Το 2010 ο Σκοτσέζος Μίκι Γιουλ υπηρετούσε στον βρετανικό στρατό όταν μία έκρηξη στο Αφγανιστάν τον άφησε ανάπηρο. Ο 36χρονος αρνείται να αποδεχθεί πως εκείνη ήταν η μέρα που καθόρισε τη ζωή του και τα τελευταία χρόνια προπονείται με το βλέμμα καρφωμένο στη σημαία της Βραζιλίας που του υπενθυμίζει καθημερινά το στόχο του.
«Τι σημαίνει η 1η Ιουλίου για σένα», ρώτησαν κάποτε οι δημοσιογράφοι τον Μίκι Γιουλ. «Είναι μια συνηθισμένη ημέρα προπόνησης», απάντησε ο ίδιος τσεκάροντας το ημερολόγιό του. Για τη μητέρα του, τα παιδιά του, τη σύζυγο και τους φίλους του δεν ήταν έτσι όμως. Ήταν η ημέρα που μετά από έκρηξη αυτοσχέδιου μηχανισμού στο Αφγανιστάν, η ζωή του Γιουλ άλλαξε για πάντα. Ο Γιουλ έχασε άμεσα το αριστερό του πόδι και υπεβλήθη σε περισσότερες από 40 επεμβάσεις για να σώσει το δεξί αλλά τελικά έπρεπε να ακρωτηριαστεί. Στο μυαλό του ακόμα ακούει τις έλικες από το σινούκ που ήρθε να τον σώσει. Όμως πλέον ο 36χρονος δεν έχει χρόνο για συναισθηματισμούς και μιζέριες. Παραείναι απασχολημένος για να κάθεται να κλαίει. Η σημαία της Βραζιλίας που έχει καρφώσει στο ταβάνι του γκαράζ του του υπενθυμίζει το στόχο που κυνηγάει κάθε μέρα. Ο πρώην λοχίας του βρετανικού στρατού έχει το κουράγιο να ξυπνάει κάθε πρωί με χαμόγελο αν και έχει υποφέρει πολύ. «Ο γιος μου πιστεύει πως είμαι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο», λέει ο Γιουλ. Η επιθυμία του να μην απογοητεύσει το παιδί του και η λαχτάρα για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες αποτελούν τα σημαντικότερα κίνητρά του. «Το μυαλό μου κάποια φορά στέλνει σήματα για να δει αν τα πόδια μου είναι ακόμα εκεί. Τριάντα ένα χρόνια ήμουν με πόδια. Τώρα όχι. Πολλές φορές το μυαλό δεν είναι έτοιμο να το δεχθεί αυτό και σε δοκιμάζει. Αλλά συνεχίζω. Βγάζω το θηρίο από μέσα μου».
Η ημέρα που άλλαξε τη ζωή του
Ο Γιουλ υπηρετούσε στον βρετανικό στρατό. Το πρωινό της 1η Ιουλίου 2010 ξεκίνησε μαζί με τους συναδέλφους τους για άλλη μία συνηθισμένη ημέρα. Η αποστολή τους ήταν να περισυνελέξουν βόμβες από επαρχιακούς δρόμους του Αφγανιστάν. Η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Μία από αυτές εξερράγη κάτω από τα πόδια του. «Το μόνο που θυμάμαι από εκείνη την ημέρα ήταν αίματα παντού», θα πει αργότερα. Ο Γιουλ μεταφέρθηκε στη στρατιωτική βάση. Από εκεί επαναπατρίστηκε και νοσηλεύτηκε στο Κουίν Ελίζαμπεθ στο Μπέρμιγχαμ. Ο Σκοτσέζος βρισκόταν σε κώμα για μία εβδομάδα προτού ξυπνήσει και αντιμετωπίσει κατάματα την αλήθεια.
Όταν ξύπνησε από το κώμα ζήτησε απεγνωσμένα να φύγει από την μονάδα εντατικής θεραπείας. Παντού υπήρχαν τραυματισμένοι και νεκροί στρατιώτες. «Ήταν περίεργο να βλέπεις δίπλα σου ανθρώπους που τους γνώριζες. Υπήρχαν άνθρωποι με διπλή ή τριπλή αναπηρία, άλλοι που είχαν δεχθεί σφαίρα στο κεφάλι και άνθρωποι με ο,τι τραυματισμούς μπορούσες να φανταστείς».
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του οι μόνες σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό ήταν τι θα έκανε όταν έπαιρνε εξιτήριο γνωρίζοντας βέβαια πως η καριέρα του στο στρατό είχε μόλις τελειώσει. Ο Γιουλ ήταν πάντα αθλητικός τύπος και δυνατός χαρακτήρας. Τρία χρόνια πριν την μοιραία έκρηξη είχε ξεκινήσει powerlifting. «Ο σωματότυπος και η δύναμή σου σε έσωσαν», του είπαν οι γιατροί. Περνώντας την έξοδο του νοσοκομείου βρέθηκε σε κέντρο αποκατάστασης. Αποφασισμένος να μην ηττηθεί, έκανε σχέδια για το μέλλον. Σε οκτώ μήνες θα περπατούσε με προσθετικά πόδια στο διάδρομο της εκκλησίας για να παντρευτεί την αγαπημένη του Τζόντι. Πατέρας δύο παιδιών σήμερα, ο Γιουλ ξεκίνησε άρση βαρών σε πάγκο με στόχο να αγωνιστεί σε διεθνείς διοργανώσεις. Οι κόποι του απέδωσαν. Τώρα προπονείται για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και αποτελεί την επιτομή της έμπνευσης για όσους στέκονται δίπλα του.
«Κρατούσα τον εαυτό μου απασχολημένο»
Αν και ο Μίκ υπέφερε από μετα-τραυματικό στρες δεν το άφησε να τον καταβάλλει: «Υπήρχε μόνο ένας άνθρωπος που θα το σταματούσε και αυτός ήμουν εγώ. Έκανα συνειδητή επιλογή να θέσω στόχους και ήξερα πως δε θα τους κατάφερνα αν στεναχωριόμουν όλη την ώρα. Κράτησα τον εαυτό μου απασχολημένο κάνοντας προπόνηση συνέχεια».
Στη μάχη που έδινε για να κρατηθεί όρθιος είχε σύμμαχο το πείσμα να γίνει δυνατός ξανά. Η ευκαιρία ήρθε μπροστά του όταν άκουσε για μία «Παραολυμπιακή ημερίδα» που περιελάμβανε άρση βαρών σε πάγκο. Ήταν η ευκαιρία του να δείξει στον κόσμο τι μπορούσε να κάνει. Όντως τα πήγε καλά αν και ήταν ακόμα αδύναμος και παρ΄όλο που σήκωσε ο,τι υπήρχε για κάποιο λόγο δεν έκανε το παραπάνω βήμα. Ο Γιουλ απογοητεύτηκε αλλά σύντομα αυτό αποδείχθηκε η κινητήριος δύναμη για να βγάλει τον καλύτερό του εαυτό. Στην πορεία της ζωής του έμαθε για ένα πρόγραμμα ταλέντων στη Σκοτία. Η ημέρα που έκανε την εγγραφή τον οδήγησε σε νέους δρόμους. Λίγα χρόνια αργότερα με πολύ προπόνηση και αφοσίωση ο Γιουλ έγινε μέλος της ομάδας της Σκοτίας.
Για τον Γιουλ η ζωή του δεν τελείωσε εκείνη την απαίσια ημέρα την οποία αρνείται να αποδεχθεί ως αυτή που τον καθόρισε. Ο Γιουλ είναι μαχητής. Είναι ένας άνθρωπος που ξαναβρήκε την ταυτότητά του μέσα από την αγάπη του για τον αθλητισμό και δε διστάζει να παραδεχθεί πως δεν βλέπει τους συναδέλφους του όσο συχνά θέλει για να μην τους θυμίζει το περιστατικό στο Αφγανιστάν: «Να σου πω κάτι; Δε βρίσκομαι συχνά μαζί τους. Πολλοί επηρεάστηκαν άσχημα από το συμβάν. Πιστεύω πως πολλοί δίνουν μάχη για να αντιμετωπίσουν τις αναμνήσεις καθημερινά. Δε νομίζω πως θα τους βοηθήσει να με δουν χωρίς πόδια».
Το 2014 συμμετείχε στους κοινοπολιτειακούς αγώνες και για λίγο έχασε το χάλκινο μετάλλιο. Δεν τον πείραξε όμως. Του έφτανε που δέχθηκε τα συγχαρητήρια του Γιουσέιν Μπολτ και του πρίγκιπα Χάρι. Τον περασμένο Νοέμβριο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Έγκερ. Τώρα βρίσκεται στην έκτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης και μέσα στην πρόκριση για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες τον Σεπτέμβριο. «Το Ρίο είναι ο κύριος στόχος μου. Ο,τι κάνω είναι για το Ρίο», σημειώνει ο 36χρονος. Σίγουρα η ιστορία του Γιουλ δεν τελειώνει εδώ. Σε οκτώ μήνες θα προσθέσει νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής του.
