Μετά κόπων και βασάνων, η ΕΟΕ έπεισε την Πολιτεία να δώσει στις ομοσπονδίες όσα είχε δώσει και πέρσι . Όμως αυτό δεν αποτελεί μακροπρόθεσμη λύση. Από όλες τις ελληνικές ομοσπονδίες αθλητισμού, ο ΣΕΓΑΣ έχει επιδείξει τη μεγαλύτερη εξωστρέφεια και βρίσκεται στο δρόμο της… αυτοσυντήρησης. Αυτόν τον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες ομοσπονδίες αν θέλουν να καταστούν στο μέλλον βιώσιμες.
του Σούλη Μέζου
[email protected]
Ένα από τα ταχύτερα αναπτυσσόμενα… κινήματα παγκοσμίως, είναι το δρομικό. Σε ολόκληρο τον πλανήτη διεξάγονται αγώνες δρόμου με εκατομμύρια αθλητές αλλά και απλούς πολίτες να συμμετέχουν καθώς το τρέξιμο αποτελεί την πιο απλή, αλλά και πιο διαδεδομένη μορφή αθλητισμού. Άλλωστε δε χρειάζεται και πολλά πράγματα για να γίνει κάποιος μέλος αυτού του κινήματος. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, φόρμες ή σορτσάκι και διάθεση. Αυτά είναι αρκετά.
Στην Ελλάδα, το δρομικό κίνημα άργησε να έρθει, αλλά ήρθε για τα καλά και από ότι φαίνεται θα μείνει και θα γιγαντωθεί. Η αρχή έγινε με τον Μαραθώνιο (τον αυθεντικό όπως ονομάζεται από φέτος) πριν από πολλά χρόνια, για να φτάσουμε στο 2014 όπου σε ολόκληρη την Ελλάδα διεξάγονται αγώνες δρόμου. Φυσικά η αυθεντική διαδρομή παραμένει η ναυαρχίδα, όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκοσμίως καθώς ακόμα και η καλύτερη απομίμηση ποτέ δε θα ξεπεράσει το αυθεντικό.
Η γιγάντωση του δρομικού κινήματος, αποτελεί και το μέλλον του ελληνικού μαζικού αθλητισμού. Τα οφέλη είναι πολλαπλά. Κοινωνικά, αθλητικά αλλά και οικονομικά. Οι άνθρωποι του ΣΕΓΑΣ (από τις λίγες ομοσπονδίες που… ζουν στο 2014 και όχι στο 2004) έχοντας αντιληφθεί έγκαιρα τη δυναμική του κινήματος, το στήριξαν, επένδυσαν και από ότι φαίνεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα τους καταστήσει ανεξάρτητους οικονομικά από την Πολιτεία. Η εξωστρέφεια, το σύγχρονο μάρκετινγκ και ο επαγγελματισμός είναι τα κλειδιά για την επιβίωση των ελληνικών αθλητικών ομοσπονδιών. Αυτό το παράδειγμα θα πρέπει να ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες ομοσπονδίες, καθώς η Πολιτεία από ότι φαίνεται δεν πρόκειται να αποτελέσει σύμμαχο στην επιβίωση του ελληνικού αθλητισμού. Οι ομοσπονδίες θα πρέπει από μόνες τους, να προχωρίσουν σε σχεδιασμό προβολής του προϊόντος που διαθέτουν και να αρχίσουν να εισπράττουν από την επένδυση τους για να στηρίξουν τους αθλητές τους. Όπως ακριβώς το κάνει και ο ΣΕΓΑΣ.
Ποδόσφαιρο και μπάσκετ, λόγω της προβολής που τυγχάνουν έχουν καταφέρει να μπορούν σε μεγάλο βαθμό να αυτοσυντηρηθούν. Πρόκειται όμως για ομαδικά αθλήματα, στα οποία η διάκριση είναι σαφώς πιο εύκολη από ένα ατομικό άθλημα, όπως είναι ο στίβος, η κολύμβηση, το τζούντο και το μεγαλύτερο μέρος των Ολυμπιακών αθλημάτων. Παρά την έλλειψη προβολής και (κυρίως) οικονομικής στήριξης, οι επιτυχίες των ατομικών αθλημάτων είναι σημαντικότερες από αυτές των ομαδικών (με εξαίρεση το γυναικείο πόλο σε επίπεδο Εθνικής). Και όμως αυτές οι επιτυχίες λόγω έλλειψης μάρκετινγκ και εξωστρέφειας, αρκούν μόνο για μερικές φωτογραφίες των πρωταγωνιστών αθλητών με τους εκάστοτε υπουργούς αθλητισμού-πολιτισμού και γγα.
Το προϊόν υπάρχει και παρά τους χαλαιπούς καιρούς που ζούμε, παραμένει εξαιρετικό και ιδιαίτερα ελκυστικό. Το know how επίσης υπάρχει και το μόνο που πρέπει να γίνει είναι να… εφαρμοστεί. Αργά ή γρήγορα, ο απογαλακτισμός από την Πολιτεία θα είναι γεγονός. Το θέμα είναι ποιες ομοσπονδιές θα είναι έτοιμες να επιβιώσουν μόνες τους. Σίγουα αυτές που θα ακολουθήσουν το παράδειγμα του ΣΕΓΑΣ.
