Παγκόσμιο κύπελλο Αθήνας: Μία διοργάνωση που δεν θα ξεχάσω

Στο παγκόσμιο κύπελλο της Αθήνας δεκάδες Έλληνες κολυμβητές και κολυμβήτριες έζησαν το όνειρο να αγωνίζεσαι σε μία μεγάλη διοργάνωση μέσα στο σπίτι σου, με το κοινό στις κερκίδες να ζητωκραυγάζει για να σου δώσει κουράγιο. Αυτή η διοργάνωση ήταν ένα όνειρο και για μένα από τότε που ήμουν 6 χρονών και οι γονείς μου με πήγαν για πρώτη φορά στο κολυμβητήριο. Μπορεί να μην έγινα τρανή αθλήτρια αλλά αυτό δεν στέρησε την αγάπη που έχω για το άθλημα και το νερό.

της Ελισάβετ Γρηγοριάδου
[email protected]

Η πρώτη φορά που θυμάμαι να παρακολουθώ κολύμβηση στην τηλεόραση ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012. Ήμασταν οικογενειακά διακοπές στην Λήμνο και μαζί με την φίλη μου την Μαρία στηνόμασταν μπροστά στην οθόνη για να δούμε τον Άρη Γρηγοριάδη να κολυμπά. Δεν είμαι σίγουρη αν τον είδαμε τελικά ή όχι αλλά εμείς περιμέναμε. Έκτοτε, κάθε φορά που είχε μία μεγάλη διοργάνωση άδειαζα το πρόγραμμα μου για να μπορώ να παρακολουθώ τους αγώνες με την ησυχία μου. Ξεκίνησα να μαθαίνω τους αθλητές και τις αθλήτριες, τι έχουν καταφέρει στην καριέρα τους, πόσα μετάλλια έχουν και αυτό με έδεσε ακόμα περισσότερο με το άθλημα.

Με το παγκόσμιο κύπελλο της Αθήνας, όμως, ήρθε ο καιρός να κλείσω την τηλεόραση, να ετοιμάσω την βαλίτσα μου και από την Θεσσαλονίκη να κατέβω στην πρωτεύουσα. Με το που η παγκόσμια ομοσπονδία ανακοίνωσε ότι το κύπελλο θα γίνει στο ΟΑΚΑ ήξερα πως θα πάω. Δεν ήξερα το πως αλλά θα πήγαινα. Δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία να βρεθώ στο αγαπημένο Swim Complex του Μάικλ Φελπς και να είμαι παρούσα στη μεγαλύτερη διοργάνωση κολύμβηση που γινόταν στην Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.
Έφτασα στην Αθήνα την Παρασκευή το πρωί και βρέθηκα στο ΟΑΚΑ πριν ακόμα και από τα συνεργεία καθαρισμού. Με την βαλίτσα ακόμα στο χέρι, υπήρξε μια μικρή συγκίνηση όταν αντίκρισα τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις διότι ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τις επισκεφτώ και η ιστορία που κρύβουν είναι τεράστια. Μόνο αν συζητήσει κάποιος με έναν επισκέπτη από άλλη χώρα, θα αντιληφθεί τη σπουδαιότητα που έχουν αυτές οι εγκαταστάσεις στην παγκόσμια ιστορία του αθλητισμού.

Όσο και αν ανυπομονούσα για αυτήν την διοργάνωση χρειάστηκα κάποιες ώρες για να βρω το ρυθμό μου. Όταν ξεκίνησα τη συνεργασία μου με το Sportsfeed, γνώριζα πως για την κολυμβητική κοινότητα της Ελλάδας είναι… ευαγγέλιο. Άλλωστε είναι το μόνο μέσο που έχει μόνιμο ρεπορτάζ για την κολύμβηση και αναδεικνύει τους Έλληνες κολυμβητές και κολυμβήτριες. Αυτό ήταν που με τράβηξε και μένα…
Ως δημοσιογράφος, απέκτησα σχέσεις με την ελληνική κολυμβητική κοινότητα. Όμως η απόσταση και η επικοινωνία μέσω μηνυμάτων και τηλεφωνικών συζητήσεων διατηρούσαν αυτή την σχέση απρόσωπη. Στο παγκόσμιο κύπελλο φρόντισα να συστηθώ διά ζώσης με όσους περισσότερους μπορούσα για να μάθουν και αυτοί με την σειρά τους ποια είναι αυτή η Ελισάβετ που τους στέλνει μηνύματα κάθε τρεις και λίγο για να έχει το ρεπορτάζ για το πολυπληθές αναγνωστικό κοινό της κολύμβησης.

Γνώρισα προσωπικότητες και από κάθε σημείο του πλανήτη. Αθλητές από την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική, τον Καναδά, την Γκάνα, την Κίνα, τη Νέα Ζηλανδία, τις ΗΠΑ, το Χονγκ Κονγκ, την Ολλανδία και την Ιταλία, όλοι αφιέρωσαν χρόνο για να απαντήσουν σε ερωτήσεις. Άλλοι με το χαμόγελο στα χείλη και ευγενέστατοι και άλλοι λιγότερο αλλά δικαιολογημένα με την κούραση που είχαν από τους τελικούς. Δεν θα κρύψω ότι σε κάποιους έχανα λίγο τα λόγια από το starstruck αλλά δεν έχαναν την υπομονή τους. Ειδικά σε ονόματα όπως η Σάρα Σέστρεμ (Σουηδία), ο Άνταμ Πίτι (Βρετανία), οι αδερφές Κάμπελ (Αυστραλία), ο Τσαντ Λε Κλος (Νότια Αφρική) και η Ρανόμι Κρομοβιτζότζο (Ολλανδία), ο ενθουσιασμός ήταν λίγο εντονότερος αφού δεν θυμάμαι πόσα χρόνια τους παρακολουθώ να αγωνίζονται. Δεν θα παραλείψω και την Κέιλι Μακιούαν (Αυστραλία) που στους Ολυμπιακούς του Τόκιο έγινε η νέα αδυναμία όλων μας…

Η αποστολή αυτή ήταν ακόμα ένα σχολείο. Τον τελευταίο καιρό αποδοκίμαζα τον εαυτό μου για τις δημοσιογραφικές μου ικανότητες, αλλά το παγκόσμιο κύπελλο μου θύμισε το πόσο αγαπώ αυτό που κάνω και ας υπάρχουν τα πάνω και κάτω. Θα κρατήσω και τα θετικά και τα αρνητικά, θα συνεχίσω την σκληρή δουλειά και το διάβασμα (και η δημοσιογραφία θέλει την προπόνηση της), με στόχο την επόμενη φορά να είμαι ακόμα πιο πλήρης.

ΥΓ. Να μην ξεχάσω τον Ρωμανό Αλυφαντή που μας βοηθά με την ειδική τεχνική γνώση για να γίνεται πιο πλήρες το ρεπορτάζ της κολύμβησης.

Με τον ρέκορντμαν Άνταμ Πίτι (η μικρή Ελισάβετ τσιρίζει μέσα μου)

Με την φίλη μου την Κέιλι που τυγχάνει να έχει και τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια