Μετά την τοποθέτηση της Κατερίνας Στεφανίδη για το θέμα του συνδυασμού σπουδών και αθλητισμού στις ΗΠΑ (διαβάστε εδώ) αρκετοί αθλητές τοποθετήθηκαν και ίδιοι επί του θέματος θέλοντας να μοιραστούν τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Η Ελληνίδα χρυσή Ολυμπιονίκης, θέλοντας να βοηθήσει, ζήτησε να ανοίξει συζήτηση και διάλογος με τους νεότερους που τώρα πάνε ή σκέφτονται να συνεχίσουν τη ζωή και την αθλητική τους καριέρα στις ΗΠΑ. Οι εμπειρίες όλων όσοι έχουν πραγματοποιήσει το υπερατλαντικό ταξίδι, είναι ιδιαίτερα χρήσιμες και μπορούν να αποτελέσουν οδηγό για τους νεότερους. Οι τοποθέτήσεις των αθλητών και αθλητριών που συμμετέχουν στηρίζονται σε δύο βασικά ερωτήματα. Το πρώτο αφορά στο πως βίωσαν οι ίδιοι αυτήν την εμπειρία, τι δυσκολίες αντιμετώπισαν, τι πράγματα πήραν και τι θα έκανα διαφορετικά, ενώ το δεύτερο αφορά στο κατά πόσο θα έκαναν διαφορετική επιλογή αν μπορούσαν να πάνε πίσω το χρόνο. Από την απήχηση που είχαν τα τρια πρώτα μέρη με τις απόψεις των αθλητών φάνηκε ότι υπάρχει κενο στην πληροφόρηση για το τι σημαίνει να σπουδάζεις και να προπονείσαι στις ΗΠΑ, το οποίο σιγά-σιγά καλύπτουμε με το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Ακολουθούν οι τοποθετήσεις του τέταρτου μέρους:
Γιώργος Κορακίδης – σφυροβολία (πανεπιστήμιο του Τενεσί) Διάβασα την τοποθέτηση της Κατερίνας και συμφωνώ μαζί της. Προσωπικά θεωρώ ότι η Αμερική δεν είναι για όλους και όσα παιδια ή γονείς μου στέλνουν μηνύματα τους λέω ότι πρέπει να προετοιμαστούν για αυτό που τους περιμένει αλλά να μην το απορρίψουν με τίποτα, το κολλέγιο είναι ένα όνειρο για τα παιδιά εδώ και προετοιμάζονται όλη τους την ζωή για αυτό και σε εμάς δίνεται απλόχερα. Αυτό είναι κάτι που εγώ το εκτίμησα και προσπαθώ να το δείχνω κάθε μερα ότι το εκτιμάω. Κάτι άλλο που με ρωτάνε συχνά είναι αν θα με διώξουν αν δεν περάσω κάποιο μάθημα. Τα παιδιά στην Ελλάδα πρέπει να ξέρουν ότι δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος μαθητής και να ξέρεις τα πάντα για να έρθεις εδώ, σε ένα καλο πανεπιστήμιο θα σε βοηθήσουν να μάθεις τα πράγματα από την αρχή. Αυτά τα λέω εγώ που πριν 4 χρόνια ήμουν ένας πολύ μέτριος μαθητής ΕΠΑΛ και τώρα μπορώ να λέω ότι τα μαθήματα της Αμερικής είναι μια καθημερινότητα. Η συμβουλή μου είναι τα παιδιά να βρουν ένα πανεπιστήμιο και έναν προπονητή που τους ταιριάζει, να μιλήσουν με αυτό και με τον προπονητή στην Ελλάδα και να φέρουν τα πράγματα οσο μπορούν στα μέτρα τους, γιατί καλώς ή κακώς δεν θα είναι το ίδιο εδώ. Μακάρι να ήξερα και εγώ όλα αυτά που έχουν γραφτεί πριν φύγω.
Ζωή Μπαλαμούτη – άλμα τριπλούν (πανεπιστήμιο του Άκρον) Προσωπικά για εμένα ήταν μια τεράστια αλλαγή. Σίγουρα η εμπειρία του καθένα έχει να κάνει με το πανεπιστήμιο στο οποίο επέλεξε να πάει, αλλά είναι βέβαιο πως όλοι όσοι φύγαμε βιώσαμε το πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην Αμερική συγκριτικά με την Ελλάδα, με τον δικό μας τρόπο. Εγώ προσωπικά έφυγα από ένα περιβάλλον στο οποίο είχα υποστήριξη 24/7 από την οικογένεια και τον προπονητή μου και πήγα σε ένα μέρος που ήμουν ολομόναχη και ξεκινούσα από το μηδέν. Ο προπονητής εδώ αναλαμβάνει ένα άτομο που είναι ήδη στα 18 του, χωρίς να τον έχει προπονήσει ποτέ και χωρίς να έχει δει τι προπόνηση έχει κάνει το άτομο αυτό στο παρελθόν. Μέχρι να προσαρμοστείς στο πρόγραμμα που θα σου δώσει, δε μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά υπομονή, γιατί είσαι ουσιαστικά αναγκασμένος να κρατήσεις αυτό το πρόγραμμα που έχουν επιλέξει να ακολουθήσεις. Είσαι ουσιαστικά μια «επένδυση» που κάνουν, και σίγουρα υπάρχει η πίεση του να αποδώσεις όταν αισθάνεσαι το πόσο βασίζονται στους βαθμούς που μπορείς να προσφέρεις. Αλλά εκτός από όλα αυτά, πρέπει να συνδυάσεις και το ακαδημαϊκό κομμάτι γιατί είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Είναι εξαιρετικά απαιτητική η εκπαίδευση εδώ, και ενώ το επίπεδο μπορεί να μην είναι το δυσκολότερο, είναι πολλά τα μαθήματα και πολλές οι εργασίες που έχεις να κάνεις σε μικρό χρονικό διάστημα. Εγώ προσωπικά αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο θα έπαιρνα την ίδια απόφαση επειδή το να έρθω Αμερική ήταν ένα όνειρο που είχα από μικρό παιδί και δε θα το εγκατέλειπα. Ήξερα ότι δε θα μπορέσω να εξελιχθώ αθλητικά, αλλά η προτεραιότητά μου ήταν ανέκαθεν το ακαδημαϊκό κομμάτι, και ήθελα να μάθω να ζω ανεξάρτητα και να γνωρίσω τη διαφορετική νοοτροπία και τον τρόπο ζωής. Σίγουρα μερικές φορές σκέφτομαι πως θα ήταν να έχω μείνει στην Ελλάδα και να έχω φτάσει εκεί που μπορούσα αθλητικά, γιατί εδώ έχω πιεστεί πολύ και αυτό είναι κάτι που όσοι μένουν στην Ελλάδα δεν αντιλαμβάνονται, αλλά ακαδημαϊκά είχα ευκαιρίες που στην Ελλάδα δε θα μου δίνονταν ποτέ και αυτό δε θα το άλλαζα ποτέ.
Αντώνης Μέρλος – άλμα εις ύψος (πανεπιστήμιο της Τζόρτζια) Προσωπικά θα πήγαινα ξανά Αμερική. Πιστεύω ήταν μία τελείως διαφορετική εμπειρία απο αυτή της Ελλάδας σε θέμα καθημερινότητας και προπόνησης: οι εγκαταστάσεις, οι φυσικοθεραπευτές, και γενικότερα όλο αυτό το γενικό πακέτο που μου παρείχε το πανεπιστήμιο. Σε γενικές γραμμές πιστεύω οτι ο λόγος που θα γυρνούσα θα ηταν ο Πέτρος (Κυπριανού) γιατί με βοήθησε αρκετά σαν άτομο και γενικότερα με βοήθησε στο να ανοίξουν οι ορίζοντες μου στο πως είναι να ζεις διαφορετικά απο οτι έχεις μάθει στην Ελλάδα. Η συμβουλή μου στα παιδιά που θέλουν να πάνε Αμερική και θέλουν να σπουδάσουν είναι να βρουν ένα καλό πανεπιστήμιο που θα τους παρέχει τα πάντα. Πρέπει να ψάξουν τι επιλογές έχουν ως προς τα πανεπιστήμια πάρα πολύ όμως γιατί ένα πανεπιστήμιο μπορεί να μην έχει κλειστό για προπόνηση ή να μην είναι καλό σε ακαδημαϊκό επίπεδο, υπάρχουν διάφορα που πρέπει να προσέξει κάποιος. Επίσης το φαγητό στην Αμερική δυστυχώς δεν είναι καλό με αποτέλεσμα να ξεκινάς μια περιπέτεια διατροφής μεχρι να συνηθίσει το σώμα σου την κακή ποιότητα φαγητού που έχουν. Εγώ είχα βάλει 6 κιλά σε αρκετά γρήγορο διάστημα. Αλλά η προσωπική μου γνώμη είναι ότι άμα δεν δοκιμάσεις κάτι, μπορεί αργότερα να το μετανιώσεις που δεν το έκανες, οπότε αυτή η μεγάλη ευκαιρία που σου δίνεται να σπουδάσεις και να προπονηθείς ταυτόχρονα σε πολύ καλύτερο επίπεδο δεν πρέπει να την αφήσεις έτσι.
