Με τη λογική των αριθμών το ποσοστό επιτυχίας των αναπτυξιακών Εθνικών ομάδων που συμμετείχαν στην προκριματική διαδικασία των ευρωπαϊκών και παγκοσμίων πρωταθλημάτων δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδιαίτερα πετυχημένο.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Με την Εθνική κορασίδων να είναι η μοναδική που κατάφερε να προκριθεί (παίδες, έφηβοι, νεάνιδες αποκλείστηκαν) το 25% μπορεί να μοιάζει σε κάποιους μικρό, ωστόσο τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και φυσικά η ψυχρή λογική των αριθμών δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που θέλει τις ομάδες μας να παλεύουν μέσα σε αντίξοες συνθήκες (δε χρειάζεται να τονίσουμε ποια η οικονομική κατάσταση της χώρας) κόντρα σε χώρες οι οποίες σε επίπεδο ανάπτυξης είναι τουλάχιστον πολλά χρόνια μπροστά.
Χώρες οι οποίες έχουν αθλητικά σχολεία (αυτά που κατά καιρούς εξαγγέλλουν οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίας του ελληνικού αθλητισμού) στα οποία είναι μαζεμένοι όλοι οι επίλεκτοι αθλητές και αθλήτριες και δουλεύουν 11 μήνες με τους προπονητές των Εθνικών ομάδων με αποτέλεσμα να είναι ομάδες με την πραγματική έννοια της λέξης κι ας υπολείπονται σε ταλέντο από τις δικές μας.
Γιατί όπως φάνηκε ξεκάθαρα το περασμένο τετραήμερο το ταλέντο δεν λείπει από καμία Εθνική, αλλά αυτό που λείπει είναι ο χρόνος και οι όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Οι συγκινητικές προσφορές τοπικών φορέων από διάφορες πόλεις της περιφέρειας ήταν πολύ σημαντικές στο πραγματοποιηθούν έστω και ολιγοήμερες προετοιμασίες, όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθεί μια μόνιμη λύση.
Κι αν δεν μπορεί το κράτος να τη δώσει, τότε ίσως θα πρέπει (όλες οι ομοσπονδίες) να απευθυνθούν στα ιδιωτικά σχολεία συγκεντρώνοντας εκεί την αφρόκρεμα όχι μόνο του βόλεϊ, αλλά όλου του ελληνικού αθλητισμού.
