Όποιος δε τον γνωρίσει μπορεί να υποθέσει αρκετά, όποιος όμως τον ξέρει…τρομάζει στο πόσα γνωρίζει αυτός ο άνθρωπος και το πώς ισορροπεί ανάμεσα στην σοβαρότητα και το αστείρευτο χιούμορ του. Ο Κώστας Μαρτινίδης είναι από τους ρομαντικούς του επί κοντώ και πλέον ως προπονητής οδηγεί αθλητές στο πρωταθλητισμό.
Συνέντευξη Ελένη Καρατζίδου
Τον εντοπίσαμε στις εγκαταστάσεις στίβου των ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής, την ώρα της προπόνησης. Μίλησε στο Sportsfeed για τις ιδιαιτερότητες του επί κοντώ, τις δυσκολίες του σήμερα, αλλά και για την ξεχωριστή του αξία. Κάπου ανάμεσα στη συζήτηση μας εμφανίζεται και ο επτάχρονος γιός του Στέλιος που ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του, αλλά και του επικοντιστή αδερφού του για να μιλήσει στο μπαμπά του για τις σημερινές επιδόσεις του. Οι αθλητές του Μαρτινίδη μίλησαν για την επιλογή τους ν’ ασχοληθούν με το επί κοντώ, με τους περισσότερους να μας απαντούν ότι έκαναν κάτι άλλο και τελικά ανακάλυψαν ότι αυτό ήταν που τους αρέσει. Άλλοι πάλι ταλανίζονται ακόμη ανάμεσα στο άλμα εις ύψος και το επί κοντώ, με τον Μαρτινίδη όμως είναι σίγουρο ότι δε θα χάσουν το δρόμο τους.
Μιλήστε μας για τον ΠΑΣ Ρήσσο, τον σύλλογο στον οποίο είστε προπονητής και συνυπεύθυνος. Είναι ο μόνος σύλλογος που υπάρχει σε όλη τη περιφέρεια και ασχολείται με το επί κοντώ.
Ο βασιλιάς Ρήσσος ήταν φημισμένος για τον χρυσό που διέθετε, κάτι που, ωστόσο, δεν είναι στις πρώτες επιδιώξεις μας. Ο σύλλογος ιδρύθηκε πριν αρκετά χρόνια και εμείς τον ανασυστήσαμε, μετά από μια παύση λειτουργίας του. Ο μοναδικός στην ουσία σύλλογος που λειτουργούσε εδώ δεν απέπνεε «υγεία». Εμείς είμαστε χομπίστες, κάνουμε το κέφι μας με αυτό που αγαπάμε, παίρνουμε απ’ αυτό που δίνουμε. Αυτό είναι και η αρχή που ξεπηδάει από μέσα μου. Με τον Διονύση Αργυρόπουλο έχουμε στήσει τον σύλλογο, ενώ παράλληλα έχει δημιουργηθεί και ένας ακόμη σύλλογος από επίσης αποσχισθέντες της Ολυμπιάδας Κομοτηνής, με σπεσιαλίστες προπονητές και πρωταθλητές. Διάθεσή μας είναι η συνένωση σε ένα πιο ολοκληρωμένο σύλλογο, με βάση και τις δυνατότητες του νομού.
Ποια είναι τα προβλήματα του επί κοντώ;
Η πρωταρχική δυσκολία προέρχεται από την ίδια τη φύση του αγωνίσματος, σε επίπεδο λειτουργικότητας. Το άλμα γίνεται με κοντάρι σε στρώμα. Η απαραίτητη ύπαρξη μεγάλης γκάμας κονταριών και γενικότερης υλικοτεχνικής υποδομής καταλήγει, ειδικότερα στις μέρες μας, να είναι πολυτέλεια.
Εδώ περιοριζόμαστε να λειτουργούμε με εξαιρετικά μικρό αριθμό κονταριών και υπό αντίξοες συνθήκες. Από την άλλη, μην υπολογίζοντας το χρηματικό κόστος μπρος στην ανάγκη μου να καλλιεργώ το άθλημα, δεν είμαι όμως κ σε θέση να επιδιώξω ενεργά την προσέλκυση νεαρών αθλητών σε μαζική κλίμακα, αφού δεν είναι στις αρχές μου να κάνω κάτι κερδοσκοπικό. Θα ήθελα, ασφαλώς, να έχω περισσότερα παιδιά, αλλά μόνο αν αυτό προέκυπτε μέσα από συστηματική κατεύθυνση επιλογής, με μέριμνα, ας πούμε, της πολιτείας. Με δεδομένη την έλλειψη σχετικής κουλτούρας στην περιοχή, σπάνια κάποιος το επιλέγει επειδή διακρίνει ότι του αρέσει και του ταιριάζει ώστε, αν βρει την άκρη, να φθάσει μέχρις εδώ.. Βέβαια, έτσι δεν εξαντλούνται τα περιθώρια να βρεθεί το ταλέντο που στη συνέχεια θα αξιοποιηθεί. Μόνος μου όμως δε μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Πάντα έλεγα, και στους ανθρώπους του ΣΕΓΑΣ, ότι υπάρχουν ταλέντα παντού και γνώστες του στίβου, ειδικά στο επί κοντώ και με μεγάλη παράδοση. Θα μπορούσε κάποια στελέχη, που βρίσκονται ακροβολισμένοι στις διάφορες περιοχές στα άκρα της Ελλάδας, να αξιοποιούνταν και να είχαν μια ώθηση – στήριξη, το λιγότερο για δικό τους προσπορισμό, κυρίως για τη άνθηση του αγωνίσματος. Με εντυπωσιάζει η αδιαφορία για μια συντονισμένη τέτοια προσπάθεια! Προσωπικά, αν ήθελα δόξα και χρήματα, θα έμενα στην πόλη μου τη Θεσσαλονίκη και δε θα ήμουν εδώ να κάνω το χόμπι μου. Κάνουμε, λοιπόν, προπονήσεις με τα λίγα παιδιά, αλλά και φοιτητές που μπορεί να δω κάτι και να τους πω μια κουβέντα και αν θέλουν θα έρθουν και θα έχουν μια εξέλιξη στο επί κοντώ και στο ύψος, πράγμα που συμβαίνει εδώ και πλέον των 20 χρόνων.
Θεωρείτε ότι η Θράκη είναι πρόσφορη για κάποιον αθλητή που θέλει να ασχοληθεί με το επί κοντώ σε επίπεδο πρωταθλητισμού;
Δύσκολα τα πράγματα. Το κλειστό γυμναστήριο στη χρήση των ΤΕΦΑΑ του ΔΠΘ είναι το μόνο στη Θράκη, έστω παραμελημένο από πλευράς συντήρησης, που έχουμε στη διάθεσή μας, με πολλά προβλήματα σε μετακίνηση, φύλαξη, θέρμανση, καθαριότητα, ακόμη και ασφάλεια. Είμαστε αναγκασμένοι να κατεβάζουμε τον πήχη των απαιτήσεών μας, την ίδια στιγμή που παλεύουμε να τον ανεβάσουμε σε ύψος! Στη Θράκη δεν υπάρχει μεγάλη ιστορία γύρω από το επί κοντώ. Δεν υπάρχει όμως εύλογα καθώς αυτή η περιοχή ως απομακρυσμένη επί πλέον υπολείπεται σε κουλτούρα κλασικού αθλητισμού. Βλέπω ότι στην Αλεξανδρούπολη υπάρχει μια κινητικότητα και οι άνθρωποι το έχουν κυνηγήσει. Έρχονται κατά καιρούς εδώ παιδιά από την Αλεξανδρούπολη καθώς έχουν τη κλίση και θέλουν να την αναδείξουν και παρά τους πολλούς περιορισμούς, είχαμε αξιοσημείωτες διακρίσεις.
Γιατί ένα παιδί να ασχοληθεί με το επί κοντώ και όχι ένα άλλο αγώνισμα στο στίβο; Τι διαφορετικό προσφέρει το επί κοντώ;
Για τους περισσότερους το επί κοντώ είναι ένα αγώνισμα, θα μπορούσε να θεωρηθεί ξεχωριστό άθλημα, που είναι θεαματικό. Το ύψος, ο τρόπος που λυγίζει το κοντάρι, ο αθλητής κάνει τον ακροβάτη.! Είναι ένα εγχείρημα που ταιριάζει σε κάποιον με πολύπλευρες και πολυσύνθετες ικανότητες. Πρέπει να υπάρχει η ταχύτητα , η αλτικότητα, η μυϊκή συναρμογή ως βάση. Αν υπάρχουν αυτά, ο αθλητής θα έρθει εδώ και θα χρειαστεί να τα δέσει. Αν κάποιος έχει ποιότητες θα τις συνενώσει μ’ αυτό το άθλημα, όπως κάτι ανάλογο γίνεται με το δέκαθλο, αλλά μέσα από πολλά αγωνίσματα. Είναι ποικίλη κ ευχάριστη η προπόνηση και γίνεται ως παιχνίδι, πλην όμως, συγκροτημένο. Για μένα όλοι όσοι ασχολούνται μ’ αυτό το άθλημα και ιδιαίτερα οι προπονητές είναι και χρειάζεται να είναι τρελοί. Το ίδιο το αγώνισμα είναι που σε τρελαίνει όταν το βιώσεις και μετά σου γίνεται μονομανία, κολλάς μ’ αυτό και θες να το μεταδώσεις. Είναι ελκυστικό! Επίσης πρόκληση για το μυαλό. Έχει πολλά μυστικά αυτό το άθλημα, που αποκαλύπτονται με τη βοήθεια της φυσικής κ μόνο! Όλη η Μηχανική βρίσκει εφαρμογή στο εντυπωσιακό αυτό Άλμα. Δικαιολογημένα γίνεται 2η φύση!
Θεωρείτε ότι οι επιτυχίες του Φιλιππίδη, της Στεφανίδη, της Κυριακοπούλου και του Καραλή βοηθούν ώστε να αναπτυχθεί το επί κοντώ στην Ελλάδα;
Αυτό σίγουρα βοηθάει καθώς τα παιδιά θα δουν και θα θαυμάσουν τους αθλητές αυτούς και θα θέλουν να τους μοιάσουν. Το πρόβλημα είναι στο να βρουν αυτά τα παιδιά ένα χώρο να προπονηθούν. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να διακρίνει το ταλέντο και μπορεί να βοηθήσει, όπως ικανοί προπονητές που διαθέτουμε, κάτι μπορεί να γίνει. Εξαιτίας όμως του ότι δεν υπάρχουν υποδομές, υπάρχει ζήτημα. Τι κάνει όμως η πολιτεία γι’ αυτό ή ο ΣΕΓΑΣ; Βέβαια, η ομοσπονδία είναι μέρος της πολιτείας και περιορίζονται οι δυνατότητες της, αφού τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά, σε κάθε περίπτωση, στα ενδιαφέροντά της δεν φαίνεται να είναι η προώθηση αγωνισμάτων στην περιφέρεια όπως το επί κοντώ, αλλά ακόμη και το άλμα σε ύψος. Στην Ελλάδα δεν εκμεταλλευόμαστε τις επιτυχίες ως παρακαταθήκη για το μέλλον!
Γιατί επιλέξατε εσείς ν’ ασχοληθείτε με το επί κοντώ και όχι με κάποιο άλλο άθλημα του στίβου;
Δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να είχε καταλήξει σε κάτι άλλο, παρ’ όλο που έκανα πολλά αγωνίσματα. Στην εποχή τη δική μου ακούγαμε για τον Παπανικολάου και εμένα, γύρω στα 12, μου έβγαινε να σκαρφαλώνω. Δεν ήμουν όμως μόνο εγώ, έτσι ήταν τα παιδιά τότε. Σκαρφαλωμένα στα δέντρα και τους φράχτες. Φτιάχναμε κοντάρια από δέντρα να πηδήξουμε τους φράχτες ή βάζαμε σκοινιά. Όλο αυτό έβγαινε ορμέμφυτα, το σώμα είχε αυτή την τάση. Μας οδηγεί το μέσα μας.! Τότε ήταν λίγοι που βρήκαν το δρόμο από τις αλάνες στο γήπεδο, γιατί υπήρχαν δυσκολίες. Τώρα πάλι, έχουν καταρρεύσει τα πράγματα, αλλά μεσολάβησε μια καλούτσικη εποχή.
Ποια είναι τα στοιχεία που πρέπει να έχει κάποιος καλός επικοντιστής;
Εμείς που ασχολούμαστε με το επί κοντώ, με το που θα δούμε το παιδί καταλαβαίνουμε αν μπορεί ή όχι. Αποφασιστικής σημασίας είναι η ψυχοσύνθεση. Δε θα ‘ναι, επίσης, ένα μονοδιάστατο παιδί και θα έχει μια τάση προς αυτό. Συνεπώς, το πρώτο είναι αυτή η κλίση. Το Α και το Ω είναι η ταχύτητα. Αν κι εμείς βλέπουμε το άλμα στον αέρα, αυτό συμβαίνει με την ορμή που αναπτύσσεται κατά τη φόρα κ την ισχυρή ώθηση. Ο αθλητής πρέπει να είναι και επιδέξιος. Παράλληλα με τις φυσικές ποιότητες (ταχύτητα, αλτικότητα κ. α.), που πρέπει να διαθέτει, απαιτείται να είναι και ενοργανίστας. Μιλάω με τους φίλους προπονητές των παραπάνω αθλητών, όπως και με όλους, για ζητήματα τεχνικής. Τους θαυμάζω για την αφιέρωσή τους κ την αναζήτησή στη λεπτομέρεια! Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Ακόμη και σ’ αυτούς τους κορυφαίους διακρίνουμε τη δυνατότητα βελτίωσης σε λεπτά πλην καίρια σημεία των παραμέτρων (κλειδιών) της τεχνικής, που αφήνουν περιθώρια για θεαματική περαιτέρω βελτίωση. Είναι στις δυνατότητες του Φιλιππίδη τα 6 μέτρα, όπως της Στεφανίδη τα 5μ. Ο Καραλής με είχε εντυπωσιάσει από τα 12 του χρόνια, οπότε είχα δηλώσει ότι θα κάνει παγκόσμιο ρεκόρ και εξελίσσεται ραγδαία! Και να μην ξεχνάμε το βάθος κάτω από τη βιτρίνα με αξιόλογους αθλητές και πολλά ανερχόμενα ταλέντα. Το απλό και πολύ σημαντικό μυστικό στην αξιοποίηση του ταλέντου, από τεχνικής πλευράς, είναι να μάθει από την αρχή σωστά. Δεν προχωράμε πριν να έχουμε ‘κλειδώσει’ ένα αυστηρό μοτίβο στην βασική εκτέλεση.
