Η Αλεξία Παππά ήταν μία από τις μεγάλες απούσες της Εθνικής ομάδας στίβο, τόσο στο ευρωπαϊκό της Λιλ όσο και στο παγκόσμιο του Λονδίνου. Η κορυφαία αθλήτρια των μεγάλων αποστάσεων ήταν σε περίοδο αποκατάστασης από τραυματισμό και ενώ προετοιμάζεται πλέον για το ντεμούτο της σε ημιμαραθώνιο – μαραθώνιο, θυμάται το «ταξίδι» της επιστροφής από τραυματισμό, που σύμφωνα με την ίδια αποτελεί μάθημα ζωής.
Η αθλήτρια του Αθλητικού Συλλόγου Ερμής 1877, δημιούργησε πολύ μεγάλες προσδοκίες στον ελληνικό στιβο μετά την παρουσία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και το μεγάλο πανελλήνιο ρεκόρ στα 10.000μ. ωστόσο ένας τραυματισμός στο πόδι την άφησε εκτός για όλο το 2017. Επέλεξε τη σωστή αποκατάσταση για να μην κάνει μεγαλύτερη ζημιά καθώς ο μεγάλος της στόχος είναι οι Ολυμπιακοι Αγώνες του Τόκιο το 2020.
«Σαν δρομέας λιγα πράγματα με εντυπωσιάζουν περισσότερο από το να βλέπω ελίτ αθλητές να προπονούνται στην κορύφωση της προετοιμασίας του. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης μου από τον περσινό τραυματισμό, άρχισα να εντυπωσιάζομαι και να θαυμάζω τους αθλητές που επιστρέφουν από τραυματισμούς ξεκινώντας από το μηδέν.
Η μεγαλύτερη διακοπή από το τρέξιμο, στη ζωή μου, ήταν δύο χρόνο όταν πήγαινα στο γυμνάσιο. Έχοτντας κατακτήσει την 4η θέση στο πολιτειακό πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου της Καλιφόρνια, με έδιωξε από την ομάδα ο προπονητής καθώς πίστευε ότι δεν πρέπει να καταναλώνω ενέργεια σε άλλες δραστηριότητες εκτός από το τρέξιμο. Ξαναφόρεσα παπούτσια για να τρέξω μετά από δύο χρόνια, στην πρώτη μου προπόνηση με το Ντάρτμαουθ έπρεπε να τρέξω σε αγώνα 5 μιλίων και τερμάτισα τελευαία. Με μεγάλη δυσκολία…
Στην αρχή ενοχλήθηκα πολύ γιατί ήξερα ότι μπορώ να τα καταφέρω πολύ καλύτερα αλλά είχα δύο πολύ μεγάλα εμπόδια. Το πρώτο ήταν ο μεγάλος πόνο. Πονάει πολύ να τρέξεις 5 μίλια όταν έχει συνηθίσει να μην τρέχεις καθόλου. Το δεύτερο ήταν το ψυχολογικό. Είναι εξευτελιστικό να αναγκάζεσαι να περπατάς κατά τη διάρκεια της προπόνησης, όταν αθλήτριες με πολύ χειρότερα ατομικά ρεκόρ να σου κλείνουν στροφές… Ευτυχώς είχα εκπληκτικό προπονητή και την οικογένεια μου να με στηρίζει. Αυτοί μου έδωσαν να καταλάβω ότι το ταξίδι κάθε δρομέα είναι μοναδικό και στο μόνο που πρέπει να συγκεντρωθείς είναι να βελτιώνεσαι κάθε μέρα. Για μένα η συμβουλή τους έγινε κανόνας και προσπάθησα να με κερδίζω κάθε μέρα. Στην αρχή να περπατώ όλο και λιγότερο στις προπονήσεις και στη συνέχεια να είμαι πιο γρήγορη από την προηγούμενη εβδομάδα.
Τα μαθήματα που έμαθα και η εμπειρία που απέκτησα από τη μετάβαση μου στην προπόνηση από το να μην τρέχω καθόλου, είναι πολύ σημαντικά και με έχουν βοηθήσει πολύ στην επαγγελματική μου καριέρα. Έμαθα κάλά πως δεν πρέπει να πιέζουμε τη διαδικασία της επιστροφής. Δεν είναι ποτέ υγιές να προσπαθείς να… κόβεις δρόμο κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας γιατί σχεδόν πάντα ο τραυματισμός οδηγεί σε νέο τραυματισμό. Έχω δει αρκετούς αθλητές και προπονητές να οδηγούνται σε αυτό το μονοπάτι, της επιθετικής επανόδου, που όμως τις περισσότερες φορές κάνει μεγαλύτερη ζημιά.
Αυτό το καλοκαίρι παρακολούθησα το παγκόσμιο πρωτάθλημα του Λονδίνου, μέσα σε ένα γυμναστήριο όπου έκανα την αποκατάσταση μου με ασκήσεις ενδυνάμωσης. Ένα κομμάτι του εαυτού μου ζήλευε όταν έβλεπα τις αθλήτριες που τρέξαμε μαζί πέρσι στο Ρίο να αγωνίζονται στο Λονδίνο. Ένα άλλο κομμάτι όμως ένιωθε ικανοποίηση από τη γνώση και την εμπειρία που κέρδισα κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης, έτσι απόλαυσα την κούρσα ζητωκραυγάζοντας για όλες τις αθλήτριες. Το ξέρω ότι θα τις ξανασυναντήσω σύντομα, όταν θα είμαι έτοιμη και πολύ καλή. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή, ήξερα ότι ήμουν εκεί ακριβώς που έπρεπε να είμαι. Στο γυμναστήριο…».
