Αθλητής υπόδειγμα, χαρακτήρας μάλαμα. Τυχερό το ελληνικό χάντμπολ που διαθέτει τον Γρηγόρη Σανίκη. Παραμονές του κρίσιμου αγώνα με τη Βοσνία, ο Έλληνας διεθνής μιλάει στο sportsfeed.gr για την Eθνική ομάδα χάντμπολ και λέει αλήθειες για το άθλημα που πρέπει να προβληματίσουν…
συνέντευξη στον Ηλία Τάταλα
[email protected]
φωτογραφία Κώστας Αμοιρίδης
[email protected] follow me @amiridiskostas
[email protected]
Στα 34 του, ο Σανίκης αποτελεί κεφάλαιο για το ελληνικό χάντμπολ, που δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητο ακόμη και όταν ο ίδιος αποφασίσει να βγει από τους αγωνιστικούς χώρους. Στη Γερμανία οι ειδήμονες έλεγαν ότι οι πάσες του Βεροιώτη περιφερειακού πρέπει να εμπεριέχονται σε διδακτικά βιβλία για το άθλημα. Στις Εθνικές ομάδες η παρουσία του συνδυάστηκε με μεγάλες στιγμές κυρίως στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τυνησίας το 2005. Τώρα, προς τη δύση της καριέρας του στη «γαλανόλευκη» εξακολουθεί να προσφέρει τα ψυχικά του αποθέματα, όπως ο ίδιος λέει. Και κάτι παραπάνω, θα προσθέταμε εμείς…
Μίλησε στο sportsfeed.gr με αφορμή τον αγώνα της Εθνικής ομάδας κόντρα στη Βοσνία, την Τετάρτη (2 Απριλίου), στο κλειστό της Μίκρας. Η κουβέντα όμως ξέφυγε και ο ίδιος είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, χωρίς να κρύβεται πίσω από το δαχτυλό του και κυρίως χωρίς να κάνει δημόσιες σχέσεις. Αυτός είναι ο Σανίκης…
Αύριο αντιμετωπίζετε τη Βοσνία. Πόσο πιο δύσκολη είναι η αποστολή σας, σε σχέση με τα προ τριμήνου ματς του προκριματικού ομίλου για το παγκόσμιο πρωτάθλημα;
Σαφώς πιο δύσκολη. Η Βοσνία είναι παραδοσιακή δύναμη στο χάντμπολ. Για εμάς όμως είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να προσπαθήσουμε όλοι μαζί, για να αφήσουμε παρακαταθήκη στα νέα παιδιά της Εθνικής δυνατά παιχνίδια στους προκριματικούς ομίλους του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Κάτι τέτοιο αυτόματα θα ανεβάσει και το επίπεδο της Εθνικής ομάδας.
Η Εθνική είναι σε καλύτερη κατάσταση σε σχέση με την ομάδα που ήταν στις αρχές της χρονιάς;
Νομίζω ότι είναι πιο εμπλουτισμένη και πληρέστερη σε όλες τις θέσεις. Αυτό βέβαια θα φανεί στον αγωνιστικό χώρο.
Εγώ είμαι εδώ για να βοηθήσω όσο μπορώ με τα όσα αποθέματα ψυχής έχουν απομείνει πλέον, διότι στην ηλικία που είμαστε και με τις καταπονήσεις που έχουμε εμείς δεν μπορούμε να μιλάμε για δικό μας μέλλον, παρά μόνο για το παρόν. Από τη στιγμή που μπορούμε να βοηθήσουμε ακόμη, έστω και για λίγο, πρέπει να τα δώσουμε όλα.
Οι Βόσνιοι είναι έμπειροι, με παίκτες που έχουν παραστάσεις από δυνατά πρωταθλήματα και διαθέτουν μία ψηλή ομάδα. Πώς θα τους χτυπήσουμε;
Θεωρητικά και βάσει στατιστικής είμαστε αουτσάιντερ. Η Βοσνία έχει παίκτες που αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο, πράγμα το οποίο δε συμβαίνει με εμάς. Από εκεί και πέρα, όμως πρέπει και αυτοί να αποδείξουν στον αγωνιστικό χώρο ότι είναι καλύτεροι. Εμείς από την πλευρά μας θα κάνουμε ότι είναι δυνατό για να πάρουμε ένα θετικό αποτέλεσμα, όπως και αν μεταφράζεται αυτό…
Χρειάζεται και η βοήθεια του κόσμου γι’ αυτό…
Βοηθάει ο κόσμος, φάνηκε στους εντός έδρας αγώνες με το Ισραήλ και την Ολλανδία το χειμώνα, αλλά πρέπει να υπάρχει μία συνέπεια σε αυτό το κομμάτι. Εμείς θέλουμε να έχουμε μία μόνιμη βοήθεια, έναν όγδοο παίκτη.
Πρόσφατα είδαμε κάτι πρωτόγνωρο για το ελληνικό χάντμπολ, στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος, με 5.000 φίλους της ΑΕΚ στις κερκίδες. Τέτοιες ατμόσφαιρες θέλεις να ζήσεις και με την Εθνική;
Αν μιλήσουμε ρεαλιστικά και επειδή θέλω να λέω τα πράγματα με το όνομά τους, αυτό που έγινε έχει να κάνει με το ότι η ΑΕΚ είναι καταρχήν ένα ποδοσφαιρικό σωματείο, με φιλάθλους που ακολουθούν τις ομάδες της είτε παίζουν χάντμπολ, είτε παίζουν τένις, είτε παίζουν πινγκ πονγκ. Είναι πολύ φίλαθλος ο κόσμος της ΑΕΚ και αγαπάει πολύ το σύλλογο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να γίνει το ίδιο πράγμα στο ελληνικό χάντμπολ, αν δεν ήταν στη μέση η ΑΕΚ ή ένας ΠΑΟΚ αντίστοιχα, σύλλογοι δηλαδή που έχουν πολύ κόσμο. Καλό θα ήταν να το βλέπουμε αυτό και με τις υπόλοιπες ομάδες, με τον κόσμο να έρχεται κοντά στο άθλημα, όχι μόνο οπαδικά και φυσικά να βρίσκεται κοντά στην Εθνική ομάδα. Στους αγώνες της Εθνικής φαίνεται το πόσο χαντμπολόφιλος είναι ο κόσμος.
Τι να περιμένουμε από εσένα;
Εγώ είμαι εδώ για να βοηθήσω όσο μπορώ με τα όσα αποθέματα ψυχής έχουν απομείνει πλέον, διότι στην ηλικία που είμαστε και με τις καταπονήσεις που έχουμε εμείς δεν μπορούμε να μιλάμε για δικό μας μέλλον, παρά μόνο για το παρόν. Από τη στιγμή που μπορούμε να βοηθήσουμε ακόμη, έστω και για λίγο, πρέπει να τα δώσουμε όλα. Από εδώ και πέρα όμως, το μέλλον ανήκει στα παιδιά που πλαισιώνουν αυτή τη στιγμή την Εθνική ομάδα. Αυτά τα παιδιά πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες και τα ηνία για να οδηγήσουν κάποια στιγμή την Εθνική ομάδα ένα βήμα παραπέρα. Ευχής έργο είναι να τη φτάσουν στο σημείο που την έφτασε και η δική μου γενιά, σχεδόν πριν από μία δεκαετία.
Πιο δύσκολες εποχές όμως οι σημερινές…
Είναι πιο δύσκολες, γι’ αυτό είπα ότι είναι ευχής έργο. Από εκεί και πέρα ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε.
Αυτή τη λάμψη που είχε η δική σου φουρνιά, τη βλέπεις στα νεότερα παιδιά της Εθνικής;
Τα νέα παιδιά δεν υστερούν σε ταλέντο. Τα βλέπω λίγο πιο φοβισμένα και αναποφάσιστα ως προς το να κάνουν το χάντμπολ τρόπο ζωής τους. Και εμείς είχαμε φοιτητές ή εργαζόμενους, αλλά γνωρίζαμε τι θέλαμε. Βέβαια, βοηθούσαν ως προς αυτό και οι στόχοι που είχαμε, μαζί με την προοπτική της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και αυτοί οι στόχοι να μην υπήρχαν, όμως, θεωρώ ότι η δική μας η γενιά θα καταξιωνόταν με άλλους τρόπους, π.χ. με ατομική παρουσία αθλητών στο εξωτερικό. Αυτό δεν μπορούσε να μας το πάρει κανένας. Εμείς ήμασταν μία πολύ δυνατή φουρνιά με πάρα πολλούς καλούς παίκτες ταυτόχρονα. Αυτό δεν έχει υπάρξει από τότε, αλλά ούτε και είχε προϋπάρξει. Σήμερα ταλέντο υπάρχει, βλέπω παιδιά που έχουν να δώσουν πράγματα από τακτικής και χαντμπολικής άποψης. Αν δώσει το κάθε παιδί ότι μπορεί, πέρα από το χομπίστικο στιλ που ασχολείται, αν συνεχιστεί με συνέπεια αυτό που γίνεται στις ακαδημίες των ομάδων και στην ανάπτυξη των εθνικών ομάδων, αν υπάρξει προγραμματισμός τότε θα δούμε νεαρούς αθλητές να πλαισιώνουν και ομάδες της Α1 αλλά και του εξωτερικού. Εγώ βλέπω δυνατότητα σε μεγάλο ποσοστό αθλητών ότι μπορούν να παίξουν λίγο παραπέρα.
Αυτό δίνει αυτόματα και μία προοπτική στα νέα παιδιά…
Κακά τα ψέματα, η μόνη προοπτική που υπάρχει για να βιοποριστεί ένας Έλληνας χαντμπολίστας, είναι εκτός των συνόρων. Με την κατάσταση που επικρατεί εδώ, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περνάμε την ώρα μας, να τρέχουμε λιγάκι και να ‘χαμε να λέγαμε.
Πώς διορθώνεται αυτό;
Είναι μία τεράστια κουβέντα. Είναι χρονοβόρα διαδικασία και θα πρέπει να υπάρξει μία συγκυρία θετικών πραγμάτων ώστε να μιλάμε κάποια στιγμή για ένα ελληνικό πρωτάθλημα που θα μπορεί να αποκαθιστά σε ένα μέρος τους αθλητές βιοποριστικά. Δεν σου κρύβω ότι ακόμη και στη Γερμανία που είχαμε πολύ μεγάλα συμβόλαια για τα δεδομένα του χάντμπολ, δεν υπάρχει οικονομική αποκατάσταση για όλη τη ζωή του αθλητή, με εξαίρεση ίσως 20-30 αθλητές σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό ισχύει για κάθε άθλημα. Το χάντμπολ δεν είναι ποδόσφαιρο. Το ζητούμενο λοιπόν για το ελληνικό χάντμπολ είναι να φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο που ο αθλητής θα μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια, μέσα από το χάντμπολ και να το ασκήσει μερικώς σαν επάγγελμα. Απέχουμε πολύ από αυτό.
Αυτό δεν γίνεται κατά κάποιο τρόπο φέτος στην ΑΕΚ;
Ναι, αυτό που συμβαίνει είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Αλλά ακόμη και για το σωματείο στο οποίο αγωνίζομαι, θα σου απαντήσω με σιγουριά μετά από πέντε χρόνια. Εάν, δηλαδή, συνεχίσει να γίνεται αυτή η προσπάθεια, που θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσει, τότε θα μιλάμε για ένα σωματείο που θα λειτουργεί σε σοβαρά επαγγελματικά και ευρωπαϊκά πρότυπα.
Αυτό προσπάθησε να το κάνει παλιότερα και ο Φίλιππος, αλλά και άλλες ομάδες…
Όντως, το προσπάθησε ο Φίλιππος και είχε μπει δυνατά για ένα διάστημα, αλλά δεν πρέπει να κρατάμε μεμονωμένες περιπτώσεις, με μία ΑΕΚ, έναν Φίλιππο, έναν Διομήδη ή έναν ΠΑΟΚ, για δυο τρία χρόνια από το πουθενά και μετά πάλι στο πουθενά. Πρέπει τουλάχιστον οι μισές ομάδες του πρωταθλήματος να ασχοληθούν σοβαρά, επιμελώς και για μακροχρόνιο διάστημα, ώστε να μιλήσουμε για μία βελτίωση που καθιερώνεται και έχει υπόσταση. Αλλιώς μιλάμε για πυροτεχνήματα.
Η λίγκα θα μπορούσε να αποτελέσει ένα ξεκίνημα για κάτι τέτοιο;
Φυσικά. Όλα τα πράγματα κάπως ξεκινούν. Ξεκινάς, τραβάς κάποιες γραμμές οι οποίες είναι και οι σταθερές, δεν παρεκκλίνεις από αυτά που συμφωνείς και εκεί πάνω χτίζεις. Αν δεν υπάρχουν θεμέλια και βάση, τότε δεν μπορείς να χτίσεις τίποτα. Θα είναι μία ζωή όλα στον αέρα, όλα στο περίπου και όλα μισά. Έτσι πιστεύω μπορεί να δημιουργηθεί κάτι σοβαρό. Αν γίνει αυτό, τότε θα έρθει και περισσότερος κόσμος στο άθλημα. Το παιδάκι που είναι τώρα 10-12 ετών, πώς θα το γλυκάνεις να έρθει στο χάντμπολ με την κατάσταση και τις εικόνες που επικρατούν στο χώρο; Κακά τα ψέματα, στην πλειοψηφία των ομάδων του πρωταθλήματος η κατάσταση είναι τραγική δεν υπάρχουν ούτε τα αυτονόητα. Δεν μιλάμε για διαφήμιση, αλλά για δυσφήμηση.
Κάπου εδώ μπαίνει και το μάρκετινγκ που είναι ανύπαρκτο σήμερα;
Ναι, μετά πάμε σε επίπεδο διαφήμισης. Πρέπει να μπουν άτομα που κατέχουν το αντικείμενο και γνωρίζουν πώς να προωθήσουν το προϊόν. Για προϊόν μιλάμε, όπως όλα τα πράγματα σε αυτό τον κόσμο. Αν εσύ το μόνο που έχεις να επιδείξεις είναι μία μιζέρια και μία κατάντια δεν θα ασχοληθεί κανείς μαζί σου, ούτε αθλητής, ούτε χορηγός ούτε θεατής. Ελπίζω και αυτό το λέω βάσει διαίσθησης, ότι επειδή έχει κρατηθεί το άθλημα πολλά χρόνια μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,( πλην εξαιρέσεων με τις οποίες δεν ασχολούμαι), ότι κάποια στιγμή θα γίνει η αρχή εκ των πραγμάτων. Έχουν δοκιμαστεί τα πάντα στο ερασιτεχνικό επίπεδο και κάποια στιγμή θα αποφασίσουμε όλοι μαζί ότι δεν πάει άλλο. Κάποιοι πρέπει να αναλάβουν ευθύνες, να μπουν μπροστά και είτε να προχωρήσει το άθλημα είτε να μας φάει η ανυπαρξία. Πλέον τα πράγματα εκεί φτάνουν, είτε μιλάμε για επιχειρήσεις, είτε για ομάδες, είτε για ομοσπονδία.
Και οι ίδιοι οι αθλητές θα πρέπει να κάνουν κάτι γι’ αυτό…
Σαφώς. Ο καθένας ο οποίος ασχολείται πρέπει να συμβάλλει με τον τρόπο του.
Για να κλείσουμε πιο χαλαρά, έχω μια ερώτηση που θέλω να στην κάνω εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Το παρατσούκλι «Τζο» πως σου κόλλησε;
(γέλια…)Το έχω πριν το χάντμπολ. Το χάντμπολ το ξεκίνησα στα δεκαέξι και με φώναζαν έτσι από τα δεκατρία μου. Τότε, σε εκείνη την ηλικία ήμουν κοντός και είχα μακρύ πηγούνι και κοντό λαιμό, σαν τον Τζο Ντάλτον. Έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Στην αρχή με πείραζε, αλλά μετά το συνήθισα…
id
Γρηγόρης Σανίκης
Ημ. Γέννησης: 29 Ιανουαρίου 1980
Καταγωγή: Βέροια
Ύψος: 1,89
Θέση: Αριστερός ίντερ
Ομάδες: Φίλιππος Βέροιας (1996-2004), Κρονάου Όστριγκεν (2004-05), Μελσούγκεν (2005-2013), ΑΕΚ (2013 – σήμερα)
Διακρίσεις: 6η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα (2005), 1 πρωτάθλημα (Φίλιππος Βέροιας – 2003), δύο Κύπελλα (Φίλιππος Βέροιας – 2003, ΑΕΚ – 2014)
