Το πανηγύρι του λιγκ καπ τελείωσε, το… ανθολόγιο με όσα ακολουθούν την συγκεκριμένη διοργάνωση εμπλουτίστηκε με νέα κεφάλαια και θα έχουμε να λέμε ότι «υπάρχει και πιο κάτω», αλλά τα μόνο που επιβεβαιώθηκε στη Σύρο είναι η αγωνιστική ανωτερότητα του Ολυμπιακού.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Οι ερυθρόλευκοι του Μουνιόθ έφτασαν τις 28 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια στις εγχώριες διοργανώσεις (22 στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος, 4 στο Λιγκ Καπ και 2 μέχρι στιγμής στο Κύπελλο), κατέκτησαν την πρώτη κούπα της χρονιάς και αφοσιώνονται στους διπλούς τελικούς του Challenge Cup (που θα μας απασχολήσουν από δω και πέρα, ελπίζουμε με κάποιες όμορφες εκπλήξεις).
Δε χρειαζόταν βέβαια το λιγκ καπ για να αντιληφθεί κανείς τη φετινή ανωτερότητα του Ολυπιακού, που φροντίζει σε κάθε παιχνίδι με τη σοβαρότητα του να μην αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης.
Μόνο που τόσο ο Ισπανός τεχνικός κι οι παίκτες του, αλλά κι όλος ο οργανισμός του Ολυμπιακού ξέρουν ότι στο τέλος της χρονιάς, όταν θα γίνει και το ταμείο, κανείς δεν θα θυμάται ότι η ομάδα κατέκτησε το λιγκ καπ αν έχει χάσει τους υπόλοιπους τίτλους.
Γιατί πολύ απλά το λιγκ καπ έχει απαξιωθεί τόσο πολύ που τα σβησμένα φώτα, οι χολιγουντιανές παρουσίες και τα σκηνικά στην τελετή λήξης δεν μπορούν να σώσουν τίποτα.
Ωστόσο αυτό δεν είναι ευθύνη του Ολυμπιακού ή για την ακρίβεια μόνο του Ολυμπιακού, αλλά της ΕΣΑΠ και των 12 σωματείων μελών της που έχουν καταφέρει να μετατρέψουν με την ανοργανωσιά και την προχειρότητα τους τη διοργάνωση σε πανηγύρι (η τελική φάση του οποίου φέτος αν κάνει κανείς μια βόλτα στο Διαύγεια κόστισε πολλές χιλιάδες ευρώ)
Με τόσα λεφτά όντως κάνεις διοργάνωση επιπέδου τσάμπιονς λιγκ όπως είχε ειπωθεί πρόπερσι, αλλά για μια διοργάνωση που δυσφημεί το όποιο προϊόν (υπενθυμίζουμε ότι ξεκινά χωρίς να έχουν εγκριθεί τα συμβόλαια όλων των αθλητών, χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί σε πολλές περιπτώσεις τα τράνσφερ των ξένων αθλητών και στην πορεία προκύπτουν πολλά άλλα θέματα) ειλικρινά δεν μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο γίνεται ότι γίνεται… Προφανώς δεν το καταλαβαίνει κι ο κόσμος και γι’ αυτό το λόγο ούτε την Παρασκευή στον ημιτελικό του Φοίνικα (που έπαιζε με τον Ολυμπιακό), ούτε στον τελικό γέμισε το γήπεδο (όπως είχε συμβεί σε όλες τις άλλες διοργανώσεις που έγιναν στο νησί)
Αν ήταν η πρώτη ή από τις πρώτες χρονιές που γινόταν αυτή η διοργάνωση θα δίναμε διάολε κι ένα άλλοθι, αλλά τα τελευταία χρόνια τα όσα γίνονται ξεπερνούν κάθε λογική…
Χωρίς χορηγό, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος για τις ομάδες έτσι ώστε να δίνει ένα κίνητρο, χωρίς να υπάρχει ένας συγκεκριμένος στόχος το λιγκ καπ γίνεται για να… γίνεται. Για την ιστορία απλά να αναφέρουμε, αν το φάιναλ φορ γινόταν στις ημερομηνίες που είχε οριστεί δε θα υπήρχε ούτε καν τηλεοπτική μετάδοση.
Κι όμως με δύο, τρεις απλές κινήσεις θα μπορούσε το λιγκ καπ να είχε πάρει μια εντελώς άλλη μορφή, που θα τιμούσε πραγματικά και τη μνήμη του Νίκου Σαμαρά…
Ας έκανε η διοργανώτρια μαζί με τις τέσσερις φιναλίστ ένα αντίστοιχο φάιναλ φορ των εφηβικών της ομάδων (αλήθεια έχουν και οι 12 ομάδες της Λίγκας παιδικο-εφηβικά κι ακαδημίες;) φέρνοντας τα μικρά παιδιά δίπλα στα ινδάλματα τους και δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος και για χορηγίες (ο ΟΠΑΠ τα τελευταία χρόνια στηρίζει τις ακαδημίες και διοργανώνει διάφορα events), ας πήγαινε τους αγώνες σε πόλεις που δεν έχει ομάδες στη βόλεϊ για να δημιουργήσει νέο ενδιαφέρον.
Καλές είναι οι διαπιστώσεις του στιλ «το τσάμπιονς λιγκ δεν προσφέρει τίποτα», αλλά πριν φτάσουμε σ’ αυτές καλό είναι να δούμε πρώτα τα του οίκου μας και το τι «προσφέρουν οι δικές μας διοργανώσεις». Τώρα όμως, όχι τον Οκτώβριο… Και μετά ας φέρουμε και το Χόλιγουντ και το Μπόλιγουντ.
