Αναμφισβήτητα είναι το πρόσωπο της χρονιάς για τον ελληνικό αθλητισμό. Η ανάδειξη της ως κορυφαία αθλήτρια για το 2015 είναι παραπάνω από βέβαιη και το αξίζει. Συναντήσαμε τη Νικόλ Κυριακοπούλου, ήρεμη πλέον, στον Άγιο Κοσμά όπου ξαναθυμήθηκε την εβδομάδα του Πεκίνου και μας αποκάλυψε τις λεπτομέρειες του μεγάλου θριάμβου, αλλά και πως έφτασε στο σημείο να θέλει να σταματήσει τον αθλητισμό!
Συνέντευξη Σεβαστή Βρακατσέλη
[email protected]
Φωτογραφία Άγγελος Ζυμάρας
[email protected]
Το ταξίδι ξεκίνησε τη Δευτέρα 17 Αυγούστου. «Πάμε δυνατά κοριτσάκι μου» ήταν η ευχή του συντρόφου της προς τη Νικόλ Κυριακοπούλου λίγο πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο με προορισμό το όνειρο. Έπιασε η ευχή και η Νικόλ επέστρεψε πιο ευτυχισμένη από ποτέ με ένα χαμόγελο που δεν λέει να φύγει από το πρόσωπο της με τίποτα. Και γιατί να φύγει; Είναι η δικιά της στιγμή, η δικαίωση της ίδιας και του προπονητή της Μανόλη Καραγιάννη για όλες τις θυσίες που έχουν κάνει τόσα χρόνια και δικαιούται να το απολαύσει όσο περισσότερο μπορεί.
Ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι όσο πιο ξεκούραστα γινόταν, εννοείται ότι ήξερα ότι θα το πλήρωνα εγώ αλλά δεν με ένοιαζε. Το ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω πολύ ξεκούραστα. Είχα κάνει δυο ταξίδια μέσα στη χρονιά που ήταν μεγάλα και είχα πει τουλάχιστον αυτό στο Πεκίνο θα το κάνω business και θα πάω ξεκούραστα. Θέλω να σου πω, πως όταν φτάσαμε εκεί εννοείται ότι κανείς δεν πήγε για προπόνηση την ίδια μέρα αλλά και την επόμενη όλοι ήταν χάλια και εγώ ήμουν πολύ ξεκούραστη
«Ήθελα τόσο πολύ να το κάνω αυτό το ταξίδι, όσο ποτέ άλλοτε. Ένιωθα πιο έτοιμη από ποτέ και ψυχολογικά και λόγω αυτού που είχε συμβεί στην Πράγα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μου είχε στοιχίσει πάρα πολύ. Ένιωθα πιο έτοιμη από ποτέ και για το λόγο ότι το συζητούσαμε συνέχεια με τον Αντρέα. Με το Μανόλη κάναμε την προπόνηση που έπρεπε, ξέραμε ότι θα είναι δύσκολος αγώνας, λέγαμε τα μετάλλια που θα κριθούν. Πόσο θα πάει ο πήχης για την τρίτη θέση; 75, 80; Βάζοντας τα όλα κάτω με 4.80μ. δεν υπήρχε περίπτωση να μην είσαι στα μετάλλια. Έτσι αυτός ήταν πλέον ο στόχος. Το 80 για το μετάλλιο και μάλιστα με την πρώτη προσπάθεια. Όλα τα άλματα θέλαμε να τα κάνουμε με την πρώτη άλλο που δεν βγήκε τελικά».
Η κίνηση ματ όπως αποδείχτηκε για τη Νικόλ ήταν η αναβάθμιση του εισιτηρίου της και το ξεκούραστο ταξίδι προς το όνειρο.
«Ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι όσο πιο ξεκούραστα γινόταν, εννοείται ότι ήξερα ότι θα το πλήρωνα εγώ αλλά δεν με ένοιαζε. Το ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω πολύ ξεκούραστα. Είχα κάνει δυο ταξίδια μέσα στη χρονιά που ήταν μεγάλα και είχα πει τουλάχιστον αυτό στο Πεκίνο θα το κάνω business και θα πάω ξεκούραστα. Θέλω να σου πω, πως όταν φτάσαμε εκεί εννοείται ότι κανείς δεν πήγε για προπόνηση την ίδια μέρα αλλά και την επόμενη όλοι ήταν χάλια και εγώ ήμουν πολύ ξεκούραστη. Εμένα αυτό μου βγήκε σε πολύ καλό, τα πόδια μου δεν ήταν πρησμένα οπότε θα το ξανάκανα με πολύ μεγάλη μου χαρά και έχω ήδη σκεφτεί να το κάνω και στον κλειστό του χρόνου (Γιουτζίν) αλλά και στο Ρίο. Ήταν πολύ σημαντική αυτή η κίνηση».
Όλα έγιναν λοιπόν πιο εύκολα και η Νικόλ ήταν έτοιμη για ένα ακόμα… ντάιαμοντ λιγκ.
«Εκεί οι μέρες κυλούσαν ομαλά πλέον για εμένα, κάναμε προπόνηση, παρακολουθούσαμε τον καιρό και όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Το κλίμα ήταν καλό, είχε βέβαια πάρα πολύ ζέστη. Εγώ είχα καεί, έπεφτα στο στρώμα και έτσουζε η πλάτη μου αλλά κάναμε τα άλματα μας και την προετοιμασία μας όπως πριν από κάθε ντάιαμοντ λιγκ. Εκεί, όλη τη χρονιά όταν πήγαινα έλεγα πάμε στο παγκόσμιο τώρα πρέπει να είσαι στην τριάδα. Δεν υπήρχε άλλη σκέψη στο μυαλό μου. Βαθμοί και παγκόσμιο. Και το παγκόσμιο το είδα σαν νταιαμοντ λιγκ αντίστοιχα και ήμουν πολύ ήρεμη και χαλαρή. Πιο καλά από ποτέ».
Η ώρα για την πρώτη αποστολή αυτού του ταξιδιού είχε φτάσει. 24 Αυγούστου, προκριματικός.
«Στον προκριματικό είναι ένας πολύ δύσκολος αγώνας και όπως λέει και ο Μανόλης είναι ένας αγώνας μαραθωνίου. Πήγε πιο καλά και εύκολα από ότι περιμέναμε και πιο γρήγορα. Ο προκριματικός πάντα κρύβει περισσότερες εκπλήξεις από τον τελικό. Το πιο ωραίο ήταν ότι έκανα μόνο δυο άλματα και δεν κουράστηκα καθόλου. Πήγε πάρα πολύ καλά. Στον προκριματικό ήμασταν σίγουροι ότι θα ξεκινήσουμε από το 4.45μ. Εγώ να σου πω την αλήθεια δεν το ήθελα αλλά θέλαμε να είμαστε ασφαλής και να δούμε πως είναι και το πρώτο άλμα. Είχα να πάω σε αυτό το γήπεδο πολλά χρόνια (από το 2008). Μου άρεσε πάρα πολύ το στάδιο και ο διάδρομος. Μετά το 4.55μ. δεν χρειάστηκε να κάνουμε άλλο ήμασταν 14 κοπέλες και όλες το άξιζαν να είναι στον τελικό».
Λίγες ανάσες και η τελευταία ανασύνταξη πριν τον τελικό.
«Μετά τον προκριματικό ήθελα μόνο ξεκούραση και φαγητό. Πεινούσα πολύ, γιατί είχα ξυπνήσει από τις 4 τα ξημερώματα εκείνη την μέρα. Όλες αυτές τις μέρες ξυπνούσαμε νωρίς για να μου βγει πιο εύκολα ο προκριματικός. Μέχρι την Πέμπτη συνεχίσαμε τις προπονήσεις και προσπαθούσα να μην σκέφτομαι τον τελικό. Είπα στον εαυτό μου θα τον σκεφτείς όταν έρθει η ώρα να ξεκινήσει».
Πέμπτη 26 Αυγούστου… Το ραντεβού με την επιτυχία έφτασε!
«Πραγματικά ο τελικός ήταν ένας τελείως διαφορετικός αγώνας και ο στόχος που είχα ήταν να τον ευχαριστηθώ όσο περισσότερο μπορούσα και χαρήκαμε και οι τρεις που ήμασταν εμείς στο βάθρο. Γνωριζόμαστε πολύ καλά πλέον βρισκόμαστε συνέχεια και κάνουμε πολύ καλή παρέα. Τις βλέπω πιο πολύ από ότι τις περισσότερες συναθλήτριες μου εδώ στην Ελλάδα. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που το ζω όλο αυτό. Δεν έχουν την ευκαιρία να το ζήσουν όλοι αυτό και όσοι τα καταφέρνουν, δεν το ζουν και όλοι με τον ίδιο τρόπο και με τόσο καλές σχέσεις με τις υπόλοιπες αθλήτριες. Ήμασταν πολύ χαρούμενες που ήμασταν εμείς οι τρεις ανεξαρτήτως σειράς».
Δυο ύψη και δυο στιγμές σημαντικές, με το 4.70μ. στην έκτη θέση και με το 4.80μ. στην πρώτη…
«Στο 4.80μ. σκέφτηκα ότι ίσως είχα το χρυσό αλλά ήξερα ότι ήταν και δύσκολα. Όταν έκανα το 4.70μ. και ήμουν έκτη λέω ‘τι γίνεται εδώ;’. Με 4.70μ. 6η δεν γίνεται και εκεί πήρα τα πάνω μου και είπα πάω να το κάνω με την πρώτη το 4.80μ. Όταν έγινε και είδα την ανατροπή στον πίνακα λέω αυτό ήταν… Ήταν πολύ ωραίος αγώνας και το γυρνάω και πάω εκεί που έπρεπε. Ήξερα ότι ήταν καλά και οι άλλες δύο το έβλεπα. Το 4.85μ. δεν μου άρεσε σαν ύψος αλλά έπρεπε να κάνουμε και τακτική και να βάλουμε τον πήχη και εκεί. Με το που κατέβηκα στο στρώμα και είχε πέσει ο πήχης πριν μου φωνάξει ο Μανόλης πήγαινα να δηλώσω ότι ανεβαίνω στο 4.90μ. Το είχαμε πάθει αυτό στη Στοκχόλμη και ξέραμε ότι δεν πρέπει να χάσουμε χρόνο και το είχαμε πει ότι αν είναι μπροστά οι άλλες δεν είχε νόημα να συνεχίσω στο 4.85μ. Το μετάλλιο είχε πλέον κλειδώσει και πηγαίναμε για το παραπάνω. Τεχνικά τα άλματα μου δεν ήταν πολύ καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά στο 4.90μ. έπρεπε να είναι το καλύτερο και τελικά ήταν, άσχετα που δεν το πέρασα. Ήταν η καλύτερη στιγμή του αγώνα για μένα όταν ο πήχης πήγε το 4.90μ. και η δεύτερη προσπάθεια σε αυτό το ύψος ήταν η καλύτερη από όλες. Χρησιμοποίησα ένα κοντάρι που το είχα ξαναχρησιμοποιήσει άλλη μια φορά. Ήταν σκληρό κοντάρι αλλά στο τελευταίο άλμα που τα έκανα όλα όπως έπρεπε ήταν πολύ μαλακό. Χρησιμοποίησα ικανοποιητικά κοντάρια παρόλο που δεν λειτούργησα τεχνικά όπως έπρεπε. Δεν θα άλλαζα τίποτα γιατί έγινε πολύ ωραίος αγώνας».
Η ώρα για τους πανηγυρισμούς είχε φτάσει και από την κερκίδα οι συναθλητές της, της πέταξαν την ελληνική σημαία. Ήταν η στιγμή για το γύρο του θριάμβου.
«Τελείωσε ο αγώνας και έτρεξα στον Μανόλη κατευθείαν, τον αγκάλιασα σφιχτά γιατί εκείνη τη στιγμή είχαμε πάρει αυτό που μας άξιζε. Τον ξέρω καλά τον Μανολη και ήταν πάρα πολύ χαρούμενος. Είχε τρελαθεί από την χαρά του γιατί και αυτός έχει κάνει πολλές θυσίες. Όταν ήμασταν η τριάδα και πανηγυρίζαμε με τις σημαίες τρελαμένες, εγώ πανηγύριζα γιατί εκείνη τη στιγμή το μετάλλιο για μένα και το Μανόλη ήταν η δικαίωση. Μετά την Πράγα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα ήμασταν έτοιμοι να τα παρατήσουμε και οι δυο και οι δικοί μας άνθρωποι ήταν αυτοί που μας έπεισαν να συνεχίσουμε. Ήμασταν στο νήμα να τα σταματήσουμε όλα. Στον κλειστό ήταν ρεζίλι δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω. Με την καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη και βγήκα πέμπτη. Και δεν πήδηξα και καλά. Αυτό ήταν χειρότερο γιατί πήδηξα χάλια 4.50μ. Ήταν δράμα για μένα. Έτσι στο Πεκίνο ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένη και ήταν η δικαίωση όλων τον προσπαθειών. Ξέρεις τι είναι να είσαι τόσες ώρες εδω μέσα σε αυτές τις συνθήκες, να κοπιάζεις, να χτυπάς να ξανασηκώνεσαι να απογοητεύεσαι και να λες δεν γίνεται τόσος κόπος να πάει χαμένος θα ήταν άδικο. Οι συνθήκες που κάνουμε προπόνηση στην Ελλάδα, είναι άθλιες. Εγώ έχω φτάσει σε ένα επίπεδο και μπορώ να βγαίνω έξω. Με τα υπόλοιπα παιδιά που δεν μπορούν τι γίνεται; Από το κρύο το χειμώνα παθαίνουμε θλάσεις και το καλοκαίρι είναι σάουνα ο Άγιος Κοσμάς. Τίποτα… Δικαίωση αυτό τα λέει όλα».
Εικοσιτέσσερις ώρες μετά ήταν η σειρά της συγκίνησης και της απονομής…
«Την επόμενη μέρα έπαθα σοκ με τις ειδοποιήσεις πού είχα όταν άνοιξα το κινητό μου. Εγώ ένιωθα ότι είχα κάνει αυτό που έπρεπε για να πάρω το μετάλλιο ξέροντας τη δουλειά είχα κάνει όλη τη χρονιά. Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ ότι θα είχε τέτοια ανταπόκριση στην Ελλάδα. Τα διάβαζα και είχα συγκινηθεί. Δεν θυμόμουν πόσα χρόνια είχαμε να πάρουμε μετάλλιο σε παγκόσμια διοργάνωση και όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν από το 2007 κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν για αυτό το μετάλλιο. Αυτό που σκεφτόμουν πάνω στο βάθρο ήταν ότι η μαμά μου και η γιαγιά μου θα έχουν πλαντάξει στο κλάμα. Θα το έχουν πλημμυρίσει το σπίτι σίγουρα. Τίποτα άλλο δεν σκεφτόμουν. Είναι φορές που τα σβήνω όλα».
Θυσίες, κόποι, προσπάθειες και στο βάθος ένα μετάλλιο… Το μετάλλιο της δικαίωσης. Αυτό είναι που μένει στο τέλος.
«Έζησα πολύ έντονες και ωραίες στιγμές που θα τις θυμάμαι για πάντα».
