Υπήρξε ο μοναδικός που μπόρεσε έστω και για λίγο να κάνει τους φιλάθλους του Άρη να λησμονήσουν τον Νίκο Γκάλη. Κατόρθωμα που από ότι φαίνεται δύσκολα θα επαναληφθεί στο μέλλον. Ο Ρόι Τάρπλεϊ υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας στον Άρη.
του Γιώργου Συρίδη
[email protected]
Το καλοκαίρι του ’92 ήταν μαρτυρικό για τους φιλάθλους του Άρη. Η αποχώρηση του Νίκου Γκάλη από την ομάδα 13 χρόνια μετά ήταν όχι απλά η είδηση της χρονιάς, ήταν το τέλος εποχής για την «αυτοκρατορία», ήταν ένα γεγονός που άλλαξε και την πορεία του ελληνικού μπάσκετ.
Ο Θεόφιλος Μητρούδης έχοντας πάρει πάνω του την ευθύνη για την συγκεκριμένη απόφαση, έπρεπε να βρει μια λύση ως διάδοχη κατάαταση στον Άρη για την επόμενη χρονιά, έναν παίκτη κράχτη που θα έκανε την διαφορά εντός κι εκτός παρκέ.
Το ρίσκο ήταν μέρος της ζωής του Μητρούδη και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά και στην απόφαση να φέρει στην Ελλάδα τον Ρόι Τάρπλεϊ.
Οι διασυνδέσεις του Στιβ Γιατζόγλου στις Ηνωμένες Πολιτείες και το… χρήμα έκαναν την διαφορά. Ο «Ταρπ» έχοντας στην πλάτη του τον δια βίου αποκλεισμό από το ΝΒΑ για παράνομη χρήση ναρκωτικών δεν θα μπορούσε να παίξει μπάσκετ πουθενά αλλού εκτός από την Ευρώπη. Το Νο7 του ντραφτ το 1986, ο καλύτερος 6ος παίκτης το 1987, ένας φτιαγμένος ολ σταρ παίκτης, ίσως και μέλος της ντριμ τιμ αν δεν είχε σχέση με ουσίες και αλκοόλ, απάντησε θετικά στην πρόταση του Άρη. Τότε τα 800.000 δολάρια ήταν… τρελό ποσό, όχι όσα έπαιρνε ο Γκάλης, αλλά ήταν μεγάλο νούμερο. Για την αμοιβή του Τάρπλεϊ θεωρήθηκε τότε «steal» για τον Άρη, διότι ο φόργουορντ των Μάβερικς είχε συμβόλαιο με εκατομμύρια δολάρια και τη δυναμική να υπογράψει για ακόμα περισσότερα, αν δεν έμπλεκε στις ιστορίες που τελικά του κόστισαν τη ζωή δύο δεκαετίες αργότερα.
Για τον φίλαθλο του Άρη ο Τάρπλεϊ αποτέλεσε το ιδανικό χάπι για να απαλύνει τον πόνο του από την φυγή του Νίκου Γκάλη. Όταν δε, ο Τάρπλεϊ άρχισε τα 20+20 (πόντους-ριμπάουντ) και οδήγησε τον Άρη στη νίκη με 88-56 επί του ΠΑΟΚ, ο Γκάλης σαφώς δεν είχε ξεχαστεί, αλλά όλοι έβλεπαν μια ομάδα να παίζει ίσως το καλύτερο μπάσκετ όλων των εποχών στην Ελλάδα. Ο Άρης ήταν τρένο για εννιά αγωνιστικές. Πρώτος, αήττητος και με 35 πόντους μέσο όρο διαφορά σε κάθε παιχνίδι. Ο Τάρπλεϊ γνώριζε την αποθέωση παντού, οι φίλαθλοι του Άρη ένιωθαν πως ο «αυτοκράτορας» αναγεννήθηκε.
Δυστυχώς, όλο αυτό το οικοδόμημα στηρίχθηκε στο όχι και τόσο επαγγελματικό μυαλό ενός χαρισματικού παίκτη, μοναδικού σε προσόντα και μπασκετική αξία. Ο Τάρπλεϊ υπέστη διάστρεμμα, αλλά αντί να επιστρέψει σε δύο βδομάδες, επέστρεψε σε δύο μήνες, ο Άρης έχασε αγώνες, βγήκε από τον ρυθμό του και εν τέλει έμεινε μακριά από τον τίτλο στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια!
Βέβαια, ο «Ταρπ» φρόντισε για μία φορά, τον Μάρτιο του ’93, να θυμηθεί τον καλό του εαυτό και οδήγησε τον Άρη στο Τορίνο στην κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου του. Ο Άρης κέρδισε την Εφές Πίλσεν με 50-48 και κατέκτησε το ευρωπαϊκό κύπελλο. Χωρίς τον Γκάλη, με τον οποίο πάλευε για χρόνια στην Ευρώπη.
Ο Τάρπλεϊ τελείωσε το πρωτάθλημα με 21,2 πόντους και 17,1 ριμπάουντ μέσο όρο σε 28 παιχνίδια του με τον Άρη. Την επόμενη χρονιά ο Γιάννης Ιωαννίδης τον πήρε στον Ολυμπιακό, με απολαβές περίπου 1,5 εκατ. ευρώ. Ο Τάρπλεϊ σε 36 αγώνες είχε 20,4 πόντους και 13 ριμπάουντ μέσο όρο στην Ελλάδα και έδεσε τέλεια με το δίδυμο Τάρλατς – Φασούλα, παίζοντας ως πάουερ φόργουορντ. Η απώλεια της ευρωλίγκας στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ από τη Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς έφερε και το τέλος του Τάρπλεϊ από τον Ολυμπιακό, αφού την ίδια στιγμή ο Αμερικανός είδε τις προσπάθειες για επιστροφή του στο ΝΒΑ να καρποφορούν. Επέστρεψε στους Μάβερικς, αλλά δεν είχε το μυαλό να παραμείνει εκεί… Αποβλήθηκε εκ νέου και επέστρεψε στην Ελλάδα για 12 αγώνες, φορώντας τη φανέλα του Ηρακλή, την περίοδο 1995-96, με προπονητή τον Στιβ Γιατζόγλου. Είχε 23 πόντους και 12,5 ριμπάουντ μέσο όρο. Η καριέρα του στην Ελλάδα έκλεισε άδοξα λίγα χρόνια μετά, την περίοδο 1999-00 όταν για δύο φορές φόρεσε τη φανέλα του Έσπερου Καλλιθέας… Αργότερα βρήκε καταφύγιο στην Κύπρο, παίζοντας μπάσκετ αλλά συνδυάζοντας και τις απολαύσεις της ζωής, προσπάθησε στα 40 του χρόνια να γυρίσει στο ΝΒΑ, αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ και έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας μέχρι προχθές, όταν το όνομά του δόθηκε από το νοσοκομείο του Τέξας Άρλινγκτον. Υπατική ανεπάρκεια η αιτία θανάτου για τον καλύτερο ξένο παίκτη που φόρεσε ποτέ τη φανέλα του Άρη, για τον καλύτερο ξένο παίκτη που αγωνίστηκε στην Ελλάδα σύμφωνα με τον Γιάννη Ιωαννίδη, για τον κορυφαίο Αμερικανό που έπαιξε μπάσκετ στην Ευρώπη κατά πολλούς φιλάθλους.