ΟΡΕΓΚΟΝ 2022: Η αξιολόγηση της Εθνικής

Κάθε φορά που τελειώνει μια μεγάλη διοργάνωση, ακολουθεί η αξιολόγηση της παρουσίας της Εθνικής ομάδας ως το ρεζουμέ από όπου και προκύπτει το πόσο πετυχημένη ήταν η αποστολή. Εθνικοί και ομοσπονδιακοί προπονητές, διοικητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι ακόμα και οι φίλαθλοι έχουν προχωρήσει στην προσωπική τους αξιολόγηση.

του – Θανάση Νικολάου
[email protected]

Για να γίνει σωστά ο απολογισμός της παρουσίας της Εθνικής και η αξιολόγηση της συμμετοχής των αθλητών και αθλητριών, δεν αρκεί το ανάγνωσμα της επίδοσης και της θέσης. Υπάρχουν κάποια δεδομένα που πρέπει να ληφθούν υπόψη και με βάση αυτά μπορούν να βγουν αντικειμενικά συμπεράσματα, βάση επιδόσεων, θέσεων, διακρίσεων και προσδοκιών που υπήρχαν από τα μέλη της Εθνικής σε αυτό το παγκόσμιο.

Αναμφίβολα Τεντόγλου (μήκος) και Ντρισμπιώτη (35λχλμ βάδην) είναι τα δύο ονόματα που έφεραν στην Ελλάδα τις μεγαλύτερες διακρίσεις, όμως είναι δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Το μετάλλιο έχει πάντα το προβάδισμα. Είναι η μεγάλη διάκριση και η σημαντικότερη επιτυχία. Όταν είσαι απλά ένας αθλητής, η επιτυχία είναι τεράστια. Είτε είσαι Έλληνας/Ελληνίδα, είτε Αμερικάνος, Τζαμαϊκανός κτλ, το μετάλλιο είναι… μετάλλιο. Όταν όμως είσαι Νο1 στον κόσμο, χρυσός Ολυμπιονίκης, φρέσκος παγκόσμιος πρωταθλητής στον κλειστό, ανίκητος το 2022, αδιαφιλονίκητο φαβορί και ο προπονητής σου δηλώνει ξεκάθαρα πως στόχος είναι το χρυσό, τότε οποιαδήποτε άλλη θέση πλην της πρώτης δημιουργεί διαφορετικό κλίμα και γι’ αυτό ο Τεντόγλου παρά το ασημένιο μετάλλιο στο μήκος δεν έδειχνε χαρούμενος για την (αναμφίβολα μεγάλη) επιτυχία του. Όπως δεν χάρηκε και ο Γιάκομπ Ίνγκεμπριγκτσεν για το αργυρό στα 1.500μ (χάνοντας από τον Τζέικ Γουάιτμαν). Mέχρι εκείνη τη στιγμή, Νορβηγός δεν είχε κερδίσει ποτέ μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Έφυγε όμως μουτρωμένος με το αργυρό γιατί ήταν το απόλυτο φαβορί που κυνηγούσε ακόμα και το παγκόσμιο ρεκόρ. Για αθλητή το πρώτο μετάλλιο σε παγκόσμιο είναι τεράστια επιτυχία. Για τον Ίνγκεμπριγκτσεν αν δεν είναι χρυσό, είναι απλά… διάκριση.

Η περίπτωση Ντρισμπιώτη

Για την Ντρισμπιώτη τα πράγματα είναι απλά. Όταν είσαι 38+ ετών, δεν έχεις την απαιτούμενη στήριξη στην προσπάθεια που κάνεις, αλλά ξεπερνάς τον εαυτό σου και πολλές θεωρητικά καλύτερες αθλήτριες, καταρρίπτοντας όλα τα εφικτά ρεκόρ μέσα στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος και το πιο απίθανο, στα τελευταία 5 χιλιόμετρα του τελικού βαδίζεις ταχύτερα και από τη νικήτρια του αγώνα φτάνοντας μία ανάσα από το μετάλλιο, δεν μπορεί να μην σου αναγνωριστεί πως είσαι η κορυφαία Ελληνίδα του παγκοσμίου πρωταθλήματος. 

Πέραν όμως της Ντρισμπιώτη και του Τεντόγλου η Ελλάδα είχε κι άλλες καλές παρουσίες στο Όρεγκον που ήταν απόλυτα επιτυχημένες όπως αυτή της κορυφαίας Ελληνίδας αθλήτριας (όλων των αθλημάτων) όλων των εποχών, Κατερίνας Στεφανίδη στο άλμα επί κοντώ. Στο Όρεγκον εμφανίστηκε με την 9η επίδοση και κατατάχθηκε 5η πετυχαίνοντας φετινό ρεκόρ. Ο ανερχόμενος Χρήστος Φραντζεσκάκης στη σφυροβολία πήγε με 9η επίδοση και κατατάχθηκε 9ος στον τελικό με βολές κοντά στο ρεκόρ του. Απόλυτα πετυχημένη και η αγωνίστρια Τατιάνα Γκούσιν που πήγε με 25η επίδοση στο άλμα σε ύψος και ισοφαρίζοντας το φετινό της ρεκόρ κατατάχθηκε 13η χάνοντας για μία μόλις θέση τη συμμετοχή στον τελικό. Από την… αργυρή Ολυμπιονίκη του Τόκιο.

Εξίσου επιτυχημένες παρουσίες καταρρίπτοντας τα φετινά τους ρεκόρ και ξεπερνώντας εαυτούς και προσδοκίες είχαν οι άλλες τρεις βαδίστριες. Στα 20χλμ. βάδην η Φιλτισάκου αν και προερχόμενη από τραυματισμό εντυπωσίασε με φετινό ρεκόρ και καλό πλασάρισμα που δημιουργεί προσδοκίες για το ευρωπαϊκό, ενώ η Παπαδοπούλου παρά την ατυχία της ποινής των 2 λεπτών συνέτριψε κι αυτή το φετινό της ρεκόρ. Στα 35χλμ. βάδην πέραν της εκπληκτικής Ντρισμπιώτη, μεγάλα ρεκόρ έκαναν ο Παπαμιχαήλ στους άνδρες (πανελλήνιο) και η Κουρκουτσάκη στις γυναίκες (ατομικό).