Αυτός που δεν καταλαβαίνει τίποτα από κρίσεις και σημεία των καιρών είναι ο… χρόνος. Άλλοτε βέβαια κυλάει βασανιστικά, άλλοτε νιώθεις ότι τρέχει, ωστόσο στην πραγματικότητα η ταχύτητα του παραμένει ίδια και το μόνο ίσως που αλλάζουν είναι οι εικόνες που αφήνει πίσω του ο παλιός χρόνος και οι προσδοκίες για αυτές που θα φέρει ο καινούργιος.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Στο βολεϊκό άλμπουμ του 2015 οι σελίδες είναι μοιρασμένες. Άλλες πολύχρωμες και χαρούμενες κι άλλες ασπρόμαυρες και ολίγον τι μουντές.
Η επιστροφή της Εθνικής ανδρών στο World League μετά από δέκα χρόνια, έστω και στο 3ο γκρουπ της διοργάνωσης, ήταν σίγουρα η πιο μεγάλη και συνάμα θετική είδηση της χρονιάς. Το ταξίδι στο Μεξικό για το 1ο τουρνουά, το τριήμερο στην Θεσσαλονίκη (19-21 Ιουνίου) που διεξήχθη το 2ο τουρνουά ήταν στιγμές που μας γύρισαν στο (όχι μακρινό) ένδοξο παρελθόν κι έδωσαν αρκετό οξυγόνο στο άθλημα. Όμως η αποτυχία πρόκρισης στο φάιναλ φορ σε συνδυασμό με τη μη πρόκριση μας στο φάιναλ φορ και του ευρωπαϊκού λιγκ άφησαν στο τέλος μια γλυκόπικρη γεύση. Που την κάνει ακόμη πιο πικρή το γεγονός ότι οι προκρίσεις χάθηκαν στους τελευταίους αγώνες. Στο World League στο ματς με την Κίνα, όπου έπρεπε να νικήσουμε με 3-0 ή 3-1 και χάσαμε το γ’ σετ με 34-32 και στο ευρωπαϊκό λιγκ, όπου θέλαμε μια νίκη στην Σλοβενία ή μια ήττα των Σκοπιανών στην Πολωνία, αλλά εμείς χάσαμε και τα δύο ματς και οι Σκοπιανοί νίκησαν και τις δύο φορές.
Η γενικότερη αίσθηση για την Εθνική ομάδα των ανδρών ήταν ότι μπορούσε πολλά περισσότερα και τα όποια μικρά βήματα έγιναν, θα πρέπει να γίνουν πολλά περισσότερα το επόμενο καλοκαίρι.
Στις γυναίκες, η μοναδική διέξοδος προς τον διεθνή χώρο ήταν το ευρωπαϊκό λιγκ όπου κάναμε μακράν την καλύτερη μας πορεία φτάνοντας μέχρι τον ημιτελικό (όπου αποκλειστήκαμε με δύο ήττες από την Ουγγαρία) και σίγουρα το πρόσημο ήταν θετικό. Όχι ότι δικαιούμαστε να πανηγυρίζουμε τρελά, αλλά μετά από κάποια χρόνια που πέρασαν χωρίς να γίνει κάτι το ουσιαστικό, η ομάδα δείχνει να βρίσκει έναν προσανατολισμό.
Αρκούν όμως αυτά για να μπορέσει το άθλημα να σηκώσει για τα καλά κεφάλι; Η απάντηση είναι όχι.
Κομβικό το 2016
Κι αν το 2015 είχε αρκετές προκλήσεις, η αλήθεια είναι ότι το 2016 μοιάζει να αποτελεί (ένα) ακόμη κομβικό σημείο για το ελληνικό βόλεϊ.
Μόνο που από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο δεν θα αρκούν οι καλές εμφανίσεις στα τουρνουά που θα συμμετάσχουμε, αλλά αυτές θα πρέπει να συνοδευτούν και με προκρίσεις.
Η ομάδα των ανδρών θα παίξει ξανά στο World League και εκεί ο στόχος είναι η πρόκριση στο φάιναλ φορ και η διεκδίκηση της ανόδου στο β’ γκρουπ. Ο μεγάλος στόχος όμως, κι εκεί δεν υπάρχει άλλος δρόμος, είναι η πρόκριση στα τελικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2017 με τα προκριματικά να διεξάγονται στα μέσα Σεπτεμβρίου.
Υπάρχουν βέβαια και τα προ-προκριματικά του παγκοσμίου πρωταθλήματος 2018 (θεωρητικά θα διεξαχθούν τέλη Μαΐου, αλλά ακόμη η FIVB δεν έχει ανακοινώσει τίποτα), αλλά εκεί λογικά θα έχουμε εύκολο έργο. Στα του ευρωπαϊκού όμως τα δεδομένα είναι διαφορετικά και ίσως πιο πιεστικά.
Έχοντας να αντιμετωπίσουμε Βέλγιο, Ουκρανία και μια ομάδα που θα προκύψει από τα προ-προκριματικά, η 2η θέση που οδηγεί στα μπαράζ είναι το μίνιμουμ, καθώς οι Βέλγοι έχουν τον πρώτο λόγο για το απευθείας εισιτήριο.
Την ίδια περίοδο διεξάγονται και οι όμιλοι των γυναικών, όπου τα πράγματα είναι σαφέστατα πιο δύσκολα. Τσεχία, Λευκορωσία, Σλοβενία έπαιξαν στο τελευταίο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι η Εθνική καλείται να κάνει υπέρβαση, την οποία ωστόσο έχει κι αυτή ανάγκη γιατί έχει μείνει πολλά χρόνια μακριά από το προσκήνιο.
Κάποτε οι ευφάνταστοι οπαδοί μιας ομάδας τραγουδούσαν τέτοιες μέρες «Άγιε μου Βασίλη σε παρακαλώ φέρε μας καινούργιο πρόεδρο», το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να παραφραστεί με την βολεϊκή ευχή «Άγιε μου Βασίλη σε παρακαλώ φέρε μας στο βόλεϊ δύο προκρίσεις για το επόμενο ευρωπαϊκό».
Στα εγχώρια
Πέρα από τις Εθνικές ομάδες, σε συλλογικό επίπεδο το 2015 ήταν μια χρονιά που κινήθηκε σε ασπρόμαυρο (στους άνδρες) και ερυθρόλευκο (στις γυναίκες) φόντο.
Το πρώτο ιστορικό νταμπλ του ΠΑΟΚ και το τρίτο σερί του Ολυμπιακού στις γυναίκες σημάδεψαν την περασμένη χρονιά, με τις ερυθρόλευκες να επιβεβαιώνουν και στο τρέχων πρωτάθλημα την κυριαρχία τους, αλλά στους άνδρες τα δεδομένα να έχουν αλλάξει.
Η τριπλή ισοβαθμία στην κορυφή (Κηφισιά, Φοίνικας Σύρου, Ολυμπιακός) από τη μια προκαλεί ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι από την άλλη αποδεικνύει ότι η ψαλίδα έχει μικρύνει γιατί οι θεωρητικά μεγάλοι έχουν… χαμηλώσει αρκετά. Κι οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές και εύθραυστες κυρίως λόγω της οικονομικής ρευστότητας που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα ξημερώσει στον καινούργιο χρόνο.
Τέτοια εποχή όμως όλοι ονειρευόμαστε ότι ο νέος χρόνος θα αλλάξει προς το καλύτερο τα πράγματα κι αυτή την ελπίδα δεν μπορεί να μας την στερήσει κανείς…
