Όσα μπορούμε να μάθουμε από έναν Ολυμπιονίκη




Ο Σπύρος Γιαννιώτης βρέθηκε το Σάββατο στη συνάντηση επιλέκτων στο ΟΑΚΑ και είχε την ευκαιρία να μιλήσει στους νεαρούς κολυμβητές για την αθλητική του πορεία και τις αξίες που έμαθε μέσα από αυτήν.


του Στέφανου Σουλιώτη

 [email protected] 



Το 1962 όταν ο πυγμάχος Φλόιντ Πάτερσον έχασε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή από τον Σάνι Λίστον με νοκ άουτ από τον πρώτο γύρο, ένιωσε πως ήρθε η καταστροφή του κόσμου. Ο Πάτερσον αποχώρησε από το στάδιο φορώντας ψεύτικη γενειάδα και σκούρα γυαλιά για να μην τον αναγνωρίσει κάποιος. Έπειτα πήγε στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης, έβγαλε εισιτήριο για την πρώτη πτήση προς την Ευρώπη που είδε μπροστά του, έφτασε στη Μαδρίτη εξακολουθώντας να είναι μεταμφιεσμένος και ύστερα συνέχισε να κρύβεται για μία εβδομάδα. Το 2012 μετά την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου ο Γιαννιώτης απογοητεύτηκε αλλά δεν υποχώρησε. Μάζεψε τα κομμάτια του και σκέφτηκε απλά να προσπαθήσει για άλλη μία τετραετία. Το «απλά» δεν έχει να κάνει με το πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν αυτή η νέα τετραετία που ξεδιπλωνόταν μπροστά του αλλά με το γεγονός πώς είχε αφήσει ένα όνειρο ανεκπλήρωτο και κανείς δε μπορούσε να του το στερήσει. Αν το καλοσκεφτούμε η αθλητική πορεία του Γιαννιώτη είναι γεμάτη κρίσιμες αποφάσεις.
Στα 17 του άφησε πίσω την οικογένειά του στην Κέρκυρα και πήγε μόνος του στη Θεσσαλονίκη, κατέβηκε στην Αθήνα για να προπονηθεί υπό τις οδηγίες του Νίκου Γέμελου, στράφηκε στο open water όταν εκτίμησε πως έδωσε ο,τι ήταν να δώσει στην κλασική κολύμβηση και δούλεψε σκληρά για να φτάσει μέχρι το Ρίο. Αποδείχθηκε πως αυτές οι αποφάσεις συνέβαλαν σε αυτό που όλοι σήμερα γνωρίζουμε. Στο να δημιουργηθεί ένας αθλητής παγκόσμιας κλάσης. Και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των Ολυμπιονικών. Οι αθλητές που κοιμούνται και ξυπνούν με ένα όνειρο δεν διστάζουν να αποφασίσουν για μία αλλαγή στα πλάνα τους, δεν διστάζουν να προσπαθήσουν για κάτι νέο όταν νιώθουν πως έχει κλείσει ο κύκλος τους σε κάτι.

Μεταλαμπαδεύοντας τις εμπειρίες του
Ο Γιαννιώτης ανέλαβε πρόσφατα το ρόλο του πρεσβευτή της ΚΟΕ για τα αθλήματα του υγρού στίβου. Με όπλο την εμπειρία του και το ήθος του θα μοιράζεται τις γνώσεις και τις συμβουλές του με τα νέα παιδιά. Χωρίς αμφιβολία κάθε λέξη που θα λέει ο Γιαννιώτης θα αποτελεί πολύτιμο οδηγό τους όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στη ζωή. Για την ακρίβεια όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, μπορούμε να πάρουμε χρήσιμα μαθήματα από έναν αθλητή τέτοιου επιπέδου για το πώς πρέπει να διαχειριζόμαστε μία νίκη ή μία ήττα στη ζωή μας. Ή για το πώς πρέπει να διαχειριζόμαστε το χρόνο μας, να εκτιμούμε τις στιγμές με τους ανθρώπους μας, να σεβόμαστε τον αντίπαλο, να ακούμε εκείνον που γνωρίζει καλύτερα και να ευγνωμονούμε όσους μας βοήθησαν. Η συνάντηση επιλέκτων ηλικίας 12-15 ετών πραγματοποιήθηκε το απόγευμα του Σαββάτου στο ΟΑΚΑ.
Η ομιλία του Γιαννιώτη έγινε σε μία αίθουσα του κλειστού κολυμβητηρίου λίγο πιο δίπλα από εκεί που το 2004 ο Κερκυραίος αθλητής έγινε ο πρώτος Έλληνας που προκρίθηκε σε τελικό κολυμβητικού αγωνίσματος μετά το 1896. Εκεί βρέθηκε και το Sportsfeed.
Ο Γιαννιώτης όπως πάντα χαμογελαστός και ευδιάθετος. Μιλώντας στους νεαρούς κολυμβητές σκιαγράφησε όλη του την πορεία από το νησί του μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. «Έφυγα από την Κέρκυρα στα 17 μου και έζησα δύο χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια γιατί έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου. Ξυπνούσα στις έξι, πήγαινα για προπόνηση, μετά σχολείο και ύστερα πάλι προπόνηση. Εκείνη η περίοδος ήταν το καλύτερο μάθημα για μένα. Είπα πως από τη στιγμή που τα έβγαλα εις πέρας μόνος μου μακριά από το σπίτι μου, τότε θα τα καταφέρω», ανέφερε ο Γιαννιώτης και οι περίπου 70 νεαροί κολυμβητές που υπήρχαν στην αίθουσα τον άκουγαν με θρησκευτική ευλάβεια. Τα μάτια τους ήταν καρφωμένα πάνω του. Δε γνωρίζουμε αν την ώρα που μιλούσε ο Γιαννιώτης πολλά παιδιά έβλεπαν νοερά τον εαυτό τους σε Ολυμπιακό βάθρο. Σίγουρα όμως βλέπαμε τον εαυτό μας εμείς!
Ασυναίσθητα την ώρα που μιλούσε ο ασημένιος Ολυμπιονίκης του Ρίο κλείσαμε τα μάτια μας, πήραμε μια βαθιά ανάσα μυρωδιάς χλωρίου από την πισίνα και ακούσαμε τον εκφωνητή να φωνάζει το όνομά μας στα αγγλικά. Αφού επανήλθαμε στην πραγματικότητα, συνεχίσαμε να ακούμε τον Γιαννιώτη με την ίδια προσοχή που είχαν τα μικρά παιδιά. Μίλησε για επιμονή, πίστη και πάθος που πρέπει να έχει κάποιος όταν θέλει να πετύχει το σκοπό του: «Ο στόχος χρειάζεται υπομονή. Πρέπει να βαδίζουμε σκαλί με σκαλί. Σήμερα μπορεί να ανεβούμε δύο σκαλιά, αύριο να κατεβούμε δύο και μετά πάλι να ανέβουμε. Χρειάζεται να βαδίζουμε σιγά σιγά». Κατά την ομιλία του προς τους νεαρούς κολυμβητές ο Γιαννιώτης ο,τι έλεγε δεν το έλεγε με ύφος δασκάλου. Όλα ήταν βιωματικά, ήταν αυτά που είχε ζήσει. Αντιλαμβανόταν και ο ίδιος την αγωνιά και τον πόθο τους να διακριθούν σε αυτό που κάνουν. «Όταν ήμουν μικρός, ήθελα κι εγώ να ρωτάω τους μεγαλύτερους και να μάθω από εκείνους», ανέφερε, ενώ στάθηκε και στο πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο προπονητής: «Τον δικό μου προπονητή, τον Νίκο Γέμελο, τον άκουγα πιστά γιατί έτσι πρέπει να κάνει ένας αθλητής. Είναι βασικό αυτό. Πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Ο προπονητής γνωρίζει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Με αυτόν τον τρόπο μας απαλλάσσει από το άγχος για το αν εμείς τα κάνουμε σωστά». Αν υπάρχει κάτι άλλο για το οποίο διακρίνεται ο Γιαννιώτης πέρα από τις επιτυχίες του, είναι το ήθος του. Απευθυνόμενος στους νεαρούς κολυμβητές που είχε απέναντί του, ανέφερε: «Είναι καλό να αναγνωρίζεται η προσπάθεια που κάνει ο συναθλητής σου. Μόνο έτσι θα γινόμαστε καλύτεροι. Μόνο έτσι θα θελήσουμε να προπονηθούμε περισσότερο για να τον ξεπεράσουμε. Ο συναγωνισμός μάς βελτιώνει αλλά πρέπει πάντα να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον». Η ομιλία του Γιαννιώτη τελείωσε με το θερμό χειροκρότημα των νεαρών κολυμβητών. Ο Ολυμπιονίκης δεν αποχώρησε αλλά αντιθέτως έμεινε για να υπογράψει αυτόγραφα στα σκουφάκια μέχρι και στον τελευταίο που περίμενε.