ΕΡΕΥΝΑ
Η απόλυτη ντροπή του ελληνικού αθλητισμού
Το αθλητικό στολίδι της Θεσσαλονίκης, το κληροδότημα της οικογένειας Καυτανζόγλου από όπου έχουν ξεπηδήσει Ολυμπιονίκες, πρωταθλητές κόσμου και Ευρώπης έχει αφεθεί στην τύχη του. Ρημάζει, αργοπεθαίνει και μαζί με αυτό και ο αθλητισμός της Θεσσαλονίκης, κυρίως ο στίβος. Το Sportsfeed, για ακόμα μία φορά κάνει αυτοψία στο Καυτανζόγλειο, μαζί με τους Έλληνες πρωταθλητές που εκλιπαρούν να δοθεί επιτέλους λύση.
της Ελεονώρας Ρωσιάδου
Μοιάζει με όαση αθλητικών δραστηριοτήτων όταν το βλέπεις από ψηλά, δίπλα στον καθαρό αέρα του δάσους του Σέιχ Σου και μόλις λίγα λεπτά από το θορυβώδες αστικό κέντρο. Ξεχωρίζει για τη βαριά του ιστορία, με το μέγεθος του να υπερτερεί δίπλα στα υπόλοιπα κτήρια της πόλης, με τις εκτάσεις πράσινου κόντρα στο γκρι των κτηρίων και με το μπλε φωτισμό του όταν νυχτώνει να μετατρέπεται σε ένα στολίδι της Θεσσαλονίκης. Ένα στάδιο διαχρονικό κόσμημα του Ελληνικού αθλητισμού όταν το κοιτάς από έξω, γιατί εσωτερικά δυστυχώς καταρρέει και καθημερινά γίνεται εμπόδιο στην προσπάθεια πρωταθλητών, προπονητών, φοιτητών, υποψηφίων σχολών, μικρών παιδιών των ακαδημιών και ελεύθερα αθλουμένων. Ποια πληγή του γηπέδου να πρώτοαναφρουμε, μιας και όλες είναι το ίδιο σοβαρές λειτουργώντας ανασταλτικά στον κόπο και στα όνειρα των αθλητών και αθλητριών και αν κρίνουμε από τη διάρκεια αντιμετώπισης και επούλωσης των πληγών αυτών, βρισκόμαστε δίχως υπερβολή σε… τριτοκοσμικό επίπεδο. Ο συγκεκριμένος πολυχώρος αποτελείται από τέσσερα διαφορετικά γήπεδα, το κεντρικό στάδιο, το βοηθητικό, το κλειστό προπονητήριο Κ3 και το γήπεδο ρίψεων «Κώστας Σπανίδης».
Το κεντρικό στάδιο
Ξεκινώντας από το κεντρικό στάδιο, το απαγορευμένο κτήριο που τόσα χρόνια το έχουμε μόνο για να το βλέπουμε. Η είσοδος επιτρέπεται μόνο στα μέλη της Εθνικής ομάδας, ωστόσο το ταρτάν είναι τόσο σκληρό και οι πιθανότητες τραυματισμών και κακώσεων τόσες πολλές που ούτε οι ίδιοι δεν το χρησιμοποιούν. Το αποτέλεσμα είναι το γήπεδο να δείχνει νεκρό με την κλειδαριά μόνιμα στην πόρτα. Εκτός από τις ελάχιστες διοργανώσεις στίβου που πραγματοποιούνται στο χώρο κάθε χρόνο, κανείς δε μπαίνει μέσα, το έχουμε για να το κοιτάμε άδειο πίσω από τα κάγκελα. Η ιδέα δε του να προπονηθούν μικρά παιδιά και να νιώσουν τη χαρά της συμμετοχής μέσα σε ένα τέτοιο Εθνικό στάδιο, κάνοντάς τα να αγαπήσουν ακόμα περισσότερο τον κλασσικό αθλητισμό, φαντάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Αν περάσουμε στους δυο διαδρόμους με ταρτάν οι οποίοι βρίσκονται περιμετρικά και κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου, όπου αμέσως σου έρχεται η μυρωδιά της μούχλας και της σαπίλας. Αν τους συνεχίσεις θα συναντήσεις πεσμένους σοβάδες και τεράστιες τρύπες υγρασίας στους τοίχους. Αν πάλι θελήσεις να προπονηθείς κοντά στην πόρτα όπου ανανεώνεται ο αέρας θα παγώσεις από το ρεύμα και το κρύο, οπότε αντιμετωπίζεις το δίλημμα: κρύο ή μούχλα. Τα βροχερά απογεύματα αν θέλει κάποιος να κάνει μεγάλους δρόμους (αποστάσεις) εκεί μέσα, πρέπει κάθε φορά που τρέχει να σταματάνε περίπου εκατό μικρά παιδιά την προπόνηση τους και να κολλάνε στον τοίχο για να παραχωρήσουν προτεραιότητα. Έτσι κυλάνε οι προπονήσεις στους κλειστούς διαδρόμους του κεντρικού σταδίου αλλά να πάμε και δίπλα στο βοηθητικό που είναι ανοιχτός χώρος μιας και ήρθε η άνοιξη.
Βοηθητικό
Το βοηθητικό στάδιο είναι για όλους, μικρούς και μεγάλους. Σε όσους και όσες αρέσει να σκάνε εκείνες τις μικρές πλαστικές φούσκες που βάζουν για προστατευτικό, θα το… αγαπήσουν. Το ταρτάν έχει φθαρεί τόσο και έχει τόσες πολλές τρύπες – φούσκες που σε αρκετά σημεία μοιάζει εμπριμέ και πουά. Φούσκες που αν τις πατήσει κάποιος δεν ξέρει αν θα βγει αέρας ή νερό της βροχής.
Οι διάδρομοι που οδηγούν στα τέσσερα σκάμματα του μήκους και του τριπλούν είναι τελείως κατεστραμμένοι και σε κάθε βήμα παραμονεύει το διάστρεμμα. Ταρτάν και σκάμμα δεν υπάρχουν οπότε συνήθως οι αθλούμενοι πηγαίνουν στον χλοοτάπητα, όπου δεν υπάρχουν γραμμές και ο καθένας τρέχει όπως και όπου θέλει. Μικρά παιδιά, μεγαλύτεροι αθλητές, πρωταθλητές και ελεύθερα αθλούμενοι πρέπει να προπονούνται έχοντας συνεχώς στην σκέψη μην συγκρουστούν με όλους τους υπόλοιπους, οι οποίοι τρέχουν προς κάθε κατεύθυνση σε ένα έδαφος που γλιστράει.
Όσο για τα αποδυτήρια του βοηθητικού… Καλύτερα να μην χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσει κάποιος. Εκτός από θέματα υγιεινής πρόσφατα παραβιάστηκε και ένα ντουλάπι. Όσο για τις τουαλέτες; Σπίτι ή στο κυλικείο. Επίσης όταν νυχτώνει οι προπονητές χρειάζονται και ένα φακό στο κεφάλι αν θέλουν να έχουν καλή εικόνα των τεχνικών λεπτομερειών, καθώς από τους τέσσερις προβολείς του σταδίου ανάβουν μόνο οι δυο και από όλες τις λάμπες των προβολέων συνολικά μονάχα οι τέσσερις λειτουργούν…
Κ3 1ος όροφος
Να πάμε όμως στο κλειστό προπονητήριο Κ3 που τα φώτα είναι καλύτερα και έχει και ένα σκάμμα χωρίς τρύπες. Το Κ3 έχει δυο ορόφους, στον πρώτο υπάρχουν διάφορες αίθουσες και δυο διάδρομοι χωρίς ταρτάν. Ένας δεξιά και ένας αριστερά από την είσοδο, περίπου 50μ. ο καθένας. Στους δυο αυτούς χώρους, τα απογεύματα λειτουργεί το σύστημα ποιο τμήμα θα προλάβει να πιάσει πρώτο θέση, μιας και τα παιδιά των ακαδημιών είναι πάρα πολλά και δεν χωράνε. Οι υπόλοιποι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Ταυτόχρονα στον ένα από τους δυο διαδρόμους προπονούνται και αθλητές υψηλού επιπέδου άλλων αθλημάτων όπως μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλεϊ γιατί η μια αίθουσα ενοικιάζεται και λειτουργεί σαν ιδιωτικό γυμναστήριο. Πρόσφατα απαγορεύτηκαν ασκήσεις με ρίψεις medecine ball στον χώρο, λόγω του ότι από την υγρασία πέφτει το ταβάνι! Η συνεχής βοή που δημιουργείται στους διαδρόμους φτάνει και στις αίθουσες με τα βάρη. Την ώρα που πρωταθλητές κάνουν υπερπροσπάθεια και η αυτοσυγκέντρωση είναι πολύτιμη. Σε εκείνες τις αίθουσες γενικά απαιτείται μεγάλη υπομονή, εκτός της πολυκοσμίας, οι μπάρες και τα βάρη (τα μισά σπασμένα) είναι ελάχιστα, οπότε όλοι πρέπει να περιμένουν υπομονετικά στη σειρά τους, για να χάσουν και άλλο χρόνο και κόπο αλλάζοντας συνέχεια τα κιλά. Πλέον με πρωτοβουλία ομοσπονδιακών προπονητών η μία αίθουσα με τα βάρη έχει χερούλι μόνο από τη μέσα πλευρά της πόρτας, για να μπορούν να ελέγχουν ποιος μπαίνει και έτσι να μπορούν χρονικά οι πρωταθλητές να προπονούνται.
Η πόρτα της αίθουσας για τις ρίψεις είναι εκεί που πέφτει το ταβάνι και χρειάζεται προσοχή όταν περνάει κάποιος πάνω από λίμνες της βροχής για να φτάσει. Να πάμε και στην αίθουσα επί κοντώ, την μόνη αίθουσα σε όλο το στάδιο με περισσότερα από δύο στρώματα. Πρόκειται για τον πιο καλοδιατηρημένο χώρο του σταδίου συγκριτικά με τους υπόλοιπους. Διαθέτει όργανα ενόργανης γυμναστικής, πολύζυγα, σχοινιά ένα διάδρομο με ταρτάν και το στρώμα του επί κοντώ. Δυστυχώς όμως η κτητική συμπεριφορά κάποιων προπονητών, περιορίζει τη δυνατότητα χρήσης της αίθουσας, επικαλούμενοι πως η αίθουσα απευθύνεται μόνο σε αθλητές του επί κοντώ, όταν η ενόργανη αποτελεί τον βασικότερο τρόπο ενδυνάμωσης για όλους. Η αυθαίρετη ιδιωτικοποίηση εξοπλισμού του σταδίου από κάποιους θεωρείται φυσιολογική και είτε γράφουν το όνομα του συλλόγου τους πάνω σε δημόσια όργανα γυμναστικής είτε τα παίρνουν μέσα στις αποθήκες τους για προσωπική χρήση.
Αφήνοντας τις κάτω αίθουσες και ανεβαίνοντας την σκάλα για το δεύτερο όροφο του Κ3 και την ενιαία αίθουσα «Νίκος Ζαχαριάδης», φτάνουμε στους τέσσερις διαδρόμους με ταρτάν 120μ. ο καθένας, για να συναντήσουμε το αδιαχώρητο. Αυτή τη φορά εκτός από το φόβο της σύγκρουσης με άλλον αθλητή εμφανίζεται και ο φόβος τραυματισμού από παπούτσια με καρφιά των αθλητών που τρέχουν. Στο μοναδικό σκάμμα που υπάρχει, μπορεί να μην υπάρχουν τρύπες αλλά έχει τέτοια ουρά αναμονής που κάποιες φορές περιμένουν και 30 άτομα ανά την προσπάθεια.
Γήπεδο ρίψεων
Το γήπεδο των ρίψεων «Κώστας Σπανίδης» δε θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση. Βαλβίδες που υπολειτουργούν, χαλασμένος διάδρομος για το ακόντιο, βολές στο σκοτάδι, πεταμένα σκουπίδια και αγριόχορτα.
Το Καυτανζόγλειο Εθνικό στάδιο παράγει ενέργεια μεγατόνων εδώ και χρόνια, έχει τόσο μεγάλη ιστορία αθροίζοντας τις ιστορίες των χιλιάδων ατόμων πού έχουν γεννηθεί, ζήσει, αγαπήσει, χαρεί, λυπηθεί, πέσει, σηκωθεί και ξανά γεννηθεί μέσα του και οφείλουμε σαν φίλαθλοι του κλασσικού και όχι μόνο αθλητισμού και της Θεσσαλονίκης να το τιμάμε και να το σεβόμαστε. Χρειάζεται άμεση επέμβαση με κάθε τρόπο και επίλυση των προβλημάτων του σταδίου από τους υπεύθυνους.
ΥΓ1 Όποιος ενδιαφέρεται να προπονηθεί στο άλμα εις ύψος, θα πρέπει να πάει σε άλλο γήπεδο γιατί δεν υπάρχει στρώμα.
ΥΓ2 Άτομα με αναπηρία που χρησιμοποιούν αμαξίδιο πρέπει να κάνουν ολόκληρο τον κύκλο του γηπέδου, από τις κοντινές προσβάσιμες στάσεις λεωφορείων λόγω του ότι όλες οι πόρτες είναι κλειδωμένες και δεν χωράνε να περάσουν.
ΥΓ3 Ακόμα και τα χόρτα στον προαύλιο χώρο της εισόδου, κουρεύονται με ιδιωτική πρωτοβουλία του διαχειριστή του κυλικείου…
