Ο Νάιρο Κιντάνα ψήλωσε ακόμα περισσότερο. Όχι, δεν ξεπέρασε το 1,66μ. ούτε βάρυνε περισσότερο από τα 58κ. Ωστόσο η επιτυχία του στον Γύρο της Ισπανίας, όταν επιτέλους αποφάσισε πως έπρεπε να επιτεθεί για να νικήσει, έδωσε σε αυτόν ακόμα περισσότερους πόντους και στους Κολομβιανούς έναν λόγο να χαρούν. Άλλωστε με καταγωγή από αγροτική οικογένεια που δύσκολα τα έφερνε βόλτα, ο Κιντάνα είναι ένας από αυτούς.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Τη στιγμή της απονομής την περίμενε από τότε που άρχισε να κάνει τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στην ποδηλασία. Μπορεί ο γαλλικός Γύρος να είναι ο κορυφαίος όλων αλλά η Ισπανία έχει κάτι ξεχωριστό. Ο Νάιρο Κιντάνα νιώθει πιο οικεία στη διοργάνωση καθώς η κουλτούρα και το ταπεραμέντο των Ιβήρων είναι πιο κοντά στο δικό του Κολομβιανό. Το βράδυ της Κυριακής ο 26χρονος αθλητής δε χρειάστηκε να κλείσει τα μάτια για να ονειρευτεί. Ο,τι ζούσε ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Σήκωσε στον ουρανό της Μαδρίτης τη «σαλατιέρα» και έβλεπε μέσα από τα πολύχρωμα κομφετί τους συμπατριώτες του που, δύο χρόνια μετά την Τεργέστη, έκαναν ξανά απόβαση σε άλλη πόλη και χώρα για να δουν τον αγαπημένο τους ήρωα να πανηγυρίζει το δεύτερο γκραν τουρ της καριέρας του. Ο σαματάς που έκαναν οι Κολομβιανοί τη στιγμή που ο Κιντάνα ανέβαινε στο βάθρο ήταν κάτι που σπάνια βλέπεις και ακούς σε ποδηλατικό αγώνα. Οι συμπατριώτες του συνέχισαν να τραγουδούν μόνοι τους τον εθνικό ύμνο ακόμα και όταν ολοκληρώθηκε από τα μεγάφωνα. Και όλα αυτά γιατί ο Κιντάνα είναι ένας από αυτούς. Ο αρχηγός της Μόβισταρ ποτέ δεν άφησε τον τόπο του για να ζήσει μόνιμα στην Ευρώπη, ποτέ δεν ένιωσε σταρ και ποτέ δεν απαρνήθηκε το φτωχό του παρελθόν.
Όταν ξεκίνησαν όλα
Στις 4 Φεβρουαρίου 1990 ο κύριος Λουίς και η κυρία Ελουίζ Κιντάνα έφεραν στον κόσμο τον Νάιρο. Η οικογένεια Κιντάνα, που ζούσε και ζει ακόμα στην Κομπίτα, δεν ξέφυγε από τις συνθήκες που ορίζουν τα περισσότερα σπίτια στη χώρα. Ήταν αγρότες, καλλιεργούσαν τα δικά τους οπωροκηπευτικά αλλά αν και τα χρήματα στο σπίτι τους δεν περίσσευαν ο πατέρας προσπαθούσε να ικανοποιήσει κάθε ανάγκη του νοικοκυριού. Το ποδήλατο δεν άργησε να μπει στη ζωή του Νάιρο, όπως συμβαίνει με κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει βιοποριστικά προβλήματα. Το σχολείο βρισκόταν 16χλμ. μακριά από το σπίτι του. Θα μπορούσε να παίρνει το λεωφορεία αλλά έχοντας άλλα τέσσερα αδέλφια, ο Νάιρο δεν ήθελε να επιβαρύνει τους δικούς του με ένα επιπλέον εισιτήριο. Έτσι ο πατέρας του τού αγόρασε ένα μεταχειρισμένο αξίας 30 δολαρίων. Όταν το πρωτοείδε, τα μάτια του έλαμψαν. Σαν να του χάρισαν όλες τις σοκολάτες του κόσμου. Για να φτάσει στο σχολείο ανεβοκατέβαινε καθημερινά δρόμους στης Άνδεις. Αλλά αυτό λίγο τον ένοιαζε. Κάθε φορά που καβαλούσε το ποδήλατο ονειρευόταν πως η διαδρομή θα τελείωνε σε κάποια κορυφή και εκεί θα τον περίμενε μία κίτρινη ή κόκκινη φανέλα. Πράγματι η διαδρομή τελείωνε σε κορυφή αφού εκεί βρισκόταν το σπίτι του. Ωστόσο αντί για τη φανέλα των δύο μεγάλων Γύρων τον περίμενε μία «ρουάνα», ένα παραδοσιακό ρούχο τον Κολομβιανών (κάτι σαν το μεξικανικό πόντσο) ώστε να προστατευτεί από τις χαμηλές θερμοκρασίες. Το ποδήλατο ήταν επίσης το μέσο για να συνεισφέρει οικονομικά στην οικογένειά του. Με αυτό πήγαινε από πόρτα σε πόρτα και πουλούσε λαχανικά και φρούτα. Η θέληση να βοηθήσει τους δικούς του ανθρώπους ήταν τέτοια που ο μικρός γνώριζε να οδηγεί από τα 10 του χρόνια. Σε ηλικία 15 ετών έπαιρνε τα βράδια το αυτοκίνητο του πατέρα του και έκανε τον ταξιτζή, πάντα με τον κίνδυνο να τον συλλάβει η αστυνομία. Το ποδήλατο όμως ήταν μέρος της καθημερινότητάς του. Είτε για δουλειές είτε για απόδραση.
Το ταλέντο δεν άργησε να φανεί
Ο πατέρας του είδε πως ο μικρός έχει κάτι ξεχωριστό από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Η άνεση με την οποία ανέβαινε τις ανηφόρες του έκανε μεγάλη εντύπωση. Ο μύθος λέει πως μία ημέρα η αδελφή του ήθελε να κάνει μία ανάβαση με το ποδήλατο αλλά δεν άντεξε. Έτσι ο Νάιρο έδεσε το ποδήλατο της με ένα σκοινί και την τράβηξε ο ίδιος με το δικό του. Ο Λουίς Κιντάνα του αγόρασε ένα αγωνιστικό ποδήλατο με το οποίο άρχισε να παίρνει μέρος σε κούρσες. Λίγο πριν την αγορά, σε ηλικία 15 ετών, ο Νάιρο χτυπήθηκε από αυτοκίνητο όταν έκανε ποδήλατο και έμεινε πέντε ημέρες σε κώμα. Αυτό δεν πτόησε τον πατέρα του. Το είχε υποσχεθεί στον γιο του και το έκανε. Ο Νάιρο άρχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες. Πολλές φορές δεν υπήρχαν τα απαραίτητα χρήματα για να πληρωθεί το κόστος συμμετοχής και έτσι ο πατέρας Κιντάνα έκλεινε μία ιδιαίτερη συμφωνία. Ήταν τόσο σίγουρος για τη νίκη του γιου του που έπειθε τους διοργανωτές να τον αφήσουν να τρέξει δωρεάν και μετά θα τους πλήρωνε με το έπαθλο της πρώτης θέσης. Και ο Λουίς δεν φάνηκε καθόλου ασυνεπής στα λόγια του. Ο μικρός σημείωνε τη μία επιτυχία μετά την άλλη. Ο Νάιρο υπέγραψε το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο το 2009 με ομάδα της περιοχής του. Το 2010 κατέκτησε τον γαλλικό Γύρο ντε Λ΄Αβενίρ που θεωρεται ένας από τους πιο σημαντικούς αγώνες για νέους και ημιεπαγγελματίες ποδηλάτες. Όταν επέστρεψε στη χώρα του έγινε δεκτός με τιμές ήρωα. Ο πρόεδρος της Κολομβίας, Χουάν Μανουέλ Σάντος, τον υποδέχθηκε στο μέγαρό και του απένειμε το μετάλλιο της τιμής λέγοντάς του πως αποτελεί παράδειγμα για όλους τους Κολομβιανούς. Το 2012 ο Κιντάνα πήρε μεταγραφή στη Μόβισταρ. Από τότε έχει συμμετάσχει σε οκτώ μεγάλους Γύρους νικώντας τους δύο. Η εξαιρετική του ικανότητα στις αναβάσεις, τον έχει αναδείξει σε έναν από τους κορυφαίους ανηφορίστες των τελευταίων ετών. Είναι παντρεμένος με τη συμπατριώτισσά του Γέιμι Πάολο Φερνάντεζ και έχουν μία κόρη δύο ετών, τη Μαριάνα.
