Αύριο στο Τόκιο, ο Ιμπραχίμ Αλ Χουσείν θα αγωνιστεί στα 100μ πρόσθιο SB8 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, πέντε χρόνια μετά το Ρίο 2016 και εννέα χρόνια μετά την στιγμή που θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του.
Η Οδύσσεια του Αλ Χουσείν ξεκίνησε το 2012 στη Συρία, όταν ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα του πολέμου στη χώρα του το 2011, προσπάθησε να σώσει ένα φίλο του από ελεύθερο σκοπευτή. Η πράξη του όμως γύρισε εις βάρος του, καθώς εκείνη ήταν η στιγμή που έχασε το δεξί του πόδι από το γόνατο και κάτω αλλά και εκείνη που ξεκίνησε το ταξίδι του μέχρι το Τόκιο.
Αφότου έλαβε τις πρώτες βοήθειες από έναν… οδοντίατρο που είχε στήσει ένα πρόχειρο νοσοκομείο – τέντα για να απολυμάνει το τραύμα, αποφάσισε με τη βοήθεια ενός φίλου του να περάσει κρυφά από τη Συρία στη Τουρκία ώστε να έχει την ευκαιρία να επιβιώσει. Φτάνοντας στη γειτονική χώρα, ο γιατρός που του έδωσε το προσθετικό πόδι, αντί να βελτιώσει, χειροτέρεψε το τραύμα του καθώς το μέταλλο είχε εισέλθει στο δέρμα και έφτανε μέχρι και το κόκαλο του. Έτσι αποφάσισαν να πάρουν το δρόμο για Κωνσταντινούπολη…
Η Ελλάδα ήταν ο επόμενος προορισμός για τον Αλ Χουσεΐν, ο οποίος κατάφερε να μπει στη χώρα μας με τη βοήθεια λαθρέμπορων. Σε ένα μικρό καράβι με συνοδοιπόρους πρόσφυγες που έψαχναν επίσης να βρουν ένα ασφαλές μόνιμο σπίτι, μπόρεσαν να κρατηθούν ζωντανοί και να φτάσουν στη Σάμο. Από εκεί έπλευσε για Αθήνα στην οποία βρήκε το λιμάνι του.
Τα βράδια κοιμόταν στα πάρκα και έτρωγε από τη… γη ότι έβρισκε καθώς δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να επιβιώσει μέχρι που εμφανίστηκε ο Έλληνας γιατρός Άγγελος Χρονόπουλος ως από μηχανής θεός για να του απαλύνει τον πόνο. Με προσωπικά του έξοδα του αγόρασε προσθετικό, ξύλινο, πόδι και του έμαθε να στέκεται ξανά στα πόδια του. Κατάφερε να πιάσει μια δουλειά ως καθαριστής σε μια καφετέρια και η ζωή του άρχισε σταδιακά να φτιάχνει. Τα χρήματα πλέον αρκούσαν για να εξασφαλίσει φαγητό και στέγη και το μοναδικό που έλειπε ήταν ένα άθλημα.
Στην αρχή τον απέρριπταν πολλοί όμιλοι, ώσπου άνοιξε τις πόρτες του μια ομάδα μπάσκετ στο Μαρούσι το 2014. Ένα χρόνο μετά οι παιδικές του αναμνήσεις ήρθαν ξανά στη ζωή μετά από πρόταση που έλαβε από το ΟΑΚΑ. Το κολύμπι στο οποίο προπονούνταν μαζί με τον πατέρα του πριν τον πόλεμο στη Συρία, επανήλθε στη ζωή του ανοίγοντάς του έναν μεγάλο δρόμο.
Με το προσφυγικό ζήτημα να έχει φτάσει στη κορύφωσή του και τους Παραολυμπιακούς Αγώνες 2016 να πλησιάζουν η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή μαζί με τα Ενωμένα Έθνη του ζήτησαν να είναι μέλος της Παραολυμπιακής λαμπαδηδρομίας, στο πρώτο κομμάτι του ταξιδιού της φλόγας μέχρι το Ρίο. 10 μέρες μετά έμαθε ότι θα ταξίδευε και εκείνος στη Βραζιλία για να αγωνιστεί στο μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός του κόσμου. Η ενέργεια του πλήθους μέσα στο Μαρακανά στάδιο, αντηχούσε μέσα του σαν να ήταν ένα όνειρο. Μπορεί ο σημαιοφόρος της IPT (Independent Parolympic Team), να μην επέστρεψε με μετάλλιο στα 50μ ή 100μ ελεύθερο, κατηγορίας S9, όπου αγωνίστηκε αλλά γύρισε με το βραβείο Γουανγκ Γιουν Ντάι. Το βραβείο αυτό απονέμεται σε αυτόν που προσομοιώνει το πνεύμα των Αγώνων.
Πέντε χρόνια και μια υγειονομική παγκόσμια κρίση πέρασε, μέχρι τον Ιούνιο του 2021 να του ανακοινωθεί ότι θα αποτελέσει ένα από τα έξι άτομα που θα βρεθούν στο Τόκιο και θα εκπροσωπήσουν την Ανεξάρτητη Προσφυγική Ομάδα. Οι υπόλοιποι αθλητές είναι οι Παρφέ Χακιζιμάνα (ταε κβο ντο), Ανάς Αλ Καλίφα (κανόε καγιάκ), Αλία Ίσσα (ρίψη κορίνας), Σαράντ Ναζαρσπούρ (δισκοβολία) και ο Αμπάς Καρίμι (κολύμβηση).
Αύριο 10:57 ώρα Ιαπωνίας και 16:57 ώρα Ελλάδος, ο Αλ Χουσείν θα βρεθεί πίσω από τον βατήρα και θα κολυμπήσει τα 100μ πρόσθιο SB8 στη δεύτερή του συμμετοχή σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, προσθέτοντας ακόμα μια μεγάλη επιτυχία στο βιογραφικό του.
