Η μοναξιά των αθλητών του μπάσκετ

Στην 6η θέση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος Γ κατηγορίας τερμάτισε η Εθνική ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο καθώς στον αγώνα κατάταξης ηττήθηκε από τη Σερβία 52-70. Στους αθλητές αξίζουν συγχαρητήρια. Όχι όμως και στην ομοσπονδία.

του Αριστομένη Νικολόπουλου
[email protected]

Οι παίκτες της Εθνικής κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να εκπροσωπήσουν αξιοπρεπώς τη χώρα μας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο μπάσκετ σε αμαξίδιο. Χρειάζεται δύναμη και τσαγανό για να αποδεχτείς την πρόσκληση του ομοσπονδιακού προπονητή να εκπροσωπήσεις την χώρα σου. Είναι μια στιγμή που κάθε αθλητής ονειρεύεται να ζήσει. Δυστυχως όμως το μπάσκετ με αμαξίδιο στην χώρα μας είναι υπό καθεστώς… ομηρίας και απαξίωσης εδώ και πολλά χρόνια. Οι αθλητές καλούνται να παίξουν έξι αγώνες σε πέντε μέρες με προετοιμασία ενός μήνα, δίχως αγώνες και να έχουν παίξει στο μάξιμουμ 6 παιχνίδια όλη την χρονιά. Και μάλιστα τους ασκείται και έντονη κριτική γιατί που επέλεξαν να ματώσουν τα χέρια τους, να χάσουν τα μπάνια τους και την ηρεμία τους, για να αποτελέσουν το σάκο του μποξ στις άλλες χώρες.
Οι αθλητές του μπάσκετ με αμαξίδιο σε λίγα χρόνια θα απεύχονται την κλήση τους στην Εθνική. Θα περιμέναμε μια δήλωση από την ΟΣΕΚΚ και από τον πρόεδρο της, Γιώργο Κούζα να βγει μπροστά και να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.
Ναι, υπάρχει οικονομική κρίση, αλλά αυτή δε θα πρέπει να είναι μια δικαιολογία που θα τα καλύπτει όλα. Η ΟΣΕΚΚ ακύρωσε το πανελλήνιο πρωτάθλημα και έκανε δύο κύπελλα σε μία χρονιά για να εξοικονομηθούν χρήματα και να ταξιδέψει η Εθνική στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Όμως και όταν δεν υπήρχε κρίση τα πράγματα δεν ήταν πολύ διαφορετικά. Το θέμα είναι τί θέλουμε. Φωτογραφίες και σχόλια υποστήριξης του στιλ «μπράβο στους ανάπηρους αθλητές που παρά την αναπηρία τους μπορούν και παίζουν μπάσκετ καμιά φορά», «ήρωες», «νικητές στην ζωή» ή αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό. Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσει η ομοσπονδία.
Συγχαρητήρια σε όλους τους αθλητές για την υπερπροσπάθεια τους και τη μεγάλη τους νίκη μετά από χρόνια. Ένα σπουδαίο επίτευγμα γιατί το μπάσκετ με αμαξίδιο στην χώρα μας έχει… πεθάνει και πλέον περιμένουμε το θαύμα.