Ναι, ξέρω, κάποιοι ίσως να διαφωνείτε με τον τίτλο, και η δική σας εμπειρία να είναι διαφορετική, και δεν την αμφισβητώ. Αλλά και το στερεότυπο ότι οι Γάλλοι δε μιλάνε αγγλικά, και αρνούνται να πούνε έστω και μία λέξη στα αγγλικά και ότι είναι αγενείς, πρέπει να σπάσει.
γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΥΤΖΙΔΗΣ
[email protected]
Δε λέω ότι έχουν πάρει όλοι Proficiency, αλλά κόσμο με Lower, θα συναντήσετε αρκετό για να σας εξυπηρετήσει. Ειδικά οι εθελοντές σε καλωσορίζουν πολλές φορές στα αγγλικά, και αν δούνε ότι δυσκολεύονται, σε ρωτούν μήπως εσύ ξέρεις γαλλικά, έστω και λίγα, όχι από σωβινισμό, αλλά για να μπορέσουν να σε εξυπηρετήσουν όσο μπορούν καλύτερα.
Επίσης, ήρθατε που ήρθατε μέχρι εδώ, μάθετε κι εσείς ένα μπονζούρ. Τόσος κόπος είναι; Πείτε ένα μπονζούρ πρώτα, να σας χαμογελάσουν, να εκτιμήσουν την προσπάθεια και τον κόπο σας, και μετά, γυρίστε το στα αγγλικά, έχοντας κι ένα εξκιουζέ-μουά εύκαιρο. Στο Παρίσι ήρθατε! Ποιος ο λόγος να ξεκινάτε συζήτηση με χάι, χελόου και χάου μπου γιου μπου?
Αγενείς δεν είναι. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το υπάρχον στερεότυπο θέλει να μας πείσει για την αγένειά τους. Κανονικοί είναι. Αλλά δεν σας ξέρουν, δεν θα σας ξαναδούν κιόλας, οπότε ποιος ο λόγος να σας συμπεριφέρονται λες και είστε κολλητοί; Δηλαδή εσείς τι περιμένατε; Να περπατάτε στην Place de la Republique και να σας φωνάζουν απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο: «Τι κάνεις φίλε μου, έλα να σε κεράσουμε μια τσικουδιά, κάτσε να σε φιλέψουμε, σφάξαμε δυο κότες το πρωί»; Τα λέμε εμείς αυτά στους τουρίστες όταν τους βλέπουμε στην Πανεπιστημίου; Δεν ξέρω, ζω χρόνια στην Αίγινα, αλλά όσο ήμουν Αθήνα, δεν τα άκουσα. Αν γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες στην Κρήτη, πιθανόν να είμαστε με τσικουδιές και σκαλτσούνια όλη μέρα, αλλά στο Παρίσι και γενικά στις περισσότερες πόλεις του κόσμου, τα πράγματα είναι πάνω κάτω τα ίδια.
Οι Γάλλοι τα πήγαν καλά. Σε αυτές τις τόσο δύσκολες εποχές, με τόση ένταση, με τόσα ανοιχτά μέτωπα και ανοιχτές πληγές στον κόσμο, οι Γάλλοι είναι χαμογελαστοί οικοδεσπότες και κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, άλλοι ίσως και καθόλου. Αλλά το να τους βάζουμε σε ένα τσουβάλι που φτιάχτηκε από στερεότυπα είναι άδικο. Άλλωστε τα στερεότυπα δε λένε ποτέ την αλήθεια. Ίσα ίσα, που φτιάχτηκαν ακριβώς για το αντίθετο. Για να την κρύψουν όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά. Γι’ αυτό και όποιος θέλει να εμορφωθεί, να εξελιχθεί, να μάθει την αλήθεια, πρέπει να τα σπάσει. Και να μαθαίνει μελετώντας, και βιώνοντας. Όχι αποστηθίζοντας στερεότυπα.
