Η Λέισελ Τζόουνς θα δει το όνομά της γραμμένο στο αυστραλιανό Hall of fame αλλά η πορεία της μέχρι την καταξίωση δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Η Τζόουνς ήταν η πρώτη κολυμβήτρια από την Αυστραλία που εκπροσώπησε τη χώρα της σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πρώτη της παρουσία ήταν σε ηλικία 14 ετών στη διοργάνωση του Σίδνει και ακολούθησε η Αθήνα το 2004, το Πεκίνο το 2008 και το Λονδίνο το 2012. Μέχρι και πριν αποσυρθεί από την ενεργό δράση τον Νοέμβριο του 2012 είχε κατακτήσει τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, επτά παγκόσμια πρωταθλήματα, δέκα χρυσά μετάλλια στους κοινοπολιτειακούς αγώνες και υπήρξε κάτοχος των παγκόσμιων ρεκόρ στα 100μ. και 200. πρόσθιο.
Το πρώτο χρυσό μετάλλιο σε ατομικό αγώνισμα ήρθε στο Πεκίνο με την ίδια να χαρακτηρίζει εκείνη τη στιγμή μαγική καθώς επιτέλους καρποφόρησαν οι κόποι της: «Δε θυμάμαι πολλά από εκείνη την κούρσα των 100μ. πρόσθιο αλλά ξέρω μόνο πόσο πολύ δουλειά έριξα. Μου πήρε οκτώ χρόνια για εκείνη την επιτυχία. Ήταν η στιγμή στην οποία όλα αυτά για τα οποία είχα δουλέψει έγιναν πραγματικότητα. Το μόνο που ήθελα ήταν ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και το κατάφερα», δηλώνει επτά χρόνια μετά η 30χρονη πλέον Τζόουνς αλλά θεωρεί πως η είσοδός της στο αυστραλιανό hall of fame είναι ακόμα μεγαλύτερο επίτευγμα στην καριέρα της «γιατί το όνομά σου είναι ανάμεσα σε αυτά κορυφαίων αθλητών, οπότε θα είναι κάτι ξεχωριστό για τη μητέρα μου! Το hall of fame είναι μία γλυκιά υπενθύμιση όσων έχω πετύχει», σημειώνει.
Όμως ο δρόμος μέχρι την επιτυχία δεν ήταν εύκολος. Στο βιβλίο της με τίτλο «Body Lenghts» που κυκλοφόρησε πρόσφατα η Τζόουνς περιγράφει τη μάχη που έδινε με τους δαίμονές της καθημερινά για να ανταπεξέλθει στην πίεση. Πολλές φορές η ίδια ένιωθε ανεπαρκής, είχε χαμηλή αυτοεκτίμηση και έκανε σκέψεις μέχρι και να βάλει τέλος στη ζωή της. Η αφήγησή της θυμίζει την παραδοχή την Αμερικανίδας Άλισον Σμιτ ότι υπέφερε από κατάθλιψη με την ίδια την Τζόουνς να συμπληρώνει πως: «Συχνά πυκνά καθόμουν στο κρεβάτι και αναρωτιόμουν τι πάει στραβά με εμένα. Ήμουν χρυσή Ολυμπιονίκης και κανονικά θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα. Αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι όπως το περίμενα». Στο συγκεκριμένο βιβλίο η Τζόουνς γράφει πως πίστευε ότι όλα θα ήταν διαφορετικά μετά το χρυσό στο Πεκίνο: «Νόμιζα πως θα άρεσα περισσότερο στους φίλους μου ή πως ο αρραβωνιαστικός μου θα με αγαπούσε περισσότερο. Και το ποιο χαζό από όλα είναι που πίστευα πως θα άρεσα εγώ στον εαυτό μου». Μάλιστα εξομολογείται και μία απόπειρα αυτοκτονίας κατά τη διάρκεια ενός προπονητικού καμπ στην Ισπανία ένα χρόνο νωρίτερα όπου «καθόμουν στο πάτωμα του μπάνιου δίπλα σε υπνωτικά χάπια και σχεδίαζα πώς να κλέψω μαχαίρι από την κουζίνα του ξενοδοχείου για να σκοτωθώ». Ωστόσο στο βιβλίο της περνάει το μήνυμα πως αν και η ζωή έχει συνεχή σκαμπανεβάσματα όλοι μπορούν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες. Η τελευταία διάκριση της Τζόουνς ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου όταν κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο με την ομάδα 4Χ100, σε μία χρονιά που όχι μόνο δεχόταν έντονη κριτική για τα παραπανίσια κιλά της αλλά και αυστραλιανή εφημερίδα είχε διεξάγει δημοσκόπηση για τον αν η κολυμβήτρια θα έπρεπε να πάρει μέρος στους Αγώνες.
