Όλα όσα έζησα στην Σταρκ Αρένα θα μου μείνουν αξέχαστα. Η πιο όμορφη και απαιτητική εμπειρία που έχω ζήσει. Η πρώτη μεγάλη δημοσιογραφική μου αποστολή έμελλε να είναι το παγκόσμιο κλειστού στο Βελιγράδι και ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει.
ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ Αγγελική Μαγκανά
φωτογραφία Στεφανία Ντόκου
Όταν ήμουν στο αεροπλάνο είχα υπερένταση, ανυπομονούσα να φτάσω και είχα τρομερή αγωνία για το τι θα συναντήσω εκεί. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Μόλις προσγειωθήκαμε μας περίμεναν οι άνθρωποι της διοργάνωσης και μας μετέφεραν στο ξενοδοχείο. Αμέσως μετά πήγαμε στο στάδιο για τη διαπίστευση. Το στάδιο ήταν εντυπωσιακό, τεράστιο κυριολεκτικά…χανόσουν. Ξεναγήθηκα σε όλους τους χώρους, στο κέντρο Τύπου, στην μεικτή ζώνη, στην αίθουσα συνεντεύξεων, στα θεωρεία και κάποιες φορές έλεγα στον εαυτό μου «κοίτα που είσαι». Η Αρένα ήταν τρομερή, υπερυψωμένη, την άκουγες να αναπηδάει. Είχα εκστασιαστεί. Οι εθελοντές πολύ φιλικοί και πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν.
Την πρώτη μέρα των αγώνων είχα αρκετό άγχος και μια νευρικότητα. Το ίντερνετ μας τα χάλαγε λίγο και τα δημοσιογραφικά θεωρεία ήταν αρκετά ψηλά. Αυτό με δυσκόλεψε λίγο γιατί έπρεπε αρκετά γρήγορα να κατεβαίνω στην μεικτή ζώνη για τους αθλητές. Ανεβοκατέβαινα σαν την τρελή πάντα με τη διαπίστευση στο λαιμό μου. Στα μισά της διαδρομής συναντούσα τη Στεφανία που και αυτή έτρεχε με μια κάμερα στο χέρι. Καταλάβαινε το άγχος μου και με βοηθούσε ενώ παράλληλα έβλεπα παντού δημοσιογράφους και φωτογράφους από όλον τον κόσμο να καλύπτουν το πρωτάθλημα. Όταν εξοικειώθηκα λίγο με τους χώρους ηρέμησα κάπως αλλά ένα παγκόσμιο είναι ένα παγκόσμιο. Γινόντουσαν τόσα πολλά πράγματα μαζί που δεν ήξερα σε τι να πρωτοδώσω προσοχή.
Το πρόγραμμα χωριζόταν σε πρωϊνό και απογευματινό. Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος κατεβαίναμε για φαγητό. Ο Γιώργος (Καπουτζίδης) εντυπωσιάστηκε με τις πατάτες και ζήτησε να τις εντάξουμε στα συν της διοργάνωσης. Εμείς φυσικά και συμφωνήσαμε. Ζούσαμε μέσα στο στάδιο, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάποια στιγμή θέλαμε με την Στεφανία να βγάλουμε φωτογραφίες μέσα στην αρένα αλλά μια κυρία εκεί ήταν πολύ αυστηρή και δεν μας άφησε. Τελικά πήραμε το οκ και βγάλαμε πολλά κλικ προσπαθώντας να απαθανατιστούμε στον αέρα.
Οι στιγμές που ξεχώρισα
Ο Τεντόγλου μας χάρισε το χρυσό και ακούσαμε το Εθνικό ύμνο στην Σταρκ Αρένα. Κατά τη διάρκεια των αλμάτων η αγωνία όλων είχε χτυπήσει κόκκινο ενώ ο Γιώργος (Καπουτζίδης) δεν μπορούσε καν να κοιτάει. Στη συνέχεια ακολούθησε η συνέντευξη Τύπου και ήταν η πρώτη φορά που έκανα ερώτηση σε έναν αθλητή. Είχα τρομερό άγχος και έτρεμα, το να σηκωθώ και να μιλήσω μπροστά στα μεγαλύτερα ΜΜΕ από όλο τον κόσμο με την ιδιότητα της δημοσιογράφου ήταν… τρελό.
Μέσα σε όλη αυτήν ζωηρή ατμόσφαιρα τα θλιμμένα μάτια της Μάχουτισκ και το σπάσιμο στη φωνή της έφερναν μια αντίθεση και έκαναν τo κλίμα φορτισμένο. Η Ουκρανή που διέφυγε από την κόλαση του πολέμου, έκανε περήφανη τη χώρα της και κέρδισε το θαυμασμό όλων μας.
Μια στιγμή που πραγματικά σταμάτησε ο χρόνος ήταν όταν Τζέικομπς και Κόλμαν έπεσαν μαζί στην γραμμή τερματισμού. Είχα καρφωμένα τα μάτια μου στον πίνακα μέχρι που ο Ιταλός σωριάστηκε από την χαρά του. Ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής αν και κάποιοι στην συνέντευξη Τύπου ακόμα αναρωτιούνται από που ξεφύτρωσε αυτός ο τύπος. Κάπου στο Ρίο ντε Τζανέιρο στήθηκε πάρτι για τον Ρομάνι ενώ οι Αμερικανοί μάλλον ακόμα απορούν τι συνέβη στον Κράουζερ. Και εμείς απορήσαμε.
Η Σταρκ Αρένα την τελευταία μέρα πήρε φωτιά. Την ώρα που ο αγαπημένος μας (εμένα και της Στεφανίας) Τζιανμάρκο Ταμπέρι ξεσήκωνε τον κόσμο χειροκροτώντας όλους τους συναθλητές του, η Ρόχας έκανε παγκόσμιο ρεκόρ και εμείς δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Στη συνέντευξη Τύπου έδωσε ρεσιτάλ. Χαμογελαστή, γλυκιά και…πάρα πολύ ψηλή. Όλες τις απαντήσεις τις έδινε στα ισπανικά και εγώ χάρηκα διπλά γιατί την καταλάβαινα.
Όταν αγωνιζόταν η Σπάνοβιτς ή Βουλέτα ή τέλος πάντων η κορυφαία Σέρβα του μήκους, ένιωθα το στάδιο να σείεται. Ήταν sold out. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως ο κόσμος επέστρεψε στα στάδια και μας επανάφερε σε μια συνήθεια που μας είχε λείψει.
Ο Ντουπλάντις έβαλε την τελευταία πινελιά. Τους είχα πρήξει όλους πόσο πολύ ανυπομονούσα να τον δω. Του έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία. Ίσως γιατί το πρώτο άρθρο που είχα γράψει σε εφημερίδα όταν ήμουν ακόμη φοιτήτρια ήταν για το πρώτο του παγκόσμιο ρεκόρ. Έκτοτε συνεχίζει το ίδιο τροπάριο. Όταν πέρασε τα 6.20μ τσίριξα τόσο πολύ που νομίζω ακόμη με πονάει ο λαιμός μου. Αμέσως η Στεφανία έστειλε μήνυμα ‘«Αγγελική ζεις; Τι ζούμε;». Είναι η στιγμή που λες ξέρω πως είναι να βλέπεις τον Μόντο να κάνει παγκόσμιο ρεκόρ.
Στο αεροπλάνο για την επιστροφή ξαναζούσα όλες τις στιγμές στο μυαλό μου. Έχω όμορφα και ανάμεικτα συναισθήματα. Τόσες έντονες στιγμές που είναι δύσκολο να αποτυπωθούν ακριβώς όπως τις έζησα. Ένα τριήμερο γεμάτο ένταση, αγωνία και πολλά…ρεκόρ. Δεν μπορώ παρά να είμαι χαρούμενη για αυτή την πρώτη μου αποστολή.
Υ.Γ.1: Δεν είδα το Βελιγράδι αλλά δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Δεν μπόρεσα να βγάλω φωτογραφία μαζί με κάποιον αθλητή, μπορεί να έχω την ευκαιρία άλλη στιγμή.
Υ.Γ.2: Στα πιο…περίεργα, πρώτη φορά είδαμε με κλήρωση να περνάει αθλητής στον τελικό επειδή είχαν ακριβώς τον ίδιο χρόνο.
