Σε μια περίοδο που το ελληνικό βόλεϊ κυνηγά μια μεγάλη διάκριση σε επίπεδο ανδρών ή γυναικών, υπάρχει μία Eθνική ομάδα η οποία αν δεν είναι ήδη, είναι πολύ κοντά στο να χαρακτηριστεί η πλέον πετυχημένη.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Με πέντε συνεχόμενες προκρίσεις στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος (το 2009 στο Ρότερνταμ ξεκίνησε το σερί και ακολούθησε η Άγκυρα, το Μπαρ, το Σάμοκοβ και τώρα τον ερχόμενο Απρίλιο το Άρνεμ) η Εθνική κορασίδων έχει να επιδείξει μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα με τα μεγάλα ραντεβού, η οποία όμως δεν έχει και την ανάλογη συνέχεια (σε επίπεδο νεανίδων και κυρίως γυναικών).
Μοναδική εξαίρεση η φουρνιά των 96άρηδων που και ως νεάνιδες έφτασαν στην 4η θέση στην Ευρώπη (μετά την 5η θέση ως κορασίδες), αλλά και αρκετές απ’ αυτές είναι στην Εθνική γυναικών (Βασιλαντωνάκη, Στράντζαλη, Παπαδοπούλου, ενώ οι Κωνσταντινίδου Λαμπρινή και Ψωμά θεωρούνται στελέχη της ομάδας).
Γιατί όμως ενώ υπάρχει το υλικό (αποδεδειγμένα το βόλεϊ είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή στις μικρές ηλικίες) και το ταλέντο κι οι προπονητές (σε συλλόγους και Εθνική) αυτές οι επιτυχίες δεν μεταφέρονται στις νεάνιδες και τις γυναίκες;
Αυτή η ερώτηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η περίφημη ερώτηση τους ενός εκατομμυρίου δολαρίων, με την απάντηση να αναζητείται απ’ όλους…
Μια πρώτη εξήγηση, που αφορά την Εθνική νεανίδων, έχει να κάνει με το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα. Όταν τα κορίτσια (και τα αγόρια) βρεθούν στην 3η λυκείου πρέπει να είναι 6-7 ώρες στο σχολείο, ένα τετράωρο στο φροντιστήριο και το βόλεϊ περνά σε δεύτερη μοίρα… Κάποιοι μπορεί να γελάσουν μ’ αυτό, αλλά είναι μια πραγματικότητα
Φυσικά εδώ υπάρχει κι ο αντίλογος καθώς μέσα από τις συγκεκριμένες επιτυχίες πολλά κορίτσια πήραν την ευκαιρία να βρεθούν σε κολλέγια των ΗΠΑ, αλλά εκεί η μισή σεζόν είναι αφιερωμένη στα μαθήματα και δημιουργούνται άλλα ζητήματα.
Από κει και πέρα με την κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, παρά τις ηρωικές σε μεγάλο βαθμό των παραγόντων της Α1 γυναικών το πρωτάθλημα δεν δίνει επαγγελματική προοπτική κι ελάχιστες τολμούν να κάνουν το μεγάλο άλμα στο εξωτερικό… Βέβαια όσες το αποφασίσουν δύσκολα ξανάρχονται, ωστόσο η επαγγελματική ενηλικίωση μέσα από ανταγωνιστικά ξένα πρωταθλήματα ίσως είναι μια λύση όσο η κρίση διαρκεί στην πατρίδα μας…
Και μακάρι αυτή η φουρνιά των γεννημένων από το 2000 και μετά, μαζί με τις 96αρες και τις 9αρες να δώσουν σύντομα μια συνέχεια στις επιτυχίες ώστε η αλυσίδα να γίνει ακόμη πιο δυνατή.
