Στην καθιερωμένη στήλη «Πρώτες εντυπώσεις» του περιοδικού Spike της IAAF, φιλοξενήθηκε η Κατερίνα Στεφανίδη η οποία αποκάλυψε πολλά στοιχεία από το παρελθόν της, αναφερόμενη σε γεγονότα που τη συνέβησαν για πρώτη φορά.
Πρώτος προπονητής
Ο Παναγιώτης Συμεωνίδης, ο οποίος είναι πιθανώς ο προπονητής με τις περισσότερες τεχνικές γνώσεις. Με βοήθησε να φτάσω σε αρκετές επιτυχίες (1η το 2015 και 2η το 2007 στα παγκόσμια πρωταθλήματα κορασίδων). Μου έμαθε πως να τρέχω σωστά και μου έδωσε τη σωστή τεχνική βάση.
Πρώτος τραυματισμός
Ήμουν περίπου 12 ετών όταν είχα ένα θέμα με το δικέφαλο. Πρέπει να επισκέφτηκα μια δωδεκάδα γιατρούς στην Ελλάδα και τελικά το πρόβλημα μου το έλυσε μια χειροπράκτης.
Πρώτη αθλητική απογοήτευση
Συνέβη κατά την πρώτη μου χρονιά στο γυμνάσιο, στους σχολικούς αγώνες. Ήμουν σίγουρη ότι θα κερδίσω, όταν όμως έφτασα στο γήπεδο ανακάλυψα ότι θα αντιμετωπίσω μια κοπέλα τρία χρόνια μεγαλύτερη μου που είχε ατομικό ρεκόρ 10 εκατοστά πιο πάνω από το δικό μου. Σε εκείνο τον αγώνα πήδηξε 3.40μ. και εγώ 3.20μ.
Πρώτος διεθνής αγώνας
Αν θυμάμαι καλά, ήμουν 14 ετών και συμμετείχα σε αγώνα που έγινε στο δρόμο. Υπήρχαν δύο στρώματα. Ένα για τους άνδρες και ένα για τις γυναίκες που είχαν στηθεί στην κεντρική πλατεία και συμμετείχαν πολλοί μεγάλοι αθλητές.
Δεν είχα αγωνιστεί ποτέ ξανά σε υπερυψωμένο διάδρομο, αλλά θυμάμαι ότι έκανα ατομικό ρεκόρ με 4.10μ. Από ότι θυμάμαι πρέπει να ήταν έναν Τσέχος ή ένας Σουηδός προπονητής που είχαν…. φρικάρει που μια 14χρονη πήδηξε 4.10μ.
Δεν είχα βγει ξανά εκτός Ελλάδα και θυμάμαι ότι χρειάστηκε να πάω στην τουαλέτα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Πήγα σε ένα McDonald’s που βρισκόταν κοντά στο σημείο του αγωνα και θυμάμαι πως ήταν μια κυριά στην πόρτα της τουαλέτας η οποία μου είπε ότι πρέπει να πληρώσω για να τη χρησιμοποιήσω. Αυτή λοιπόν ήταν και η πρώτη φορά που πλήρωσα για να πάω στην τουαλέτα!
Πρώτο παιχνίδι
Είχα πολλά κουτιά παπουτσιών γεμάτα από κούκλες βγαλμένες από ταινίες του Ντίσνεϊ. Έπαιζα μαζί τους για ώρες και δημιουργούσα ιστορίες στο μυαλό μου. Έπαιζα τόσο πολύ μαζί τους, που πλέον έκλεινα τα μάτια μου, διάλεγα στην τύχη μία κούκλα από τα κουτιά χωρίς να βλέπω και μάντευα αμέσως ποια ήταν.
Πρώτη παιδική φίλη
Ονομάζεται Παναγιώτα Αναγνωστοπούλου. Ήμασταν πολύ καλές φίλες από τον παιδικό σταθμό, σε ηλικία 2 ετών. Τα σπίτια μας ήταν πολύ κοντά και στη συνέχεια ήμασταν μαζί στο δημοτικό, ο γυμνάσιο και το λύκειο. Ήμασταν οι καλύτερες φίλες ακόμα και μετά, αν και δεν είχαμε συχνή επαφή. Σήμερα, μιλάμε ακόμα στο τηλέφωνο μία φορά την εβδομαδα. Αυτή ζει στη Σκοτία όπου εργάζεται ως οδοντίατρος.
Πρώτο κατοικίδιο
Είχαμε βρει ένα κουτάβι όταν ήμουν μικρή, αλλά δύο μήνες αργότερα, δυστυχώς έφυγε από το σπίτι μας.
Πρώτη ενδυματολογική καταστροφή
Δε νομίζω ότι αφορά το ντύσιμο μου. Είχε να κάνει με το μέικ απ. Είχα φτάσει στην ηλικια όπου όλα τα κορίτσια φορούσαν μέικ απ και για μερικά χρόνια, εμένα δε με απασχολούσε. Όταν όμως έφτασα σε ηλικία 16 ετών και ξεκίνησα να φοράω μέικ απ έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά. Φορούσα πολύ μέικ απ για να πάω στην προπόνηση, ενώ η μητέρα μου προσπαθούμε με καλό τρόπο να μου πει ότι δεν είναι καλή ιδέα.
Το πρώτο ρούχο που αγόρασα
Σαν κορίτσι δεν με απασχολούσαν και τόσο αυτά τα πράγματα. Είχα όμως μία φίλη που με πήγε για ψώνια και η οποία συχνά με πίεζα να αφήσω τη… βόλεψη μου. Είμαι σίγουρη πως είναι κάτι που το αγόρασα μαζί της. Το πιο πιθανό είναι να φόρεσα το ρούχο μια φορά το πολύ.
Το πρώτο πράγμα που έμαθα να μαγειρεύω
Η μητέρα μου με έμαθε να μαγειρεύω σούπα με ρύζι με έναν κύβο από ζωμό κότας. Δεν ήταν πολύ δύσκολο. Είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι οι μαγειρικές ικανότητες μου έχουν εξελιχθεί από τότε.
Πρώτο αυτοκίνητο
Πήρα την άδεια οδήγησης όταν ήμουν 18 και για έξι μήνες πριν φύγα για τις ΗΠΑ να σπουδάσω, οδηγούσα ένα Τογιότα Yaris. Ήταν το μικρό και μόλις μετακόμισα στις ΗΠΑ, αγόρασα και πάλι ένα Yaris μόνο που αυτή τη φορά πήρα το σεντάν.
