Η ποδηλασία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις κοινωνικές αλλαγές στις αρχές του περασμένου αιώνα, συνέβαλε στην ανεξαρτησία των γυναικών και οδήγησε στη δόξα δεκάδες ταλαντούχους αθλητές από κατώτερα οικονομικά στρώματα.
του Στέφανου Σουλιώτη
[email protected]
Ένα από τα πρώτα success story του αθλητισμού βγήκε μέσα από την ποδηλασία στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Αφροαμερικανός Μάρσαλ Τέιλορ, ξεπέρασε τις προκαταλήψεις που του έβαζαν εμπόδιο και έγινε ο πρώτος μαύρος παγκόσμιος πρωταθλητής στην ιστορία της ποδηλασίας το 1899 και μόλις ο δεύτερος μαύρος παγκόσμιος πρωταθλητής σε οποιοδήποτε άθλημα μετά τον Καναδό πυγμάχο Τζορτζ Ντίξον. Ο Τέιλορ γεννήθηκε το 1878 στην Ιντιάνα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου στις ΗΠΑ. Άρχισε να δείχνει τα πρώτα δείγματα του ταλέντου του αμέσως μόλις πήρε το πρώτο του ποδήλατο σε ηλικία 12 ετών. Η ικανότητά του να στέκεται ακίνητος πάνω στο ποδήλατο χωρίς να ακουμπάει τα πόδια στο έδαφος του άνοιξαν την πόρτα στην πρώτη του δουλειά. Τοπικό ποδηλατικό κατάστημα τον προσέλαβε για να κάνει τον «κράχτη» και να παρουσιάζει το τρικ στην είσοδο ώστε να προσελκύει κόσμο. Στα 13 του ο Τέιλορ είχε ήδη συμμετάσχει και νικήσει σε αγώνες πίστας ερασιτεχνών και είχε καταρρίψει το ρεκόρ μιλίου στο ποδηλατοδρόμιο της Ιντιάνα. Δύο χρόνια αργότερα και αφού κυριαρχούσε όπου και αν έτρεχε, ο Τέιλορ έπεσε θύμα του ρατσισμού καθώς οι αρχές του απαγόρευσαν να αγωνίζεται. Ωστόσο ο ίδιος δε το έβαλε κάτω. Βρήκε χορηγούς και συνέχιζε να τρέχει σε αγώνες στη Νέα Υόρκη και στη Μασσαχουσέττη. Έγινε επαγγελματίας το 1896 και νίκησε στο περίφημο «εξαήμερο σιρκουί» κόντρα σε επαγγελματίες ποδηλάτες από τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη.
Το 1899 ο Τέιλορ πήρε μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πίστας στο Μόντρεαλ. Αντίπαλος του στο σπριντ του ενός μιλίου ήταν ο Αμερικανός Τομ Μπάτλερ και ο Γάλλος Γκαστόν Κουρμπ ντ΄Ουτρεγιόν. Κανείς από τους δύο δεν ήταν ικανός να του στερήσει το χρυσό μετάλλιο. Μέχρι τον επόμενο χρόνο ο Τέιλορ είχε στην κατοχή του επτά παγκόσμια ρεκόρ! Η φήμη του Αφροαμερικανού άρχισε να ταξιδεύει πέρα από τον Ατλαντικό. Το 1902 έμεινε στην Ευρώπη όπου αγωνίστηκε 57 φορές και νίκησε τις 40. Ωστόσο πίσω στη χώρα εξακολουθούσε να αντιμετωπίζεται υποτιμητικά. Στην αυτοβιογραφία του ο Τέιλορ περιγράφει τα εμπόδια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, που του έβαζαν ακόμα και οι συναθλητές του. Χαρακτηριστικά αναφέρει τα καρφιά που του έριχναν στην πίστα, το παγωμένο νερό που του πετούσαν από τις εξέδρες και τις συνωμοσίες που έστηναν οι συναθλητές του προκειμένου να μη νικήσει. Ο Τέιλορ πέθανε το 1932 στο Σικάγο πάμφτωχος έχοντας χάσει όλη του την περιουσία κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε λίγα χρόνια νωρίτερα στις ΗΠΑ. Σήμερα το ποδηλατοδρόμιο της Ιντιάνα και αρκετοί δρόμοι σε πόλεις όπου αγωνίστηκε έχουν πάρει το όνομά του.
