Όταν το απόγευμα της περασμένης Τρίτης η αποστολή της Εθνικής ανδρών ξεκινούσε το ταξίδι για το Τέπικ του Μεξικού, όλα έμοιαζαν ότι ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
του Δημήτρη Τυχάλα
[email protected]
Κυριολεκτικά ως προς το… τουριστικό μέρος του ταξιδιού, αφού κανείς από την αποστολή δεν είχε βρεθεί στο Μεξικό και πολύ περισσότερο στο βόρειο άκρο της χώρας και μεταφορικά γιατί η επιστροφή μας στο world league μετά από δέκα χρόνια μας έβρισκε χωρίς τον φυσικό μας ηγέτη Δημήτρη Τζούριτς, αλλά και τον πιο έμπειρο παίκτη αυτής της ομάδας Γιώργο Στεφάνου.
Σήμερα που η ομάδα φεύγει μετά από 10 χρόνια για ένα ταξίδι που αφορά το world league είναι μια καλή μέρα για το ελληνικό βόλεϊ. Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τη βουτιά στα βαθιά. «Δεν ξέρεις πόσο μακρύ θα είναι το μακροβούτι, ούτε τι θα συναντήσεις όταν βγεις στην επιφάνεια, αλλά το σημαντικό είναι να πάρεις ανάσα», είχε πει ο Σωτήρης Δρίκος κατά την αναχώρηση της ομάδας και τα ξημερώματα της Δευτέρας όταν ο Σόπκο κάρφωσε άουτ δίνοντας τη νίκη στην Εθνική μας με 3-2, θαρρείς κι όλοι μαζί βγήκαμε στην επιφάνεια, ολοκληρώνοντας ένα τριήμερο μακροβούτι με τον καλύτερο τρόπο.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά την παρουσία μας στον τελικό του ευρωπαϊκού λιγκ, η Εθνική δείχνει να έχει επιστρέψει για τα καλά στο διεθνές προσκήνιο και κυρίως δείχνει αυτό που πιστεύαμε πολλοί αλλά δεν μπορούσαμε να το φωνάξουμε. Ότι δηλαδή υπάρχει το υλικό, υπάρχει το ταλέντο σ’ αυτή την ομάδα για να μπορέσουμε να ζήσουμε και πάλι μεγάλες στιγμές του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος.
Η Εθνική επιστρέφει από το Μεξικό έχοντας απολογισμό δύο νίκες (με ισάριθμες ανατροπές καθώς βρέθηκε να χάνει με 2-0 από Μεξικό, Σλοβακία) στο τάι μπρέικ κι άλλη μια ήττα επίσης στο τάι μπρέικ, εξουθενωμένη ίσως, αλλά με άλλη ψυχολογία.
Γιατί κι οι ίδιοι οι παίκτες μας αντιλήφθηκαν εκεί στο Τέπικ ότι πλέον μας υπολογίζουν ξανά. Κι ο σεβασμός των ξένων έγινε ακόμη μεγαλύτερος καθώς δείξαμε ότι είμαστε ομάδα.
Κάποιες άλλες εποχές, η απώλεια του καλύτερου μας παίκτη (κυριολεκτικά λίγες ώρες πριν φύγει η αποστολή) μπορεί να είχε οδηγήσει σε ψυχολογική κατάρρευση. Τώρα όμως φάνηκε ότι η Εθνική έχει αρχίσει και γίνεται ομάδα…
Δεν ήταν βέβαια όλα τέλεια στο Μεξικό και δεν θα μπορούσε να είναι. Σκεφτείτε μόνο ότι (πέρα από τις απουσίες και την δυναμική των αντιπάλων μας) ο Ντίμα Φιλίποφ είχε να παίξει τρία σερί ματς από το περασμένο καλοκαίρι, ότι ο Τζιουμάκας έπαιξε για πρώτη φορά στην καριέρα του κεντρικός, κι όμως τα κατάφεραν.
Παρά τα πολλά λάθη (130 συνολικά στα τρία παιχνίδια είναι αριθμός υπερβολικός), παρά τα νεκρά διαστήματα που μας έκοβαν τα πόδια ποτέ δεν παρατήσαμε έναν αγώνα και δικαιωθήκαμε.
Αυτό που τη δεδομένη στιγμή δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε ως θετικό ή αρνητικό είναι το γεγονός ότι η Εθνική σ’ αυτό το τριήμερο ήταν μια ομάδα με χίλια πρόσωπα (κι εδώ κυριολεκτικά και μεταφορικά).
Με άλλο σχήμα ήταν να παίξουμε, με άλλο σχήμα ξεκινήσαμε και στην πορεία ο Σωτήρης Δρίκος έκανε σχεδόν κάθε πιθανό συνδυασμό στις θέσεις των ακραίων.
Εκ του αποτελέσματος αυτό το ανακάτεμα δικαιώθηκε, σε βάθος χρόνου όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να υπάρχει μια μεγαλύτερη σταθερότητα σε πρόσωπα και σχήματα.
Αρκεί βέβαια ο Κουμεντάκης να είναι ο Κουμεντάκης των δύο τελευταίων αγώνων και ο Φράγκος να είναι ο Φράγκος των δύο τελευταίων σετ.
Κι αυτό πρέπει να συμβεί άμεσα στο 2ο τουρνουά που θα γίνει στην Θεσσαλονίκη το τριήμερο 19-21 Ιουνίου.
Εκεί που αντιμετωπίζουμε διαδοχικά Μεξικό, Σλοβακία, Κίνα κι ο κόσμος πρέπει να γίνει ο 7ος παίκτης της ομάδας.
«Με γεμάτο Αλεξάνδρειο θα προκριθούμε…», έλεγαν όλοι οι παίκτες μας μετά τον θρίαμβο επί της Σλοβακίας και όλοι οι δρόμοι αυτό το τριήμερο πρέπει να οδηγούν στο Αλεξάνδρειο.
Αν μη τι άλλο αυτά τα παιδιά το αξίζουν.
