Χάρηκα πολύ που ο πρωθυπουργός αναγνώρισε την αξία και την θέση του στίβου στο αθλητικό μας γίγνεσθαι, όπως άλλωστε θα χαιρόμουν αν συνέβαινε και με οποιοδήποτε άλλο ερασιτεχνικό άθλημα, αν είχε τη δυνατότητα για τόσες πολλές και συχνές υψηλού επιπέδου διακρίσεις. Χάρηκα και για την υπόσχεσή του ότι το κλειστό της Παιανίας θα ξαναλειτουργήσει αποτελεσματικά και πως θα δώσει κι εκείνος το παρών το 2018 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα που θα γίνει εκεί!
του Γιάννη Μαμουζέλου
Δημοσιογράφος- Συγγραφέας
Δεν έχω καμιά πρόθεση να αμφισβητήσω τις καλές προθέσεις του, ούτε την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλουν ο υφυπουργός και ο ΓΓ αθλητισμού αλλά και –φοβάμαι- αρκετοί άλλοι αρμόδιοι… Οπότε, ας μη σπεύσει κανείς να δέσει το γαϊδαρό του στα παρακείμενα του κλειστού σταδίου χωράφια!
Προσωπικά, αν σε 365 έχει δοθεί η πολυπόθητη λύση, θα είμαι εκεί να χειροκροτήσω αυθόρμητα και ανυπόκριτα και θα παρακινήσω και άλλους να το κάνουν.
Δεν ένιωσα όμως ανακούφιση ή αισιοδοξία ότι η ανοδική πορεία και οι επιτυχίες του αθλητισμού (γενικά) και του στίβου (ειδικά) θα συνεχιστούν με αυξητικό ρυθμό, μέσα από την ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού, όπως δήλωσε ο κ. Τσίπρας.
Το συναίσθημα αυτό όπως και το σχόλιο αυτό δεν εδράζονται σε καμιά αντιπολιτευτική διάθεση ή προσπάθεια μείωσης των κυβερνητικών προθέσεων να στηρίξει τον αθλητισμό…
Οφείλεται στη συσσωρευμένη αθλητική γνώση και εμπειρία ότι από τον μαζικό (ή λαϊκό κατ’ άλλη εκδοχή) αθλητισμό δεν προκύπτει ποτέ ανάπτυξη του πρωταθλητισμού και κατ’ επέκταση των διακρίσεων υψηλού επιπέδου! Ή –αν τυχόν συνέβη σε άλλη χώρα- δεν καταγράφηκε ποτέ στην Ελλάδα…
Πρέπει να σημειώσω ότι η πρόταξη του «μαζικού αθλητισμού» είναι –διαχρονικά- βασικό τμήμα των στόχων και προγραμμάτων των κομμάτων της ελληνικής αριστεράς, αποτέλεσμα επιρροών και ιδεοληψίας κομμουνιστικής προέλευσης!
Αυτό για τους μη μυημένους στην πραγματικότητα του αθλητισμού προκαλεί σύγχυση και την εικόνα ότι «όσο πιο πολλοί γυμνάζονται ή αθλούνται στη χώρα τόσο περισσότερες διακρίσεις θα έρχονται»…
Η ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων όμως είναι διαφορετική, όταν μιλάμε για το συστηματικό, οργανωμένο, συναγωνιστικό αθλητισμό που τείνει στον πρωταθλητισμό και στην επιδίωξη διακρίσεων σε διεθνείς διοργανώσεις.
Στην Ελλάδα (ασχέτως του τι συμβαίνει σε άλλες χώρες παρόμοιων ή διαφορετικών πολιτικών συστημάτων) ποτέ δεν λειτούργησε σωστά κανένα πρόγραμμα «μαζικού αθλητισμού» και σχεδόν ποτέ δεν υπήρχαν διαθέσιμοι κατάλληλοι χώροι γι’ αυτό. Έτσι, δεν υπήρχε καν στους πολλούς η κουλτούρα της άθλησης ούτε από μικρή ηλικία ούτε σαν τρόπος ζωής!
Μόνο τα τελευταία χρόνια και πάλι κυρίως με πρωτοβουλία μιας ιστορικής και μεγάλης ομοσπονδίας, όπως ο ΣΕΓΑΣ, άρχισε να δημιουργείται ένα κίνημα όχι μαζικού αθλητισμού αλλά «μαζικής συμμετοχής» σε αθλητική δράση (όπως είναι και η σωστότερη ορολογία). Κινητοποιήθηκαν και άλλοι (για διάφορους λόγους και με διαφορετικά κίνητρα) και έτσι την τελευταία δεκαετία βλέπουμε έξαρση αγώνων σε δημόσιο ή ορεινό δρόμο, διάθλα και τρίαθλα (συνδυασμός τρεξίματος-κολύμβησης ή ποδηλασίας κ.α.)
Ασφαλώς η «εικόνα» αυτή είναι και ωφέλιμη για την κοινωνία και ενθαρρυντική, αφού έχει ευεργετικές επιπτώσεις και στον κόσμο και σε άλλους τομείς. Μπορεί έμμεσα και αργά να ωθήσει κάποιους στον αθλητισμό, αλλά δεν τον συνθέτει και ιδίως δεν παράγει πρωταθλητισμό!
Συστηματοποιημένος-οργανωμένος, συναγωνιστικός αθλητισμός, καλλιεργείται και αναπτύσσεται όταν συντρέχουν άλλες προϋποθέσεις, όπως:
Α) Υπάρχει προτροπή και κίνητρο στα παιδιά και στους έφηβους να γνωρίσουν και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, δηλ. στο διάστημα που βρίσκονται στα σχολεία! Επομένως το όλο εκπαιδευτικό σύστημα και πρόγραμμα θα βοηθήσει κάποιον να ασχοληθεί ουσιαστικά με τα σπορ…
Β) Υπάρχει σωστό πλαίσιο άσκησης και λειτουργίας του, με υγιείς ομοσπονδίες και σωστά σωματεία. Εκεί θα πάνε τα παιδιά και (συναντώντας κατάλληλους προπονητές και στελέχη) θα μετατρέψουν την αρχική επιθυμία και περιέργεια, να δοκιμάσουν κάποιο άθλημα, σε ενθουσιασμό και αγάπη γι’ αυτό! Μετά θα διαπιστώσουν αν θέλουν και μπορούν να στοχεύσουν σε πρωταθλητισμό και διακρίσεις…
Γ) Το έμψυχο δυναμικό λοιπόν του αθλητισμού που προανέφερα αντλείται στην παιδική και εφηβική ηλικία και διαπλάθεται και βελτιώνεται αντίστοιχα. Όχι ξαφνικά στα 20, 25 ή 35 που μπορεί κάποιος να …θυμηθεί ότι η γυμναστική και η άσκηση κάνουν καλό!
Δ) Το έμψυχο δυναμικό αυτό πρέπει (εκτός από οργανωμένες και οικονομικά επαρκείς ομοσπονδίες και σωματεία) να βρει στάδια, γήπεδα, γυμναστήρια, όργανα κ.λπ. για να μείνει, να εξελιχθεί και να αποδώσει στον αθλητισμό και κατ’ επέκταση στην κοινωνία και τη χώρα. Άρα αθλητικές υποδομές που να εξυπηρετούν τις απαιτήσεις του πραγματικού αθλητισμού και όχι του «μαζικού», που βολεύεται στο πάρκο, στο δασύλλιο, σε μια διαδρομή οπουδήποτε ή σ’ ένα απλό γυμναστήριο ενός δήμου κ.λπ.
Ε) Τότε μόνο, μέσα από σκληρή και συστηματική δουλειά, αν ο νέος αθλητής βρει υποστήριξη, κίνητρα, σωστές συνθήκες θα έχει πιθανότητες να εξελιχθεί σε πρωταθλητή υψηλού επιπέδου και θα έχει τη δυνατότητα ο σημερινός ή μελλοντικός πρωθυπουργός ή άλλοι αξιωματούχοι της Πολιτείας να τους τιμούν για τις διακρίσεις τους, που δίνουν χαρά, εμπνέουν και προβάλλουν τη χώρα!
Θέλω να ελπίζω ότι δεν «χρειάζονται περισσότερα, καταλαβαινόμαστε τώρα…» (όπως έγραψε κι ο Γιάννης Ρίτσος) για να ξεχωρίσει ο καθείς στο μυαλό του τι σημαίνει, πώς λειτουργεί, τι απαιτεί, τι παράγει και πού στοχεύει ο πραγματικός αθλητισμός σε σχέση με τον αποκαλούμενο μαζικό.
Για να μπορούμε κάποτε να αντιλαμβανόμαστε με σαφήνεια τα πράγματα, που δεν είναι ίδια ή ταυτόσημα, να μη ζούμε πάντα σ’ ένα θολό περιβάλλον, που μπορεί να οδηγεί σε αυταπάτες, όπως ο αντικατοπτρισμός στην έρημο ή στο χιόνι…
