Κυριολεκτικά σε εσωτερική υπόθεση έχει καταλήξει ο μαραθώνιος του Μιλγουόκι καθώς 100 δρομείς θα πάρουν μέρος την Κυριακή στην ένατη έκδοση της διοργάνωσης που πραγματοποιείται σε κλειστό στίβο.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Είναι γνωστό πως ο στίβος χωρίζεται σε ανοιχτό και κλειστό βάσει της χρονικής περιόδου που πραγματοποιούνται οι αγώνες. Είναι επίσης γνωστό πως στον κλειστό στίβο απουσιάζουν ορισμένα αγωνίσματα. Αυτό όμως που δεν ήξεραν πολλοί είναι ότι στις ΗΠΑ έχουν βρει εδώ και κάποια χρόνια τον τρόπο να πραγματοποιούν ένα αγώνισμα σε εσωτερικό χώρο και μάλιστα το αγώνισμα που δε θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Ή για την ακρίβεια αυτό που κανείς δε θα τολμούσε να το κάνει πράξη. Γιατί πώς να πείσεις τους δρομείς να συμμετάσχουν σε έναν μαραθώνιο εσωτερικού χώρου τρέχοντας περισσότερους από 90 γύρους; Αυτό θα θύμιζε περισσότερο ποδηλασία πίστας ή αγώνες NASCAR παρά αγώνα δρόμου. Κι όμως ο Κρις Ποντέρι βλέπει τα τελευταία χρόνια το εγχείρημά του να έχει απήχηση στον κόσμο και έτσι αύριο Κυριακή θα διοργανωθεί για ένατη φορά ο μαραθώνιος κλειστού στίβου στο αθλητικό κέντρο Πετίτ του Μιλγουόκι.
Όπως δηλώνει ο ίδιος, όλα ξεκίνησαν όταν έκανε προετοιμασία για έναν χειμερινό μαραθώνιο. Αναρωτήθηκε για ποιο λόγο να μην οργανωθεί ένας τέτοιος αγώνας εντός του αθλητικού κέντρου και έτσι έβαλε μπροστά τις διαδικασίες για να πάρει σάρκα και οστά η σκέψη του. «Πλησίασα τη διοίκηση του αθλητικού κέντρου και τους άρεσε η ιδέα, οπότε προχωρήσαμε», λέει ο Ποντέρι. «Την πρώτη φορά που οργανώσαμε τον μαραθώνιο είχαμε 100 συμμετοχές. Δε γνωρίζαμε τι να περιμένουμε αλλά με το που ολοκληρώθηκε καταλάβαμε πως είχαμε κάνει κάτι ξεχωριστό». Ο μαραθώνιος εσωτερικού χώρου διαφέρει πολύ από εκείνον που γίνεται στους δρόμους μιας πόλης. Κατά τη διάρκεια των 95 γύρων – σε τόσους καλύπτονται τα 42,195χλμ. στο κέντρο Πετίτ – οι αθλητές έχουν την τάση να αποκτούν οικειότητα μεταξύ τους γιατί προσπερνάει ο ένας τον άλλον αμέτρητες φορές. Το ίδιο ισχύει με τους θεατές και τους εθελοντές καθώς και οι δύο βλέπουν τους αθλητές να περνούν 95 φορές από μπροστά τους, φτάνοντας σε σημείο να αναπτυχθούν και προσωπικές σχέσεις. Κάτι που είναι σαφώς δυσκολότερο σε έναν ανοιχτό μαραθώνιο.
Εύκολο οργανωτικά, δύσκολο αγωνιστικά
Όσον αφορά την οργάνωση ενός εσωτερικού μαραθωνίου, ο Ποντέρι εξηγεί: «Είναι πιο εύκολο. Χρειάζονται λιγότεροι εθελοντές και δεν υπάρχει η ανάγκη να βάλεις σηματοδότηση στη διαδρομή με φράγματα και κώνους. Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα έχει να κάνει με τη χρονομέτρηση. Οι περισσότεροι μαραθώνιοι κλειστού χώρου δεν έχουν χρονομέτρηση με τσιπάκια. Συνήθως οι γύροι μετρώνται από κριτές. Άνθρωποι μετρούν τους γύρους τους οπότε είναι εύκολο να μπερδευτούν. Όταν συμμετέχουν 40-50 δρομείς δεν είναι δύσκολο να τους μετρήσεις. Αλλά για τους μεγαλύτερους αγώνες χρειάζεσαι τσιπάκι. Εμείς αυτό κάνουμε».
Η δημοτικότητα του μαραθωνίου του Μιλγούοκι αυξάνεται χρόνο με το χρόνο αλλά ο αριθμός των συμμετοχών εξακολουθεί να παραμένει αυστηρά στους 100 για λόγους ασφαλείας. Ο Ποντέρι είχε την ευκαιρία να τρέξει δύο φορές στον μαραθώνιο που δημιούργησε ο ίδιος αλλά όπως εξηγεί τέτοιου είδους αγώνες δεν είναι για να κάνεις ατομικά ρεκόρ. «Είναι πιο δύσκολο απ’ότι πιστεύει ο κόσμος. Πολλοί νομίζουν πως αφού είναι εντελώς επίπεδη η διαδρομή, θα βγάλουν χωρίς πρόβλημα τον μαραθώνιο. Δεν είναι έτσι. Η έλλειψη υψομετρικών έχει αντίκτυπο στα πόδια σου. Χρειάζεται που και που κάποια ανηφόρα ή κατηφόρα. Οπότε από το ένα μέχρι το δέκα με μέγιστο βαθμό δυσκολίας το δέκα, θα έλεγε πως ο μαραθώνιος σε κλειστό στίβο βρίσκεται στο τέσσερα». Δεν κάνει όμως μόνο η επίπεδη διαδρομή τον αγώνα απαιτητικό. Το ζεστό κλίμα που επικρατεί σε έναν κλειστό χώρο αφυδατώνει τους αθλητές πιο γρήγορα σε σχέση με έναν κανονικό μαραθώνιο. Πολλοί δρομείς αργούν να το καταλάβουν με αποτέλεσμα να μην πίνουν νερό και να καταλήγουν διψασμένοι.
Η κόντρα από την οποία ξεκίνησαν όλα
Η ιδέα του μαραθώνιου σε κλειστό χώρο δεν είναι καινούργια. Το 1908 δόθηκε η ρεβάνς του μαραθώνιου των Ολυμπιακών Αγώνων εκείνης της χρονιάς. Ο Ιταλός Ντοράντο Πιέτρι τερμάτισε πρώτος αλλά ακυρώθηκε γιατί στα τελευταία μέτρα δέχθηκε βοήθεια από τους παρευρισκόμενους για να τερματίσει. Έτσι το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο δεύτερος Τζόνι Χέιζ από τις ΗΠΑ. Οι δύο τους αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους στο Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν την ίδια χρονιά. Νικητής σε εκείνον τον πρώτο ξεχωριστό μαραθώνιο εσωτερικού χώρου αναδείχθηκε ο Πιέτρι. Η εμπορική επιτυχία του αγώνα δημιούργησε μια μανία για τη δημιουργία παρόμοιων μαραθωνίων εκείνη την περίοδο σε διάφορες χώρες. Το 2009 διοργανώθηκε στο Άλμπερ Χολ παρόμοιος αγώνας με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από από τον πρώτο αγώνα στη Βρετανία. Σήμερα αρκετές αμερικανικές πόλεις διοργανώνουν εσωτερικούς μαραθώνιους.
«Γνωρίζω την ιστορία τους. Έχω βρει αποκόμματα από τους New York Times που έγραφαν για εκείνους τους αγώνες», δηλώνει ο Πεντρίνι. Όσο για το αν πρέπει να δημιουργηθεί πρωτάθλημα ο ίδιος σημειώνει: «Δεν το έχω σκεφτεί. Πιστεύω πως για να γίνει αυτό θα πρέπει να έχεις χρηματικό έπαθλο, χορηγούς, ίσως και τηλεοπτικό συμβόλαιο». Η διοργάνωση του Μιλιγούκι ξεκίνησε την Παρασκευή με τον αγώνα των 5χλμ., συνεχίζεται σήμερα Σάββατο με τον ημιμαραθώνιο και αύριο Κυριακή θα πραγματοποιηθεί ο μεγάλος μαραθώνιος.
