίτι για πρώτη φορά με τη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη που έκανε την αρχή το 1969 όπως ανέφερε ο ίδιος στη συνέντευξη του στη Μυρτώ Λοβέρδου. «Ο στίβος άρχισε να μεταδίδεται το ΄69 που έγινε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, στο Καραϊσκάκη. Ημουν μαζί με τον Γεωργόπουλο, τον παλιό αθλητή. Μετά ήρθε ο Βαγγέλης Φουντουκίδης, ο Σταύρος Τσώχος, ο Μαυρομάτης και ο Νίκος Κατσαρός. Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες που μεταδόθηκαν ήταν το ΄72 στο Μόναχο».
