H συγχρονισμένη κολύμβηση είναι ένα αγαπημένο άθλημα για τις αθλήτριες-προπονήτριες, τους παραγόντες αλλά και όλου του κόσμου κριτών και κοινού. Είναι αναμφισβήτητα ένα από τα δυσκολότερα αθλήματα όχι μόνο λόγω της αμέτρητης δυσκολίας σε όλα τα επίπεδα αλλά και για το ψυχικό σθένος που απαιτείται. Και ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το άρθρο. Μακάρι να μπορούσα να σταθώ μπροστά σας και να σας μιλήσω δημόσια, όμως αυτό δυστυχώς είναι ανέφικτο.
της Μαρία Μάντια Παπαθανασίου
χορογράφος συγχρονισμένης κολύμβησης
Η συγχρονισμένη κολύμβηση ξεκίνησε ως τέχνη και μετά εξελίχθηκε ως άθλημα. Ποτέ δεν ήταν καθαρά ένα από τα δύο. Και ευτυχώς γιατί δεν χρειάζεται. Θα λεγα ότι υπάρχει η αίσθηση ενός μονίμως εξελισσόμενου αθλήματος.
Μετά την παρατήρησή μου επί 23 χρόνια περνώντας από σχεδόν όλες τις θέσεις (αθλήτρια, προπονήτρια, κριτής, δασκάλα χορού και τώρα χορογράφος φέρνοντας ένα δικό μου σύστημα στον κόσμο) και φτάνοντας σε μια ηλικία που μπορώ εμπεριστατωμένα να εκφράσω την γνώμη μου πιστεύω ότι κάθε αγώνας είναι μια φιέστα ενός κακού ανταγωνισμού με ψεύτικο και λαμπερό περιτύλιγμα.
Υπακούοντας σε υλικές δυνάμεις, στην φήμη και την δόξα καταπατούνται οι ανθρώπινες αξίες και αρετές. Οι προπονήτριες «ακούραστες» παλεύουν για αποτελέσματα, αθλήτριες που προσπαθούν να υπακούσουν ή και όχι, διακατέχονται από το αίσθημα του ανικανοποίητου, αφού αν δεν είσαι στις υψηλότερες θέσεις, κατά την κοινή γνώμη δεν είσαι τίποτα. Δημιουργείται λοιπόν ένα σύστημα που μοιάζει κλειστό και απλησίαστο από τις αλλαγές των καιρών και ειδικά όταν το ίδιο αλλάζει. Ενα σύστημα όπου καθαιρεί την ατομική έκφραση και δημιουργία. Όλοι πρέπει να συμφωνούν και όποιος παρεκλίνει ή δεν υπακούει το σύστημα τον απομακρύνει. ‘Η όλοι μαζί ή κανένας απέναντι.
Ένα μεγάλο λάθος που γίνεται είναι η μίμηση και αντιγραφή των μεγάλων δυνάμων του αθλήματος «απαγορεύοντας» ουσιαστικά σε κάθε ομάδα να διατηρήσει την κουλτούρα και την διαφορετικότητά της. Υπάρχει ένα εσωτερικό σύστημα που αρνούμαι να κατανοήσω. Υπάρχει αρκετή αντιγραφή στην παρουσίαση πολλών προγραμμάτων και οι ομάδες που παλεύουν να κρατήσουν την προσωπικότητά τους δεν αναγνωρίζονται κυρίως απο τους κριτές, οι οποίοι είναι σημαντικοί στην πρόοδο ή μη του αθλήματος ανα τον κόσμο. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν είναι καταρτισμένοι, ουτε υποψιασμένοι για το τί κυοφορείται και από άγνοια ή εμπάθεια ή υποστήριξη κάποιας συγκεκριμένης ομάδας δεν είναι αντικειμενικοί στην κρίση τους. Αλλά και αυτοί που γνωρίζουν δεν τολμάνε να διαφοροποιηθούν με αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια να βλέπουμε τεράστιες αδικίες. Το «όνομα» σχεδόν πάντα να υπερισχύει. Ο φόβος να κυριαρχεί. Οι καλές δημόσιες σχέσεις να υπερτερούν. Είναι σαφές το ότι δεν υπάρχει χρονόμετρο ή κάποια άλλη απόδειξη αντικειμενικότητας εκτός από τους κανόνες που δεν ακολουθούνται πάντα. Γι αυτόν και μόνο τον λόγο η προσοχή του καθενός θα πρέπει να είναι περισσότερο εστιασμένη. Η χρήση του διαδικτύου αυξάνει την αντιγραφή ιδεών και καταπατείται το πνευματικό δικαίωμα. Είναι διαφορετικό να εμπνευστείς και άλλο να αντιγράψεις. Και αυτό γίνεται όλο και πιο συχνά από αδυναμία δημιουργικότητας και μη παραδοχής κυρίως των προπονητριών ότι ένας άνθρωπος είναι αδύνατο να τα κάνει όλα πάντοτε με επιτυχία.
Ο κόσμος προοδεύει, ενημερώνεται, ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και το ίδιο πρέπει να κάνουν και όσοι ασχολούνται και αναμιγνύονται σε αυτό το άθλημα, κυρίως κριτές και προπονητές.
Εκπαιδεύονται αθλήτριες άρα και προσωπικότητες, αφού μέσα από τον αθλητισμό πρέπει να μεταφέρεται το ήθος, η ευγενής άμιλλα, η ομαδικότητα, αλληλοκατανόηση, αλληλουποστήριξη και πολλά άλλα. Οι αθλήτριες περνούν περισσότερες ώρες με τις προπονήτριες τους παρά με τις οικογένειές τους. Μην μου πείτε δεν υπάρχει χρονος. Τόσα ψυχολογικά προβλήματα πως βρήκαν έδαφος τόσα χρόνια να μεγαλώσουν;
Όσες-όσοι περάσαμε από αυτό άθλημα ως αθλητές ξέρουμε πόσο καλό ή κακό μας έκανε και πόσο μεγάλη επιρροή είχε και έχει η συγχρονισμένη κολύμβηση στη μετέπειτα ζωή μας. Εκπαιδευόμαστε σε τόσα πράγματα γιατί όχι και στο πώς να γίνουμε καλύτεροι φτιάχνοντας έναν καλύτερο κόσμο; Αφυπνίζοντας τις ψυχές τους αφυπνίζουν και το κοινό τους. Κι έτσι παρακολουθώντας το από τις κερκίδες αλλά και από τις καρέκλες των κριτών θα φτάσει ουρανό.
Τα άτομα που ασχολούνται με την συγχρονισμένη κολύμβηση εκπέμπουν σε άλλες συχνότητες, αναπτύσσοντας διαφορετικές δεξιότητες και κυρίως αντίληψη. Εκτός από την εξωτερική ομορφιά που τους δίνεται από την εμφάνιση που έχουν με τα μαγιό και το make up, να εκπέμπουν και ομορφιά ψυχής, βελτιώνοντας το επίπεδό τους και σε αυτό τον τομέα. Η τεχνη μπορεί να βοηθήσει το μέγιστο γι’ αυτό και θα πρέπει να διατηρηθεί. Παρατηρώ ότι υπάρχει μόνιμα ένα αγχος, μια ανυπομονησία, το ανικανοποίητο, μπερδέματα, λόγια και σκοπιμότητες. Όλα αυτά γιατί; Τί και ποιον εξυπηρετούν; Ας σκεφτούμε έστω μερικά δευτερόλεπτα μέσα στην μέρα μας ότι όλοι είμαστε περαστικοί από αυτη την ζωή. Όλοι θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο. Ας ξεκινήσει ο καθένας από τον εαυτό του.
Κι αν όπως λένε «άσχημους λέμε μόνο τους κακούς, η καλοσύνη είναι ομορφιά» (Σέξπιρ), τότε αυτό το άθλημα το τόσο όμορφο θα συνεχίσει να υπάρχει αν οι άνθρωποι που το απαρτίζουν είναι καλοί.
Ελπίζω το άρθρο μου να φτάσει στην καρδιά… μιας και η ψυχή βλέπει με την καρδιά και όχι με τα μάτια.
