Το ελληνικό χάντμπολ έπιασε πάτο και επίσημα λοιπόν. Και τώρα τι κάνουμε;
του Ηλία Τάταλα
[email protected]
Ναι, επίσημα, από τα χείλη του ομοσπονδιακού τεχνικού Γιώργου Κρανάκη ακούστηκε αυτή η πικρή αλήθεια. Το είπε πριν τον αγώνα με το Βέλγιο, τονίζοντας ότι “με έναν αποκλεισμό δεν θα χάσουμε κάτι, ήδη είμαστε στον πάτο”, το είπε και μετά τον αποκλεισμό. Διαφωνεί κανείς με τη διαπίστωση; Από την άλλη πλευρά οι Βέλγοι πανηγυρίζουν για την πρώτη πρόκριση που πήραν την τελευταία δεκαετία. Εις βάρος μας… Αποτέλεσμα μιας διαρκούς πτωτικής πορείας της Εθνικής ομάδας από το 2005 και έπειτα, αλλά και της βελτίωσης χωρών όπως το Βέλγιο.
Υπάρχουν δυο τρόποι ανάλυσης του σημερινού αποτελέσματος. Ο ένας είναι “δοκάρι μέσα – δοκάρι έξω και η πρόκριση χάθηκε στο γκολ”. Ο δεύτερος είναι ότι “καταντήσαμε να παίζουμε με το Βέλγιο δοκάρι μέσα – δοκάρι έξω και η πρόκριση χάθηκε στο γκολ”.
Ας πάρουμε τη δεύτερη εκδοχή, τα λόγια που πονάνε, γιατί μόνο αυτή η εκδοχή θα μας βοηθήσει. Αυτή η αποτυχία της Εθνικής αντανακλά σε όλο το οικοδόμημα του ελληνικού χάντμπολ, είναι η σφραγίδα όσων έγιναν και κυρίως όσων δεν έγιναν τα τελευταία χρόνια στο άθλημα. Η κύρια ευθύνη ανήκει ξεκάθαρα στις διοικήσεις της ομοσπονδίας των τελευταίων ετών. Προσωπικά δεν μπορώ να ρίξω καμία ευθύνη σε προπονητές και παίκτες. Η ομοσπονδία επιλέγει και ελέγχει τους προπονητές, δημιουργεί τις συνθήκες και βάζει τους στόχους. Η ομοσπονδία βάζει τους κανόνες για τους παίκτες. Η ομοσπονδία βάζει τους κανόνες για την ανάπτυξη του αθλήματος. Κανόνες σε κάθε μορφή της ανάπτυξης από την Α1 μέχρι τα τμήματα μίνι. Η ομοσπονδία έχει το καρπούζι και το μαχαίρι στο ελληνικό χάντμπολ. Τι θα αλλάξει λοιπόν, μετά από ακόμη ένα αγωνιστικό χαστούκι, όπως το αποψινό;
Ανάλογα δεν έχει ευθύνη η ΕΠΟ όταν η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου έχει καταντήσει να χάνει από τα νησιά Φερόε;
Αυτή την ευθύνη η ΟΧΕ πρέπει να την υποστηρίζει με τολμηρές αποφάσεις και όχι με δημόσια διαβούλευση, όπως έγινε σήμερα στη γενική συνέλευση, πριν τον αγώνα με το Βέλγιο. Διότι, πώς να γίνει αποτελεσματική δημόσια διαβούλευση με σωματεία που είναι αλλού (κυριολεκτικά και μεταφορικά);
Ογδόντα σωματεία με δικαίωμα ψήφου έχει στο δυναμικό της η ΟΧΕ και εμφανίστηκαν τα σαράντα δύο, για να ψηφίσουν τα τριάντα δύο. Από τα 80 σωματεία, μόνο τα 23 είχαν απαντήσει στο ερωτηματολόγιο της ομοσπονδίας για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο άθλημα. Ρωτήθηκε το σωματείο της Β’ εθνικής, που έχει μόνο ανδρικό τμήμα αν θα πρέπει να αυξηθούν οι ομάδες στην Α1 γυναικών. Επικράτησε η άποψη ότι δεν πρέπει να επιτραπούν περισσότεροι ξένοι για να παίζουν οι Έλληνες και να γίνονται καλύτεροι. Θαρρείς και ο ανταγωνισμός Ελλήνων και ξένων παικτών στο ίδιο πρωτάθλημα, θα κάνει κακό στους Έλληνες αθλητές. Πάρθηκαν και κάποιες σημαντικές αποφάσεις (κυρίως για να βελτιωθούν υποτυπωδώς οι συνθήκες για τους αθλητές), αλλά δεν θα αλλάξει κάτι δραματικά.
Αφού λοιπόν φτάσαμε στον πάτο, υπάρχει μία ευκαιρία για ριζοσπαστικές αλλαγές, εκ θεμελίων στο άθλημα, μήπως και αντιστραφεί η κατάσταση. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι να αναλυθούν επιτέλους τα λάθη που έχουν γίνει. Εφόσον υπάρξει η παραδοχή των λαθών, τότε θα φανεί και ο διαφορετικός δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει το ελληνικό χάντμπολ μήπως και ξεκολλήσουμε από τον πάτο, μήπως πάψουμε να είμαστε κάτω από το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο.
