Ο Ερίκ Μουσαμπανί έμεινε στην ιστορία για τη μοναχική υπερπροσπάθειά του να τερματίσει την κούρσα των 100μ. ελεύθερο στην προκριματική σειρά των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ. Σήμερα είναι προπονητής της Εθνικής ομάδας της χώρας του και προετοιμάζει κολυμβητές για το Ρίο.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Στα 22 του χρόνια ο Μουσαμπανί ήταν ο πρώτος κολυμβητής της Ισημερινής Γουινέας που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξεκίνησε την κολύμβηση όταν παράτησε το σχολείο αν και στη μικρή χώρα της κεντρικής Αφρικής δεν υπήρχαν οι παραμικρές υποδομές για έναν αθλητή να γυμναστεί. «Δεν είχαμε πισίνες. Έκανα προπονήσεις σε πισίνα ξενοδοχείου που είχε μήκος γύρω στα 13μ.», θυμάται ο Μουσαμπανί. «Δεν είχα προπονητή. Η πισίνα ήταν διαθέσιμη από τις πέντε έως τις έξι το πρωί και έκανα προπονήσεις μόλις τρεις ώρες την εβδομάδα. Κολυμπούσα όμως σε θάλασσες και ποτάμια. Μου έλεγαν οι ψαράδες πώς να χρησιμοποιώ τα πόδια μου. Δεν υπήρχε το παραμικρό επαγγελματικό στιλ στην προπόνησή μου».
Ο διαφορετικός κόσμος του Σίδνεϊ
Φτάνοντας στο Σίδνεϊ ο Μουσαμπανί βούτηξε κατευθείαν στα βαθιά. Είδε μπροστά του έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευε στο εξωτερικό. Το σοκ ήταν ακόμα μεγαλύτερο όταν αντίκρισε την 50άρα πισίνα στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο: «Φοβήθηκα όταν είδα πόσο μεγάλη ήταν!», θα παραδεχθεί λίγα χρόνια αργότερα. Εκεί ο 22χρονος είχε την ευκαιρία να προπονηθεί μαζί με Αμερικανούς αθλητές παρακολουθώντας στενά την τακτική τους και αντιγράφοντας ο,τι μπορούσε. Μάλιστα δέχθηκε βοήθεια από έναν Νοτιοαφρικανό προπονητή ο οποίος όμως έπρεπε προηγουμένως να βεβαιωθεί πως ο Μουσαμπανί ήταν πραγματικά αθλητής και θα κολυμπούσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες! Αφού του έδωσε ένα καλύτερο μαγιό και γυαλάκια, του έδειξε δύο τρία μυστικά.
Η 19η Σεπτεμβρίου 2000 μπορεί για πολλούς να ήταν μία απλή συνηθισμένη ημέρα. Για τον Μουσαμπανί όμως το όνειρό του έπαιρνε σάρκα και οστά. Ο 22χρονος ανέβηκε στον πέμπτο βατήρα για τα προκριματικά των 100μ. ελεύθερο. Αντίπαλοί του μόνο δύο· ο Νιγηριανός Καρίν Μπάρε και Φάρκοντ Ορίποφ από το Τατζικιστάν. Ο δύο αθλητές είχαν άκυρες εκκινήσεις και έτσι ο Μουσαμπανί έμεινε μόνος του στο βατήρα να κοιτάζει αμήχανα και αποσβολωμένα χωρίς να έχει καταλάβει τι συνέβη. Αλλά ήταν αποφασισμένος να ζήσει το όνειρό του μέχρι το τέλος. Έβαλε τα γυαλάκια του, πήρε ξανά θέση και βούτηξε στην πισίνα για να κάνει την κούρσα του. Εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο και οι δεκάδες που βρέθηκαν στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο εκείνη την ημέρα είδαν μπροστά στα μάτια τους την αξία που έχει για κάποιον η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. «Κολύμπησα τα πρώτα 50μ. αρκετά καλά. Έλεγα στον εαυτό μου να μην τα παρατήσει και να φτάσει μέχρι τέλους. Γνώριζα πως με παρακολουθούσε όλος ο πλανήτης, η οικογένειά μου, η χώρα μου, η μητέρα μου, η αδελφή μου, οι φίλοι μου. Γι’αυτο έλεγα μέσα μου πως έπρεπε να τερματίσω. Δε με ενδιέφερε ο χρόνος. Ήθελα μόνο τα τερματίσω», αναφέρει ο Μουσαμπανί. Ο ενθουσιασμός των πρώτων μέτρων όμως είχε αντικτυπο στη συνέχεια. Στο δεύτερο 50άρι ο αθλητής ένιωθε τα πόδια του βαριά και όσο και αν κολυμπούσε ένιωθε πως δεν κουνιόταν καθόλου. «Τότε άκουσα τον κόσμο να ξεσπάει σε χειροκροτήματα και να με ενθαρρύνει. Πήρα δύναμη για να τερματίσω και όταν ακούμπησα τον τοίχο είπε στον εαυτό μου ”τα κατάφερα”». Ο χρόνος του ήταν 1:52.72, δύο φορές πιο αργός από το παγκόσμιο ρεκόρ που σημειώθηκε στα 100μ. ελεύθερο λίγες ημέρες αργότερα. Αλλά ούτε που ένοιαζε τον Μουσαμπανί. «Το Ολυμπιακό πνεύμα έχει να κάνει με τη συμμετοχή. Αυτό το πνεύμα και η δύναμη ήταν που με έκαναν διάσημο».
Αμέσως μετά την κούρσα ο Μουσαμπανί βρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας. Όλοι ήθελαν να μάθουν ποιος ήταν, το παρελθόν του, τα πρότυπα του… Τα πάντα…! «Ξαφνικά έβλεπα τον αγώνα μου στο CNN και σε όλα τα κανάλια. Έδωσε πολλές συνεντεύξεις και όλη η συγκεκριμένη εμπειρία μού άλλαξε τη ζωή», αναφέρει ο ίδιος.
Αργότερα ο Μουσαμπανί σημείωσε εθνικό ρεκόρ κολυμπώντας τα 100μ. σε 0.57. Προετοιμάστηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας αλλά ένα πρόβλημα με τη βίζα δεν του επέτρεψε τελικά να ταξιδέψει. Ο 37χρονος πλέον Μουσαμπανί από το πόστο του συμβάλλει στη διάδοση της κολύμβησης στην Ισημερινή Γουινέα και καμαρώνει για τις δύο 50άρες πισίνες που διαθέτει η χώρα του.
