Η Κατερίνα Νικολαΐδου μπορεί να είναι μία από τις πιο επιτυχημένες Ελληνίδες αθλήτριες των τελευταίων ετών, δεν χαίρει όμως σε καμία περίπτωση της ανάλογης στήριξης από την πολιτεία.
του Παναγιώτη Βότση
[email protected]
Η 27χρονη αθλήτρια της κωπηλασίας έχει πολύ σημαντικές διακρίσεις στην καριέρα της: πέρα από τα μετάλλια στις ηλικιακές κατηγορίες, έχει κατακτήσει σε επίπεδο γυναικών δύο χρυσά ευρωπαϊκά (2013, 2014) και δύο αργυρά παγκόσμια μετάλλια στο μονό σκιφ ελαφρών βαρών (2013, 2014) και ένα αργυρό παγκόσμιο μετάλλιο (2015) και μία 4η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016 στο διπλό σκιφ, μαζί με τη Σοφία Ασουμανάκη. Κοινώς, είναι μία από τις κορυφαίες αθλήτριες της παγκόσμιας κωπηλασίας και έχει φέρει πολύ υψηλές διακρίσεις για τα ελληνικά χρώματα. Επίσης, η κωπηλασία είναι ένα από τα απαιτητικά ως προς την προπόνηση Ολυμπιακά αθλήματα και λόγω των περιορισμένων επιλογών σε προπονητικά κέντρα οι αθλητές της Εθνικής ομάδας είναι μακριά από τα σπίτια τους αρκετούς μήνες μέσα στο χρόνο, το χειμώνα στο Σχινιά του Μαραθώνα και το καλοκαίρι στην Καστοριά.
Στο Ρίο οι Νικολαΐδου και Ασουμανάκη είχαν το δεύτερο καλύτερο χρόνο στις δύο ημιτελικές σειρές και ήταν ένα από τα φαβορί για το χρυσό. Στο τελικό όμως τερμάτισαν στην 4η θέση με διαφορά πέντε δευτερολέπτων από την επίδοση που θα τις ανέβαζε στο βάθρο. Αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα, για την κυνική ελληνική συνείδηση που πρέπει να δει Ολυμπιακό μετάλλιο για να δείξει ενδιαφέρον, μεταφράζονται δυστυχώς σε περισσότερες απώλειες.
Ενόψει της προετοιμασίας για το Τόκιο η Νικολαΐδου είναι προφανώς μέλος της ομάδας Ολυμπιακής προετοιμασίας, δεν είναι καθορισμένες όμως ακόμα οι συνθέσεις των πληρωμάτων από τον ομοσπονδιακό προπονητή Τζιάνι Ποστιλιόνε και έτσι δεν ξέρει ακόμα σε ποιο αγώνισμα θα κυνηγήσει το μετάλλιο που ξέφυγε μέσα από τα χέρια της στο Ρίο. Στην προσπάθειά της όμως αυτή, πέρα από την κωπηλατική ομοσπονδία που καλύπτει τα καθημερινά έξοδα σίτισης και διαμονής στα κέντρα προετοιμασίας, αρωγός είναι μόνο το ίδρυμα Λεβέντη που της δίνει μία υποτροφία Ολυμπιακής προετοιμασίας του ύψους των 4000€/χρόνο και μία ιδιωτική εταιρεία αυτοκινήτων, η οποία της παρέχει στήριξη σε είδος. Δεν έχει καμία απολύτως βοήθεια από την πολιτεία, ενώ δεν έχει ευδοκιμήσει κάτι ούτε από την ΕΟΕ, στο πλαίσιο του προγράμματος «Υιοθετήστε έναν αθλητή στο δρόμο για το Τόκιο 2020» που απευθύνεται στην εταιρική κοινωνική ευθύνη.
Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι οι αθλητές της κωπηλασίας δουλεύουν σκληρά και σιωπηλά στα κοινόβια με ελάχιστη προβολή, όμως εκπροσωπούν το μοναδικό άθλημα στην Ελλάδα που έδωσε Ολυμπιακά μετάλλια στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, τόσο το 2008 όσο και το 2012, ενώ το δίδυμο των Νικολαΐδου-Ασουμανάκη έφτασε πολύ κοντά και το 2016 στο Ρίο, Αξίζει να αναφερθεί ότι για το Τόκιο μόνο δύο αθλήτριες από όλη την Ολυμπιακή ομάδα κωπηλασίας έχουν σοβαρή χορηγική στήριξη.
Για την προετοιμασία της για το Τόκιο η Νικολαΐδου είπε στο Sportsfeed: «Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στην Καστοριά για προετοιμασία για το παγκόσμιο πρωτάθλημα όπου θα κριθεί και η πρόκριση μας για τους Ολυμπιακούς αγώνες (πρέπει να είμαστε μέσα στις πρώτες 11 βάρκες). Αυτή την στιγμή δεν ξέρω με ποια κοπέλα θα αγωνιστώ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και αν θα συνεχίσω φυσικά να είμαι στο διπλό σκιφ, μπορεί στο τέλος να καταλήξω και στο μόνο σκιφ. Μέχρι στιγμή όλα πηγαίνουν πολύ καλά και είμαστε πολύ θετικοί για ένα καλό αποτέλεσμα. Φυσικά σε αυτή την Ολυμπιάδα ο στόχος μου είναι ξεκάθαρος: ένα μετάλλιο. Στο Ρίο έφτασα στην πηγή και δεν ήπια νερό και ελπίζω να τα καταφέρω τώρα.»
Στη συνέχεια, σε ερώτηση για τη στήριξη που έχει στην προσπάθειά της, δήλωσε: «Αυτή την στιγμή η μοναδική στήριξη που έχω είναι αυτή της ομοσπονδίας (ΕΚΟΦΝΣ), η οποία μου πληρώνει όλα τα έξοδα προετοιμασίας και τους αγώνες και η ετήσια υποτροφία από το ίδρυμα Λεβέντη με την οποία προσπαθώ να βγάλω τα έξοδά μου για τη χρονιά. Τέλος, το κατάστημα της Toyota στην Κατερίνη, την πόλη από όπου και κατάγομαι, από όπου μου έχουν παραχωρήσει ένα αυτοκίνητο για να μπορώ να μετακινούμαι με ευκολία στις προπονήσεις μου».
Μία ωμή ανάλυση βάσει της ελληνικής πραγματικότητας δείχνει ότι δεν θα ήταν αυτή η κατάσταση, εάν δεν υπήρχαν αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα και είχαν κατακτήσει μετάλλιο στο Ρίο. Και όπως πάντα, το θέμα του «μετά» πλανάται στην ατμόσφαιρα για την 27χρονη Νικολαΐδου όπως και για πάρα πολλούς Έλληνες πρωταθλητές, με την πολιτεία να να είναι ανέτοιμη να αξιοποιήσει προς όφελος όλων τη θέση και τη γνώση των πρωταθλητών μετά την απόσυρσή τους, για την περαιτέρω ανάπτυξη του αθλητισμού στην Ελλάδα. Το μόνο που έδινε μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν η μονιμοποίηση στο δημόσιο ή στο στρατό, σε θέσεις παντελώς άσχετες με τον αθλητισμό, σε μία λογική βολέματος που μαστίζει εδώ και πολλές δεκαετίες τη χώρα.
