Έχοντας μαζί του ένα στικάκι γεμάτο οικογενειακές φωτογραφίες και το κινητό τηλέφωνο, ο Σύρος Αμίρ Μεχτρ εγκατέλειψε την πατρίδα του και κολύμπησε επτά ώρες από τα παράλια της Τουρκίας ως τη Σάμο καθώς δεν είχε χρήματα να πληρώσει τους δουλέμπορους.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Ο Αμίρ Μεχτρ είχε δεκάδες όνειρα που ήθελε να πραγματοποιήσει. Ο πόλεμος στη Συρία έκοψε απότομα τα φτερά του. Πήρε την απόφαση να εγκαταλείψει τη χώρα του όταν είδε τον καλύτερο φίλο του να πέφτει νεκρός από ελεύθερο σκοπευτή και το σπίτι της οικογένειάς του να καταστρέφεται από βομβαρδισμό. Τώρα ο Μεχτρ είναι καλά. Ζει σε ένα κέντρο προσφύγων στη Σουηδία και αρχίζει να κάνει όνειρα ξανά. Πριν φτάσει στη βόρεια Ευρώπη, έπρεπε να γλιτώσει από τις τουρκικές αρχές, να βουτήξει στα παγωμένα νερά του Αιγαίου και μετά από επτά ώρες κολύμβησης να φτάσει στη Σάμο. Ο Μεχτρ ήταν πυγμάχος υψηλού επιπέδου αλλά η επαφή του με το νερό δεν ήταν πρωτόγνωρη γιατί κολυμπούσε από πέντε ετών. Όταν σκέφτηκε πως έτσι μόνο θα έφτανε στην Ευρώπη, ξεκίνησε προπονήσεις στις θάλασσες της Βηρυτού που ήταν η πρώτη του στάση μετά τη φυγή του από την πατρίδα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο ένιωσε έτοιμος να διασχίσει κολυμπώντας τα 12 χιλιόμετρα που χωρίζουν τις ακτές του Γκιουζέλκαμλι μέχρι αυτές τη Σάμου. Τη νύχτα που θα πραγματοποιούσε το εγχείρημα έπρεπε να περπατήσει περισσότερο από μία ώρα για να βρει τρόπο να φτάσει στην παραλία καθώς οι τουρκικές αρχές παραμόνευαν για διακινητές και πρόσφυγες. Ο φόβος να πέσει στα χέρια του αστυνομικών ανάγκασε τον Μεχτρ να μη σκεφτεί περαιτέρω τι πήγαινε να κάνει. Βούτηξε στο νερό φορώντας μαγιό, σκουφάκι και γυαλάκια. Τα μόνα που είχε μαζί του δεμένα στον καρπό ήταν ένα στικάκι υπολογιστή γεμάτο οικογενειακές φωτογραφίες, το κινητό τηλέφωνο και καρπούς φρούτων για να τρώει. «Πίστευα πως θα πεθάνω σε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Αλλά συνέχισα. Απλά κοιτούσα την ξέρα στο βάθος και σκεφτόμουν «εκεί είναι το μέλλον μου», σημειώνει ο Μεχτρ.
Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά ο Αμίρ τα κατάφερε και πάτησε στη στεριά. Το μαρτύριό του όμως δε θα τελείωνε σύντομα. Αφού κολύμπησε δώδεκα χιλιόμετρα για επτά ώρες, περπάτησε άλλα δώδεκα μέχρι να φτάσει στο λιμάνι όπου μπορούσε να καταγραφεί επισήμως ως πρόσφυγας. Στη συνέχεια πέρασε ένα μήνα ταξιδεύοντας με τρένα και μένοντας σε κέντρα προσφύγων ευρωπαϊκών χωρών ώσπου έφτασε στη Σουηδία. «Φοβόμουν πως θα με έπαιρναν στο στρατό. Δεν ήθελα να πεθάνω. Το καθεστώς στη Συρία βλέπει όλους τους νέους ως εχθρούς», σημειώνει ο Μεχτρ. «Δεν είμαι ο μοναδικός που έκανε αυτό το ταξίδι. Υπάρχουν πολλοί που επιλέγουν να κολυμπήσουν για να έρθουν στην Ευρώπη. Υπάρχει μία σελίδα στο Facebook και έχω συμβουλεύσει αρκετούς τι να σκεφτούν και πως να πακετάρουν ώστε να τα καταφέρουν. Αυτή τη στιγμή όμως κανείς δεν κολυμπάει. Είναι πολύ κρύα τα νερά». Για την ώρα ο Μεχτρ προσφέρει τις υπηρεσίες του ως διερμηνέας στο κέντρο προσφύγων και αναμένει την εξέταση του αιτήματος ασύλου.
