Καλή η στήριξη της Εθνικής για την προσπάθεια που κατέβαλαν οι διεθνείς στα γήπεδα της Βραζιλίας. Και επιθυμητή. Καλή η υπερηφάνειά μας για την Εθνική ομάδα που απέδειξε ότι έχει ξεφύγει από την ελληνική μιζέρια. Και φυσιολογική. Αλλά, όχι, δεν μπορώ να χωνέψω τον αποκλεισμό από την Κόστα Ρίκα! Από μία ομάδα που το βράδυ της Κυριακής έδειξε ότι ήταν της σειράς και πήγε στους «8» του παγκοσμίου κυπέλλου επειδή της το επέτρεψαν ο Φερνάντο Σάντος και οι 14 Έλληνες παίκτες που αγωνίστηκαν στην Αρένα Περναμπούκο.
του Σταύρου Γεωργακόπουλου
[email protected]
Στο Ρεσίφε γράφτηκε στις 29 Ιουνίου μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η Εθνική Ελλάδας έκανε χαρακίρι! Αυτοκτόνησαν ο Σάντος και οι παίκτες του! Μόνοι τους χάρισαν στους Κοσταρικανούς την πρόκριση στους «8» του παγκοσμίου κυπέλλου. Όχι, δεν μειώνω την προσπάθεια που κατέβαλαν ο Νάβας, ο Κάμπελ, ο Ρουίς και η παρέα τους. Ούτε, βέβαια, μειώνω τη συνολική εικόνα της ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση. Αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω και την αυτοκτονία.
Εξακολουθώ να επιμένω ότι η Εθνική χρειάζεται τον Σάντος στον πάγκο της. Αλλά ο Πορτογάλος έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης στον αποκλεισμό. Πρώτα απ’ όλα διότι μετέφερε το δικό του άγχος στους διεθνείς, οι οποίοι από το πρώτο λεπτό αμφισβητούσαν τις αποφάσεις της διαιτητικής τριπλέτας.
Έπειτα επειδή μπλόκαρε μετά από το γκολ του Ρουίς. Είναι αλήθεια ότι γενικά η ελληνική ομάδα βραχυκύκλωσε από τον τρόπο που προηγήθηκαν οι Κοσταρικανοί στο 52’, αλλά από τον προπονητή περιμένεις πιο καθαρό μυαλό. Ο Σάντος, όμως, φρόντισε να αυξήσει το άγχος των παικτών με την υπερφόρτωση της επίθεσης και το άδειασμα της μεσαίας γραμμής. Έτσι, όμως, χάθηκε πολύτιμος χρόνος διότι η Εθνική αδυνατούσε να κυκλοφορήσει την μπάλα. Ο Μήτρογλου και ο Γκέκας θέλουν παίκτες να δημιουργήσουν γι’ αυτούς. Ο Λάζαρος, ο Χολέμπας, ο Σαμαράς προσπαθούσαν να δημιουργήσουν, αλλά στην τελική πάσα τα έχαναν! Έτσι, πέρασε ανεκμετάλλευτη και η αποβολή του Ντουάρτε, αλλά και η ανυπαρξία του Ντίας που πέρασε εφιαλτικές στιγμές από τον Χριστοδουλόπουλο και όχι μόνο.
Η ισοφάριση στο 91’ άλλαξε τη ροή του αγώνα. Η ευκαιρία του Μήτρογλου έδειξε ότι η Εθνική μπορούσε να γίνει Ολλανδία και να κλέψει το ματς, αλλά εκεί έδρασε η πονηριά του Νάβας με τους δύο ψευτοτραυματισμούς και το πάγωμα του χρόνου. Στην παράταση υπήρξαν δύο – τρεις φάσεις που επιβεβαίωσαν την έλλειψη καθαρού μυαλού. Η αντεπίθεση με πέντε Έλληνες εναντίον δύο Κοσταρικανών θα αποτελέσει μάθημα ποδοσφαιρικού σεμιναρίου για το τι δεν πρέπει να κάνουν οι επιτιθέμενοι ώστε να μπορέσουν να σκοράρουν.
Οι Κοσταρικανοί αντιπαρέταξαν πάθος! Πείσμα! Αλλά με δυόμιση τελικές προσπάθειες, ο χαρακτηρισμός «σάκος του μποξ της ταιριάζει απόλυτα». Μπορούσε να την αποκλείσει η Εθνική. Ήταν τεράστια ευκαιρία να πάμε να παίξουμε τα ρέστα μας κόντρα στους Ολλανδούς! Δυστυχώς λυγίσαμε από την πίεση του φαβορί και το άγχος του προπονητή.
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για τις στιγμές που μας χάρισαν. Αλλά η δική τους απόδοση, η δική τους ποιότητα, η δική τους ψυχή μας γέμισε προσδοκίες. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να χωνέψουμε τον αποκλεισμό μας από την Κόστα Ρίκα… Και δεν ξέρω αν θα τον χωνέψουμε στο μέλλον…
