Τα γκραν σλαμ είναι μερικά από τα κορυφαία αθλητικά θεάματα του πλανήτη και η εμπειρία ενός τελικού μέσα από το στάδιο είναι σίγουρα ανεκτίμητη.
Μελβούρνη Παναγιώτης Βότσης
[email protected]
Ο τελικός ανδρών του φετινού όπεν Αυστραλίας μεταξύ του Νόβακ Τζόκοβιτς και του Ντομινίκ Τιμ μπορεί να μην μείνει στην ιστορία του τένις ως ένας από τους καλύτερους ή πιο συναρπαστικούς όλων των εποχών όπως π.χ. ο τελικός του 2009 μεταξύ Ναδάλ και Φέντερερ ή ο τελικός του 2012 μεταξύ Τζόκοβιτς και Ναδάλ στο ίδιο στάδιο, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ήταν απολαυστική εμπειρία. Η φλόγα που «σιγόψηνε» αυτή τη χρονιά το όπεν ήταν μία: αν θα πέσουν οι big3. Αυτό φάνηκε και από την εικόνα της κερκίδας στη Ροντ Λάβερ αρένα όπου μπορεί οι Σέρβοι να έκαναν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους, αλλά η ξεκάθαρα η μεγάλη πλειοψηφία υποστήριζε τον 26χρονο Αυστριακό. Η αλλαγή του καθιερωμένου, η κατάρριψη του «βασιλιά» είναι κάτι που πάντα προσέφερε κίνητρο, άρα και μεγάλες μάχες άρα και σασπένς.
Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω το γυναικείο τένις. Ο χθεσινός τελικός μεταξύ των Κένιν και Μουγκουρούθα ήταν εξίσου εντυπωσιακός και με μεγάλη ανατροπή των προγνωστικών, καθώς σχεδόν όλοι πόνταραν στην Ισπανίδα που έχει ήδη δύο τίτλους. Η Κένιν τους διέψευσε όλους, πήρε τον παρθενικό της τίτλο και έγινε η 19η (!) τενίστρια με τίτλο γκραν σλαμ από το 2011 και μετά. Αυτό όμως διατηρεί το «χάος» και το απρόβλεπτο στοιχείο που υπάρχει στο γυναικείο τένις την τελευταία δεκαετία, οπότε δεν αλλάζει το σκηνικό που ξέρουμε. Τα αθλήματα στιγματίζονται και διαμορφώνονται από σταρ, από έντονες προσωπικότητες εντός και εκτός κορτ και αυτή τη στιγμή αυτές οι προσωπικότητες υπάρχουν μόνο στους άνδρες. Η πτώση τους ή ακόμα και η ελπίδα για πτώση, δημιουργεί θέαμα. Το πόσο εύκολο είναι βέβαια για μία γυναίκα τενίστρια να γίνει σταρ είναι ένα ζήτημα, το οποίο θα θίξουμε μία άλλη φορά.
Πίσω στο στάδιο. Είμαι συνηθισμένος στα… πολύβουα στάδια του στίβου στο οποίο μπορείς να δεις 4-5 αγωνίσματα να διεξάγονται ταυτόχρονα. Στις πιο πρόσφατες δημοσιογραφικές εμπειρίες μου είναι και το ευρωπαϊκό 25άρας στην κολύμβηση, ένα άθλημα στο οποίο το πρόγραμμα έχει μια προκαθορισμένη γρήγορη ροή. Το τένις δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Είναι πιο στατικό, ως θεατής επικεντρώνεσαι σε δύο αθλητές και παρακολουθείς κάθε μα κάθε τους κίνηση στο χώρο, ενώ καμιά φορά το μάτι σου ξεφεύγει για να δει κάτι αξιοπερίεργο στο κοινό. Μία κινούμενη κάμερα που κρέμεται με σχοινιά από τις τέσσερις άκρες του σταδίου μεταφέρει την ίδια εικόνα με εντυπωσιακά πλάνα στα σπίτια των τηλεθεατών. Επίσης το τένις έχει μία τελετουργία, μία εναλλαγή ησυχίας και φασαρίας που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του. Σε έναν μεγάλο τελικό με ελάχιστες άδειες καρέκλες στο στάδιο αυτή η αίσθηση ενισχύεται και δημιουργεί μία μαγική αίσθηση και μία προσδοκία για τους πανηγυρισμούς στο τέλος του κάθε πόντου.
Δε γίνεται να μη σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και το «μετά» του αγώνα. Οι ομιλίες ηττημένου και νικητή, ο μικρός γύρος του θριάμβου και η διαδρομή που καλύπτει στη συνέχεια ο νικητής μέχρι να φτάσει στην αίθουσα τύπου έχουν τις δικές τους εθιμοτυπίες. Μετά την παράδοση του κυπέλλου ο Τζόκοβιτς, και μετά κάποιος υπεύθυνος της διοργάνωσης, το κουβαλούσε μαζί του γύρω-γύρω στα αποδυτήρια, μετά στους φαν, σε ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα, ξανά στους φαν, ξανά σε ζωντανό τηλεοπτικό πρόγραμμα και τέλος στην αίθουσα τύπου, όπου 70 δημοσιογράφοι περίμεναν τις απολογιστικές δηλώσεις του νικητή. Να σημειωθεί ότι για το εορταστικό της υπόθεσης υποδεχθήκαμε το Σέρβο σταρ με ένα ποτήρι σαμπάνια από τους διοργανωτές στις 1:50 τα ξημερώματα, 2 ώρες μετά τη λήξη του αγώνα.
Στους πιο… τρελαμένους του αθλήματος προτείνω ανεπιφύλακτα την εμπειρία ενός αγώνα γκραν σλαμ, αν όχι τελικού, ειδικά σε μία εποχή που ακόμα προλαβαίνουμε να δούμε τρεις από τους κορυφαίους τενίστες όλων των εποχών που άνοιξαν ένα νέο μονοπάτι στο άθλημα. Πάντα όμως θα υπάρχουν οι επόμενοι και οι επόμενες που θα διαγράψουν τη μελλοντική πορεία του τένις. Εκεί ελπίζουμε να δούμε και… λίγο από Ελλάδα.
Για τελευταία φορά, καληνύχτα από τη Μελβούρνη.
