Πέρασαν 20 χρόνια από την πρώτη συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες και η Τζέλη Σκαρλάτου ετοιμάζεται σήμερα να προσθέσει άλλο ένα σημαντικό κεφάλαιο στην επιτυχημένη καριέρα της με την τέταρτη παρουσία της στο μεγάλο αθλητικό ραντεβού.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Από τα οκτώ της χρόνια που της χάρισαν μια σανίδα με ένα πανί, η Τζέλη Σκαρλάτου δεν έχει αγαπήσει τίποτα άλλο τόσο πολύ όσο την ιστιοσανίδα. Στα 15 της κέρδισε το πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα και λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία 20 ετών, ήρθε η πρώτη μεγάλη επιτυχία στην καριέρα της – το ντεμπούτο της σε Ολυμπιακούς Αγώνες το 1996. Το 1999 αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια και ακολούθησε η παρουσία της στους Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000. Δώδεκα χρόνια μετά συμμετείχε στο Λονδίνο, ενώ τώρα βρίσκεται στο Ρίο διανύοντας το τελευταία στάδιο της προετοιμασίας για τους τέταρτους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας της.
Από το βάπτισμα του πυρός στην Ατλάντα μέχρι σήμερα πέρασαν δύο δεκαετίες. Ωστόσο η 40χρονη ιστιοπλόος της κατηγορίας RS:Χ συνεχίζει να διακρίνεται από το ίδιο πείσμα που είχε τότε και σήμερα δηλώνει στο Sportsfeed ακόμα περισσότερο ενθουσιασμένη σε σχέση με την πρώτη της συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ποια στιγμή από τις τρεις προηγούμενες παρουσίες σου σε Ολυμπιακούς Αγώνες θυμάσαι περισσότερο;
Την τελετή έναρξης στην Άτλαντα. Αν και έχουν περάσει 20 χρόνια δεν θα την ξεχάσω πότε. Είμαστε μια ανάσα πριν μπούμε στο στάδιο και ενώ αυτή η προσμονή πριν παρελάσω για πρώτη φόρα είναι ήδη κάτι το απερίγραπτο, κοιτάω δίπλα μου και βλέπω τον Μοχάμεντ Άλι που άναψε στη συνέχεια τη φλόγα των Ολυμπιακών Αγώνων! Είναι το είδωλό μου. Είναι αθλητής που επηρέασε όσο κανένας άλλος σε πολιτικό, κοινωνικό και αθλητικό επίπεδο. Για μένα είναι αξεπέραστος.
Τι χρειάζεται ένας αθλητής προκειμένου να έχει μία συνεπή παρουσία σε σημαντικές διοργανώσεις, όπως έχεις εσύ;
Πρώτα από όλα πρέπει να αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και να είναι πρόθυμος να δουλέψει 24 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα. Να τα έχει καλά με τον εαυτό του γιατί πολύ μοναχικό άθλημα. Είναι άπειρες ώρες που έρχεσαι αντιμέτωπος με τα όρια σου σε ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο. Επίσης πρέπει να διαθέτει πολύ γερό στομάχι για να τα βγάλει πέρα με τη σκληρή πραγματικότητα του να κάνει πρωταθλητισμό στην Ελλάδα. Να αγνοεί όλες τις δυσκολίες και απλά να πεισμώνει πιο πολύ, δουλεύοντας πιο σκληρά. Πρέπει να έχει συγκεκριμένο στόχο και πλάνο υλοποίησης αυτού του στόχου. Παράλληλα να διαθέτει μια υποστηρικτική ομάδα που να δουλεύει και να πιστεύει από κοινού σε αυτόν τον στόχο (χορηγός, προπονητής, γυμναστής, εργοφυσιολογος φυσικοθεραπευτής, ψυχολόγος). Επειδή τίποτα από αυτά δεν στα παρέχουν, ο αθλητής πρέπει να έχει την δυνατότητα να επιλέξει και δημιουργήσει από μόνος του τις κατάλληλες συνεργασίες.
Ο πρωταθλητισμός γίνεται εμμονή από ένα σημείο και μετά;
Και βέβαια. Ο,τι σε ενδιαφέρει και αγαπάς πολύ είναι και εμμονή. Δεν είναι μια απλή δουλεία με σαββατοκύριακα ή ρεπό. Εδώ δίνεσαι ολοκληρωτικά. Στο 100%.
Έχεις φοβηθεί ποτέ στη θάλασσα;
Ναι, έχουν υπάρξει αρκετές στιγμές άλλα γενικά δε την φοβάμαι. Έχω απεριόριστο σεβασμό στη θάλασσα και έχω μάθει με τον δύσκολο τρόπο όλα αυτά τα χρόνια να παίζω με τους κανόνες που μου έχει επιβάλλει.
Πού φτάνουν οι φιλοδοξίες σου για το Ρίο;
Αυτό που μπορώ να πω είναι πως παλεύω, έχω επίγνωση του παιχνιδιού και θα είμαι στην καλύτερη κατάσταση που έχω βρεθεί πότε.
Πέρασαν 20 χρόνια από την πρώτη σου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο ενθουσιασμός παραμένει ίδιος;
Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι ο ενθουσιασμός είναι μεγαλύτερος σε αυτούς τους Αγώνες!
Υπάρχουν οι συνθήκες για να μείνει ένας νέος αθλητής της ιστιοσανίδας στον χώρο;
Δυστυχώς θα πρέπει μόνο μέσα από προσωπική προσπάθεια και πρωτοβουλία να παραμείνει και να πάει μπροστά. Το θετικό όμως που διαθέτει ένας αθλητής και που για μένα είναι μεγάλο προτέρημα συγκριτικά με την άρτια οργάνωση και προγραμματισμό των ξένων, είναι ο στίβος που του προσφέρεται στις ελληνικές θάλασσες 365 ξερες τον χρόνο και το θαλασσινό του dna. Προσωπικά θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τον χορηγό μου ΜΕΤΚΑ καθώς χωρίς την υποστήριξη τους δεν θα είχα πάρει ποτέ την πρόκριση για το Ρίο.
